เป็นเพียง น้ำค้าง ท่ามกลางแดด ที่ถูกแผด นิดเดียว แห้งเหือดหาย เปรียบเหมือนดั่ง รอยเท้า บนพื้นทราย เหยียบย่างกราย ก็หาย ในพริบตา เธอคงไม่ ใส่ใจ อะไรนัก ได้เพียงรัก จากลมปาก นั่นแหละหนา จากใจหรือ ไม่มีทาง จะได้มา อนิจจา ตัวเรา ก็เท่านี้ ทั้งยากจน ขัดสน ไม่เป็นท่า ไร้หน้าตา เกียรติยศ และศักดิ์ศรี เพียงสุรา คอยเป็นเพื่อน เลื่อนดีกรี แล้วนารี ที่ไหน เขาจะมอ ง ปลอบตัวเอง ด้วยเหล้า เมาแล้วหลับ ตื่นมารับ ความทุกข์ ปวดสมอง ยิ่งมีทุกข์ ก็ยิ่งดื่ม ให้ลำพอง ความเป็นคน ก็ยิ่งพร่อง ลงทุกวัน
789
0
0
หน้าส่วนตัว
