12 เมษายน 2556 21:45 น.
คีตากะ
กลีบดอกคูนเหลืองอร่ามยามหน้าแล้ง
ยังกวัดแกว่งใต้ลมพรมพลิ้วหา
บ้างหลุดร่วงรองเรืองเนืองพสุธา
สีสดตาซีดจางกลางผืนดิน
สายลมร้อนพัดพามาปะทะ
ก่อนจะผละจากไปให้ถวิล
ห้วงเวลาแห่งนิรันดร์ผันชีวิน
ปลาสนาการสิ้นโบยบินไป
ชีวิตดั่งโอกาสวาดกำหนด
สรรค์สร้างบทนิยายคล้ายเหลวไหล
สร้างตัวตนตามฝันอันพิไล
เริ่มต้นใหม่ซ้ำซ้ำเหมือนจำทน
มาตรว่าคูนต้นนี้ในปีหน้า
คงแกร่งกว่าปีนี้มีดอกผล
แผ่ก้านใบไพศาลตระกานยล
วงปีต้นเพิ่มใหม่ไปอีกปี.....
12 เมษายน 2556 21:46 น.
คีตากะ
เทพธิดาแห่งฟ้าสง่าศักดิ์
ทวยเทพรักแหนหวงดวงสมร
งามหยาดฟ้ามาดินกลิ่นขจร
แม่งามงอนแสนสุขทุกทิวา
ด้วยบุญหนักศักดิ์ใหญ่ได้กายเกิด
รูปงามเลิศแดนดินถิ่นอนาถา
ใครเห็นรักปักใจในกานดา
หลงรูปพากลัดหนองปองนารี
บุญพาวาสนาส่งอนงค์นารถ
ให้พบปราชญ์เปี่ยมธรรมนำวิถี
รับทอดธรรมล้ำลึกนึกยินดี
ยังเทวีปรีดิ์เปรมเกษมทรวง
ธรรมวิถีบุราณสืบสานสร้าง
สอนปล่อยวางทุกสิ่งยิ่งแสนหวง
ละความงามทรามเชยเลยหวั่นทรวง
เกรงพ้นบ่วงแห่งบุญหนุนนำมา
ธรรมสุขุมลุ่มลึกคัมภีรภาพ
ทิ้งบุญบาปหนหลังเธอกังขา
เหนือวิสัยในโลกอุปโลกน์มา
ยังกานดาสงสัยในหลักธรรม
กร่อนอัตตาตัวตนนางทนทุกข์
ดุจไฟลุกร้อนไหม้ใจคมขำ
ชะล้างใจใสสดปลดบ่วงกรรม
เฉกยาล้ำรสขมพรมกายใจ
เหตุเพราะความถือตัวเมามัวจิต
เพียงน้อยนิดบังตาพาหลงใหล
รักสนุกสุขเทียมเปี่ยมทุกข์ภัย
ขาดวินัยบำเพ็ญเป็นอาจิณ
มิยอมทนขัดเกลาเสลาสลัก
ยอมจมปลักความเศร้าเฝ้าถวิล
หลงรูปลักษณ์แห่งตนก่นชีวิน
ย่อมยากสิ้นอาสวะละโพยภัย
กองคารวานแห่งธรรมเธอจำพราก
ฟังลมปากหมู่มารพานเฉไฉ
สู่สงสารธารเชี่ยวเคี้ยวคดไกล
เกลือกกองไฟแห่งทุกข์ลุกระทม
โชคเข้าข้างกานดาคราล่วงลับ
เคยพบกับสุคตหมดขื่นขม
จุติสรวงล่วงทุกข์สุขอารมณ์
กรกรานก้มเบื้องบาทนาถเมธี....
12 เมษายน 2556 21:46 น.
คีตากะ
หยาดพิรุณโปรยปรายลงมาแล้ว
นักพรตแน่วจิตหนึ่งพึงค้นหา
เงาตะเกียงวูบไหวพลิ้วไปมา
แฝงสัจจาแห่งจิตพินิจตรอง
หยาดพิรุณโปรยปรายแล้วหายลับ
กาย-จิตดับเวียนไปไร้เศร้าหมอง
น้ำค้างบนยอดหญ้าน่าชวนมอง
ยามสายล่องหนหายมลายไป
หยาดพิรุณโปรยปรายราวสายน้ำ
เย็นชุ่มฉ่ำอีกคราน่าหลงใหล
หนุ่มสาวคู่เคียงรักถักสายใย
เปี่ยมน้ำใสใจจริงอิงแอบกัน
หยาดพิรุณโปรยปรายมาทายทัก
สายลมยักย้ายเต้นเป็นสุขสันต์
แดดอ่อนอ่อนยอแสงแห่งสายัณห์
รุ้งลาวัณย์ทาทาบฉาบขอบฟ้า
หยาดพิรุณโปรยปรายยามสายสาย
เด็กเริงร่ายวิ่งเล่นเช่นปักษา
ดอกไม้ชื่นคืนชีพกลีบงามตา
แมกไม้พาฟื้นตื่นจากคืนหลับ....
