เพชรพรรณราย
อ้าวว้างว่างเปล่าเหงาเศร้าสร้อย
ใจละห้อยด้อยแรงฝืนจะยืนหวัง
โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงลำพัง
เท้าประทังมือหยั่งพื้นยืนเดียวดาย
นี่นะหรือคือพรากลาจากกัน
น้ำตามันหลั่งไหลไปสุดสาย
ครวญคร่ำพร่ำหาไม่วางวาย
ใจสลายหมองหม่นดังมลทา
มันร้าวรวดปวดใจไม่สร่างสา
ทุกครั้งคราพาใจหวนที่ครวญหา
เหมือนดังมีดกรีดฤทัยไม่ร้างรา
ซ้ำอุรามาย้ำเติมแผลเดิมเรา
วันแล้ววันเล่าเจ้าผันผ่าน
นานแสนนานผ่านผันจากวันเก่า
เหมือนรอยมีดกรีดใจไม่บรรเทา
ยังคงเฝ้าตอกย้ำใจให้เศร้าตรม
กลายเป็นแผลแต่อดีดคอยตามติด
ในดวงจิตติดในใจให้ขื่นขม
เหมือนนกร
หน้าส่วนตัว
1102
5
0
