๏ คราวที่ความอ่อนล้ามารุมล้อม ใจตรมตรอมเหนื่อยหน่ายคล้ายสิ้นหวัง ทั้งสับสนปนวิตกอกแทบพัง จะนอนนั่งเวิ้งว้างอย่างเดียวดาย รอบข้างตนไร้เงาคนเฝ้าปลอบ คำเคยมอบห่วงหามาห่างหาย อีกอ้อมกอดเคยเอื้อเมื่อหนาวกาย กลับเปลี่ยวดายเคว้งคว้างท่ามกลางจันทร์ จำทนสู้ลำพังอย่างคนเขลา เพราะตัวเราเลือกทางก่อสร้างฝัน แม้นแรงโรยโหยอ่อนจำซ่อนมัน มิรำพันฤๅเคี่ยวเข็ญให้เห็นใจ คราวที่ความอ่อนล้ามารุมล้อม จึงจำยอมจำนนคนเคยใกล้ ทุกข์สาหัสช้ำชอกมิบอกใคร เก็บซ่อนไว้ตกผลึกลึกสุดทรวง๚ะ๛
1268
8
0
หน้าส่วนตัว