12 เมษายน 2556 21:47 น.
คีตากะ
ดวงตางามคู่นั้นมั่นตราตรึง
คงลึกซึ้งทาบทรวงดวงใจฉัน
แววประกายพรายพริ้งยิ่งลาวัณย์
ราวสวรรค์สรรค์สร้างอย่างบรรจง
แฝงอาทรห่วงหาเปื้อนหน้าสวย
พยุงช่วยด้วยแขนแสนระหง
ยามอ่อนล้าคราใดใจทระนง
คราวล้มลงยังปลอบมอบแรงใจ
ระหว่างฝันคืนวันที่ผันผ่าน
เธอแผ้วพานความเหงาเศร้าหวั่นไหว
เจือจางลงคงห่างร้างหทัย
มีน้ำใจเที่ยงแท้มอบแก่กัน
แทนภาพฝันบรรเจิดพราวเพริศยิ่ง
ทั้งความจริงเราห่างต่างแปรผัน
ก้าวตามกฎบทบาทปราศผูกพัน
เพียงสวรรค์เล่นกลบนทางกรรม....
12 เมษายน 2556 21:48 น.
คีตากะ
เส้นผมเส้นเดียว
มีผลบุญจำนวนเท่าภูเขาหลายลูก !
เล็บเท้าเพียงเล็บเดียว
ส่องสว่างได้ทั่วทั้งโลก !
ผู้สืบต่อจากท่าน
เปลี่ยนจุดหมายแนวทางของทั้งห้าทวีป
พระพรของท่าน
โอบล้อมโลกต่างๆจำนวนนับไม่ถ้วน
การมาถึงของท่าน
คือสิ่งที่ฉันรอคอยมานาน
ดวงตาแห่งมหาสมุทร
ลึกซึ้งด้วยความรักและความกรุณา
แสงของท่าน
สูงส่งและพิเศษเหนือธรรมดา
นำทางเหล่าวิญญาณที่หลงทาง
กลับไปสู่ถิ่นเดิม
จักรวาลทั้งมวล
โห่ร้องเสียงดัง ฮูรา !
ฉันคุกเข่าลง
หัวใจของฉันพูดไม่ออก
ดวงตาของโลกนี้ไม่สามารถจดจำ
ความงามอันพึงเคารพของท่าน
หัวใจของปุถุชนไม่รู้ถึง
ความยิ่งใหญ่อันไม่อาจเปรียบเปรยของท่าน
ทำไมจึงเป็นตัวฉัน
ซึ่งได้รับพระพรถึงเพียงนี้
ในขณะทั้งสวรรค์และโลก
ยังหลงทางและครึ่งหลับครึ่งตื่น ?
การบำเพ็ญกี่พันปีกันหนอ
ที่ทำให้มาถึงวันแบบนี้
ที่ได้อยู่เคียงใกล้ท่าน
เสมือนดั่งต้นปาล์มอันเขียวขจี
ที่ให้ร่มเงาแก่ทะเลทราย
ท่านผู้ปกป้องวิญญาณของเรา
ด้วยพลังที่มิอาจทัดทาน
อัญมณีและมุก
ในจักรวาลทั้งมวลนี้
ไม่อาจเปรียบได้กับ
เม็ดฝุ่นเพียงเม็ดเดียว
บนเท้าอันศักดิ์สิทธิ์ของท่าน
ด้วยน้ำตา ฉันรู้สึกสงสารโลกใบนี้อยู่เงียบๆ
กำลังมุ่งหน้าสู่
ถนนแห่งความโศกเศร้าเช่นนี้
แม้ท่านจะมาแล้ว
แต่พวกเขาก็ไม่รู้ ไม่ได้ยิน
เรือนร่างอันมีค่าของพวกเขา
ทรมานอยู่ในความทุกข์ยากลำบากเหลือคณา
ฉันอยากจะปั้น
ก้อนเมฆที่สูงอยู่บนท้องฟ้า
อยากจะเรียกชื่อของท่านด้วยความลิงโลด
แม้จะอยู่ท่ามกลางลมและเมฆ
อยากจะสลักชื่อของท่าน
ไว้บนดวงดาวยามรุ่งอรุณทุกดวง
อยากจะเรียกขานโลกนี้
ให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตะวัน
จงมาและฟัง
คำพูดของนักบุญผู้ศักดิ์สิทธิ์
จงมาและแบ่งปัน
ความเบิกบานยินดี
จงมาและต้อนรับ
แสงแห่งสวรรค์และกระแสเสียงอันมีค่า
วันเวลาซึ่ง
ทั่วทั้งจักรวาลร้องเพลงด้วยความสุข
เพื่อรอรับสิ่งเดียวเท่านั้น
วันเวลาซึ่ง
มหาอาจารย์ , ความรักอันทรงพลานุภาพ
มอบจักรวาลนั้นคืนมา
ให้แก่พวกเราทุกคน !
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1557
