แก้วประเสริฐ
*** โศกเอ๋ยโศก ***
ระบัดใบกิ่งโศกที่โยกไหว
วูบดวงหทัยรำพึงสู่ตรึงฉนวน
อกสะท้านความคิดให้จิตชวน
โอ้ปั่นป่วนยิ่งนักประจักษ์กาย
สิ่งล้วนเวียนผันจิตมาคิดย้อน
ยากวิงวอนคืนเก่าแปรเฝ้าขยาย
ล้วนนำพาหวานฉ่ำยากล้ำกราย
สูญเสียดายความหวังเวิ้งว้างใจ
ดั่งใบโศกลอยพลิ้วละลิ่วฉงน
ปลิวพรากต้นแลลับยากนับไสว
ปราศโรยล่วงระยับประดับไพร
น้ำค้างไหวหยาดสล้างสู่กลางขจี
สุริยันจันทราผ่านมาสนอง
แสนเรืองรองอำไพเลิศในฉวี
ฝนละอองวาวส่องดังต้องมณี
แววเปรมปรีดิ์เจิดจ้าที่ฟ้าพรม
บัดนี้หนอแปรเปลี่ยนมาเวียนผัน
มากเหหันสรรค์ร้างมาสร้างสม
เคยเขียวชอุ่มลุ่มลึกงามตรึกชม
สิ้น
หน้าส่วนตัว
1730
23
0
