เจ้านกน้อย เหนื่อยนัก พักกายบ้าง ระยะทาง ยังไกล ใช่ไหมหนอ จุดมุ่งหมาย ที่หวัง ยังคอยรอ รู้ไม่ท้อ แต่ก็ อย่าฝืนบิน ดูกำลัง ของตน ทนแค่ไหน แม้ว่าใจ กล้าแกร่ง ดั่งแท่งหิน อาจมีวัน ร่วงหล่น ลงบนดิน ด้วยไม่ยิน น้ำคำ ที่พร่ำเตือน เร้นกายหลบ ลมหนาว คราวพลบค่ำ คืนมืดดำ ฉ่ำน้ำค้าง หมอกบังเหมือน- ปิดเส้นทาง ข้างหน้า ให้พร่าเลือน แม้นมีเดือน ส่องฉาย ก็ไม่พอ ให้แสงทอง ส่องฟ้า เมื่อครารุ่ง แล้วค่อยมุ่ง ก้าวย่าง ตามทางต่อ บินสู่ฝัน ผ่านคืนวัน ที่ถักทอ จุดหมายก่อ ให้เห็น เป็นเส้นชัย
7682
10
0
หน้าส่วนตัว
