vi|
เปรียบความรักได้ดังปลากระป๋อง
แรกก็ปองจองรักเป็นหนักหนา
พอนานเข้าสนิมเริ่มก็มา
ดูไร้ค่าทิ้งไป ไร้ใยดี
เปรียบความชอบดั่งเช่นเม็ดถั่วเขียว
เม็ดนิดเดียว เติบโตได้ไม่ใหญ่หนา
พอนานเข้ามันก็โตตามเวลา
เธอคงเห็นคุณค่าของมัน
ความชอบเป็นเพียงความหวัง
พอได้ฟังคำนี้ ก็หน่ายหนี
แต่เธอรู้ไหมเล่าคนดี
คำๆนี้ เป็นที่ก่อสร้างใจ
เริ่มจากชอบแล้วไปรักสมานจิตร
ผูกความคิด 2 เราตรึงแน่นหนา
ดีกว่าโผล่มาแล้วรักเอือมระอา
พอเบื่อหน้า ก็หาใหม่ กระไรดี
แต่ความชอบ ยังอยู่มิรู้หาย
ฟังงมงาย ด้อยคุณ กระไรนี่
แต่คำนี้ลึกแค่ไหนใครรู้ ดี
มันอยู่ที่เธอนั้นอยากเข้าใจมัน
ถึงเพียงแค่ชอบแต่เขา ฝั่งเดียว
787
5
0
หน้าส่วนตัว
