นางสาวใบไม้
อยู่ตรงนั้นเธอจะเป็นอย่างฉันบ้างหรือเปล่า
เงียบเงียบเหงาเหงาอ้างว้างบ้างไหม
รู้สึกอย่างไรหนอคนดียามที่เดินจากไป
เหว่ว้าสักเท่าไหร่ยามที่เราห่างไกลกัน
กี่คืนกี่วันที่สายลมหนาวพัดผ่านมา
กี่ล้านหยดน้ำตาที่หลั่งรินในใจฉัน
กี่สายฝนพร่างพรูอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
และกี่ความฝันที่สลายไปในกาลเวลา
อาจเป็นเพราะโลกมันกว้างไป หัวใจก็เลยเหงา เหงา
อาจเป็นเพราะโลกของเราบรรจุด้วยความห่วงหา
ทั้งทั้งที่โลกหมุนทุกวันแต่หัวใจยังไม่เคยชินชา
นาทีแห่งการร่ำลายังคงปวดร้าวทุกคราวที่หายใจ
โอบกอดความเหงาเอาไว้ดังเพื่อนแท้
ช่างเถอะก็หัวใจมันอ่อนแอเกินกว่าจะผลักไส
2237
5
0
หน้าส่วนตัว
