เนิ่นกาละเวียนคณะก็กราย ณ หทัยให้วังเวง ปองสดับพิณะบรรเลง คติเพลงบรำบรา ขานขับสดายุสรรพเสียง ตละเพียงให้ฝันหา กี่กาล ฤา ทศพรรษา ดุนเฝ้าจะยลยิน ฤา เชษฐ์บ่โปรด นยะกมล มน หม่นสิ้นเพลงพิณ ลมไล้สรรพ์ภางค์ดุริยยิน ประดับฉันท์ ประดังฉันท์ งามศัพท์ก็ล้วนตละวิจิตร สุประดิษฐ์จะเสกสรรค์ เทพไท้ก็อึงดุจประพันธ์ ดุสิตาลงมาดิน ปวงข้านิกร นพวิชา พสุธาจงยลยิน ยอกรกวีอัครกวินทร์ ธ จะโปรด จะปรานบ้าง สอนสิ่งวิชาคัมภิรภิปราย จะระบายระบัดสร้าง ร้อยกลฉันท์วิทยอ้าง คุรุมีบ่เกรงใคร