สายลมพัดผ่านหวิวโดนหน้า ท้องฟ้าเจิดจรัสสดใส ใบไม้ร่วงหล่นที่ละใบสองใบ เห็นแล้วเศร้าใจเหลือทน ผู้คนช่างมากมายอยู่รอบข้าง ทำไมยังคงอ้างว้างสับสน ท้องฟ้าเจิดจรัสใช่จะมืดมน ใจเราหมองหม่นลงทุกทีทุกที แค่เขาไม่เห็นคุณค่าก็เท่านั้น แปลกเหมือนกันทำให้ใจถึงหวั่นไหว ช่างเขาเถอะ..ปล่อยเขา.ช่างเขาปะไร ไม่ถึงตาย..อย่า.เสียใจ เดียวเสียฟอร์ม
898
4
0
หน้าส่วนตัว
