ตฤณ
บทที่ 1
ฉันตัดพ้อกับตัวเอง..ว่าเขาไม่ติดต่อมา หายหน้าและหลบหน้าไป ด้วยเพราะเหตุอันใดก็หารู้ไม่ จึงเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจและแต่งบทกลอนนี้ขึ้นมา
เพราะฉันเองใช่ไหม...
ที่ทำให้เธอเงียบหายไปแบบนี้
ระยะทางห่างไกลกันเหลือเกิน...คนดี
ใจที่มีก็เลยสิ้นหวัง ...ไร้หนทาง
เพราะทนความคิดถึงไม่ไหว..
จะอย่างไรก็ขอให้ติดต่อกันมาบ้าง
รู้สึกถึงไหมถึงหัวใจที่อ้างว้าง
อย่าปล่อยให้ความเงียบครอบงำทุกอย่างทั้งหัวใจ
เพราะเป็นเพียงบทกลอนที่ตัดพ้อ...
ความรักจึงไม่เกิดก่ออีกต่อไปได้
อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งหมดซึ่งความเชื่อใจ
เพราะในวินาทีถัดไป .. หัวใจจะยิ่งร้าวไหว ขึ้นทุกที
...^__^...
1628
4
0
หน้าส่วนตัว
