22 กุมภาพันธ์ 2551 13:17 น.
ลานเทวา
ฝากกระซิบห้วงคำนึงถึงฝั่งฝัน
ว่าไหวหวั่นในทรวงด้วยห่วงหา
ยามพลัดพรากจากหนดั้นด้นมา
โดยชีวาเดียวดายสู่ปลายทาง
ด้วยแรงแห่งฝันอันน้อยนิด
หวังมอบรักสถิตยามไกลห่าง
หวังคลี่คลายความเหงาให้เบาบาง
หวังขจัดโศกสิ้นจางจากห้วงใจ
แม้นมิใช่แสงตะวันอันอบอุ่น
แต่ปรารถนาการุณจักมอบให้
ด้วยอ้อมแขนของความห่วงใย
จักโอบไอไมตรีแห่งชีวา
ฝากกระซิบห้วงคำนึงถึงฝั่งฝัน
สั่งอุ่นแสงแห่งตะวันช่วยรักษา
ฝากสายลมที่พรมผ่านกาลเวลา
มอบความรักของข้าไปถึงเธอ
บนฝั่งฝันนั้นเราอยู่คนละฟาก
ได้แต่ฝากถ้อยรำพึงคิดถึงเสมอ
ข้าอยู่กับสิ่งที่มิอาจพบเจอ
โดยมีโลกปรนเปรอความเพ้อฝัน
ขอให้เธออยู่ในโลกแห่งความจริง
โดยข้าจะไม่ทอดทิ้งยามไหวหวั่น
กำลังใจจักมอบยื่นทุกคืนวัน
ให้เธอสุขนิรันดร์ นะคนดี
--------------------------------
ลานเทวา
11 กุมภาพันธ์ 2551 21:06 น.
ลานเทวา
กอบสายลมขมขื่นในคืนหนาว
ห่มเดือนดาวตากฟ้าราตรีฝัน
ร่ายเรียงถ้อยปรัชญามารำพัน
กล่อมคืนวันเลยล่วง ณ ห้วงใจ
เก็บเรื่องราวร้าวหม่นของคนทุกข์
แอบซ่อนซุกกับความจริงอันยิ่งใหญ่
มองหาความแคบกว้างโลกอย่างไร
กลับมองเห็นความเป็นไปแห่งชีวิต
พิสุทธิ์ทรามตามวาดปรารถนา
ในมรรคาดิบเถื่อนแลเบือนบิด
ดังเข้าใจโลกงามโดยความคิด
วาดวิจิตรอลังการผ่านมายา
กอบสายลมขมขื่นในคืนหนาว
เก็บเรื่องราวคิดวาดปรารถนา
ซุกความจริงเอาไว้ในชีวา
แล้วเฝ้ามองกาลเวลาไปวันวัน
--------------------------
ลานเทวา
10 กุมภาพันธ์ 2551 23:42 น.
ลานเทวา
ด้วยศรัทธาเรือปาจั๊ก
จงไสผลักความชั่วร้ายมะลายสูญ
ลอยลับสิ้นซึ่งโศกาอาดูร
ขอความสุขเพิ่มพูนแก่ชีวิต
อารยธรรมแห่งคนทะเล
ฝากคลื่นลมพรมเห่หนลิขิต
สุดขอบฟ้าเจิดแจ้งแสงอาทิตย์
จักฝ่าฤทธิ์แห่งคลื่นหวนคืนฝั่ง
โดยศรัทธาในบรรพบุรุษ
โชคจักฉุดคนสู้ไปสู่หวัง
โอ้หนุ่มสาวมาเถิดมาฟัง
เรื่องราวหนหลังของคนทะเล
ในคืบศอกบอกทางสร้างชีวิต
อรรณพห้วงที่สถิตหรือห่างเห
ด้วยมิอาจหยั่งถึงซึ่งคะเน
จึงร่อนเร่ตามเกาะเลาะอาศัย
อูลังลาโว๊ย คือคนกล้า
ผู้ทายท้ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่
กี่เกาะแก่งเบื้องหน้าข้าจักไป
ผจญภัยเพื่อเรียนรู้สู่ลูกหลาน
" โต๊ะอาโฆะบราตัย "
เชิญมารับของไหว้คาวหวาน
แล้วโปรดจงเมตตาประทาน
สุขสราญชื่นชุ่มสู่ชุมชน
โอ้ หนุ่มเอย สาวเอย
สายลมพริ้วรำเพยผ่านสู่หน
ถามโต๊ะหมอ แลเทียนเวียนวน
หาแลคู่สักคนนะปีนี้
ฝากสายลมลันตาสู่ฟ้าภูเก็ต
ต่อเรือเสร็จมาร่วมแห่นะพี่
สิบห้าค่ำเดือนหกร่วมยกพิธี
หากโชคหนุนบุญมีเราคงพบกัน
---------------------------
ลานเทวา
9 กุมภาพันธ์ 2551 12:18 น.
