มวลภมร
o ปีพอศอ สองพัน ร้อยสิบสอง
คราวเราต้อง เสียเมือง ให้หงษาฯ
สักกี่คน ที่ต้อง เสียน้ำตา
โดนข่มเหง เข่นฆ่า ว่าเชลย
o ต้องทนอยู่ เช้าค่ำ ระกำทุกข์
เหมือนติดคุก หมดไท พี่น้องเอ๋ย
สองพันสาม ร้อยสิบ อีกครั้งเคย
มิอาจเงย เชิดหน้า ค้นหาไท
o ทั้งสองครั้ง ไม่ต่าง กันหรอกหนา
ชาวพารา ขัดแย้ง แข่งกันใหญ่
ผลประโยชน์ ขัดกัน ชาติบรรลัย
คิดแต่ความ ยิ่งใหญ่ แต่ของตน
o มีบทเรียน เก่าเก่า เอาไว้จด
จำให้หมด แล้วเร่งฤทธิ์ คิดเหตุผล
ลดทิฐิ แล้วคิด ถึงชาติตน
เราก็คน เป็นไทย จำไว้เลย
o กลอนบทนี้ ไม่มีสี อย่างที่บอก
ไม่กลิ้งกลอก ข้างใหน ได้เปิดเผย
ขอเถอะครับ หากจริงใจ เหมือนอย่างเคย
อย่าทำร้าย
1159
14
0
หน้าส่วนตัว
