กาลครั้งหนึ่ง......เนิ่นนานนัก
ในความรักยิ่งใกล้.....กลับไปไม่ถึง
เอื้อมมือคว้าสิ่งใดเล่า.....ใจเราจึง
อยากฉุดดึงเขามา......เพื่อครอบครอง
ยิ่งใกล้.... เหมือนยิ่งไกล....ใจก็ห่าง
ยิ่งมอบให้ใจยิ่งร้าง.....ยิ่งหม่นหมอง
ยิ่งมองตา....ยิ่งหวั่นใจน้ำตานอง
หรือเราสอง....ต่างคนรักต่างคนลา
เริ่มจากศูนย์เป็นร้อย....ค่อยๆเพิ่ม
ค่อยๆเติมหัวใจ....ใส่ห่วงหา
ค่อยๆมอบ....ความรักความศรัทธา
จนเกินกว่า...ที่ชีวิตจะคิดมี
แต่ก็แปลก...ที่ใจยังไหวอ่อน
น้ำตาไหลเปียกหมอน....จนตอนนี้
ความรู้สึกของเธอ....ที่แสนดี
หล่นหายป่นปี้....ไปกับกาล
จากไปแล้ว.....กับใครก็ไม่รู้
ทิ้งอ
0
0
0
หน้าส่วนตัว