ลานเทวา
แลเรียบเชียบเงียบเหงาในก้าวย่าง
ดังโลกจางจากจิตพิสมัย
เหลียวกังวลหม่นร้าวหนาวฤทัย
เดียวดายในหนทางอ้างว้างนัก
ริมเจ้าพระยาสีโศก
คลื่นวิโยคยามพลบเร้ารบหนัก
ปรารถนาคลี่คลายระบายรัก
จะพิงพักใจล้าสักนาที
แสงสีแห่งเมืองรึเปลื้องปลด
ความเปลี่ยวเปล่าอันบังบดห้วงวิถี
คมชม้ายชายมองปองพาที
หวังจักมีความหนึ่งซึ่งพอใจ
สายลมค่ำย้ำขื่นในคืนสบ
เจ้าพระยามิอาจกลบความหวั่นไหว
เธอผู้ก้าวจากเงาแฝงของแสงไฟ
วาดละมัยรอยยิ้มแลพริ้มพราย
รอนรอนอ่อนอก โอ้ ดาวเดือน
เหงาแห่งข้าจักเลือนเคลื่อนลับหาย
โศกว้าเหว่เอกาคงคลาคลาย
ยามลมดึกคึกร่ายกระเจิงจินต์
ฝ่าเหน็บหนาวก้าวย่ำสู่บำบัด
ที่กำหนัดกำหนดจักปลดสิ้น
ท่ามเดือนดาวพราวพรายลมร่ายริน
รัญจวนกลิ่นน้ำปรุงจรุงกาม
ค่ำค่ำคลำค้นทางระหว่างค่ำ
สะดุ้งคำกระจ่างอยู่กลางท่าม
ห้วงกระสันกระเซ็นกระเด็นตาม
อารมณ์ทรามก็สิ้นถวิลลับ
สว่างแจ้งแสงไฟไขความแจ้ง
ชายผู้แฝงเงาพริ้มยิ้มสดับ
ว่าไงยะ พร้อมเสมอเจอละครับ
ปานชีวิตสิ้นอับลงตรงนั้น
---------------------------
ลานเทวา
8 กุมภาพันธ์ 2551 15:46 น.
ลานเทวา
ประโดยมนต์มธุรพจน์
แลดั่งพรหมกำหนดสิเน่หา
ฤามิดแม้นชะม้ายจากชายตา
ยามมิตรจิตมอบเอื้อมาโดยคำ
ในเทียวบริกัปสดับพ้อง
มิอาจปองลวงให้ใจถลำ
ด้วยพิสวาทวาดพะนอก่อนำ
เป็นบทจำอันอุรารักตราตรึง
ฝากคำมอบตอบแทนด้วยแสนรัก
ผูกสมัครใจเคียงอยู่เพียงหนึ่ง
ขอมอบฝากถ้อยย้ำจากรำพึง
ว่าคะนึงเพียงนวลรัญจวนใจ
แม้นมิเท่าทิพยรสอันสดหวาน
แต่มิได้หวั่งหว่านอย่างสาไถย
รักเจ้าแล้วแน่วแน่ไม่แลใคร
ถึงจะงามอย่างไรก็ไม่แล
------------------------
ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
918
