วชรกานท์
กาลก้าวล่วงบ่วงกรรมเริ่มนำชัก
โกรธโลภหลงรักเริ่มหักหาย
ขึ้นภูเขาสุดยอดย้อนดูกาย
เหลียวขวาซ้ายหน้าหลังนั่งพิจารณา
ตะวันคล้อยลอยเลื่อนเหมือนอายุ
ได้ฝ่าฟันบรรลุถึงหลักห้า
กรรมเคยทำดีชั่วพัวพันมา
เริ่มสร่างซาย้อนคิดอนิจจัง
เร่ิ่มละสุขสรรเสริญเมินลาภยศ
คุณธรรมปรากฏเป็นความหวัง
เหลือแต่บ่วงห่วงงานการที่ยัง
ลูกก็ไม่ถึงฝั่งยังเล่าเรียน
เมื่ออายุเลี้ยวคดเริ่มลดโค้ง
ตะวันบ่ายสองโมงก่อนเกษียณ
ภารกิจที่รับไว้ใคร่พากเพียร
แม้เหนื่อยเจียนกระอักยังรักทำ
แค่ปล่อยวางบางครั้งดังคำพระ
ลดเลิกละจากอบายใจอิ่มหนำ
อนาคตกำหนดได้ใช่บุญกรรม
จึงน้อมนำแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง
ทางสายกลางโยโสมนสิก
2668
3
0
หน้าส่วนตัว
