อินทรวิเชียร ๑๑ เมื่อรัก ณ คราใด มนใสสิเบิกบาน สดชื่นระรื่นนาน ดุจหวานลุซ่านทรวง มองฟ้ารึยิ้มแย้ม รวิแจ่มสิเต็มดวง ดาวเคียงระเรียงควง อุระหน่วงปริเปรมปรีดิ์ มองธารถะถั่งสาย ชลหมายก็ยินดี รักเห็นจะเช่นนี้ ดุจมีอุทกทรง มองนกวิหคร้อง สุระก้อง ณ แดนดง เสียงรักประจักษ์ลง ณ หทัยสุปรีดา มองกลีบผกาบาน ผิวะซ่านสุคนธ์มา รักหอม ณ ทุกครา บ่มิจากจะพรากใจ