๏ วันที่ไม่มีใครมารายล้อม ฉันก็ย่อมเหงาหงอยคอยห่วงหา แต่คราวที่ท่วมท้นคนสนทนา กลับรู้สึกเหว่ว้ากว่าเคยเป็น ฤๅ ฉันนั้นสติแปลกพิกล เพราะบางหนหดหู่รับรู้เห็น เหงาลึกลึกร้าวใจไร้ประเด็น มันซ่อนเร้นไปทั่วในตัวตน ฉันต้องทำอย่างไรเพื่อไกลเหงา ลบรอยเศร้าอย่างไรให้ได้ผล เหงาซ้ำซ้ำลำบากทุกข์ยากทน เหงาเหลือล้นเสียจริงเหงาจริงจัง ฤๅ ต้องอยู่กับเหงาเศร้าเรื่อยไป อยู่อย่างใจพังภินท์สูญสิ้นหวัง เหงาตั้งแต่เกิดมาคราลำพัง และอีกยังนานไหมฉันไม่รู้ ๚ะ๛
3277
13
0
หน้าส่วนตัว
