ตะวันลับขับเคลื่อนเลื่อนลอยต่ำ เมื่อเย็นย่ำค่ำลงคงเงียบเหงา ต้องพลัดพรากจากถิ่นแผ่นดินเนาว์ ทิ้งรักเก่าบ้านเกิดกำเนิดกาล อยู่ในเมืองวุ่นวายหลายชีวิต พรหมลิขิตขีดฆ่าน่าสงสาร เสมือนหมดเชื้อไฟใจร้าวราน ต้องหนีพล่านหลีกพ้นฉันคนเลว มองท้องฟ้าไร้ดาวเศร้าหมองหม่น คล้ายกับคนถูกทิ้งดำดิ่งเหว อกร้อนรุ่มร้าวใจดั่งไฟเปลว เพราะแหลกเหลวผิดหลง...ถูกลงทัณฑ์ ครอบครัวต้องแตกแยกสาแหรกขาด เหมือนไร้ญาติขาดมิตรช่วยคิดฝัน คนประณามหยามเหยียดรังเกียจกัน คิดถึงมันขึ้นมาน้ำตาคลอ เฝ้าปลอบใจตัวเองวังเวงนัก มีคนรัก
3819
5
0
หน้าส่วนตัว
