น้ำผึ้งเดือนห้า
นั่งเหม่อมอง ท้องฟ้า เวลาเย็น
เห็นแต่เพียง เมฆน้อย ที่ลอยล่อง
นั่งมองไป ใจสุดช้ำ น้ำตานอง
เฝ้าร่ำร้อง ในใจ เขาไม่มา
ทุกทุกวัน มองไป ใจก็เพ้อ
เมื่อไรเธอ จะคืน กลับมาหา
เธอเปลี่ยนไป ไม่มี ความเมตตา
ซ้ำวาจา ช่างร้าย ไม่มีดี
เธอเคยว่า ตัวฉัน มันน่าเบื่อ
เธอหมดเยื่อ หมดใย คอยแต่หนี
รักกันมา อยู่ด้วยกัน นับสิบปี
มาวันนี้ เหลือเพียงฉัน ที่มั่นคง
ใจดวงหนึ่ง เปราะบาง ดั่งเครื่องแก้ว
จึงแตกแล้ว แตกรุ่ย เป็นผุยผง
แม้เก็บเศษ มารวมกัน อย่างบรรจง
มันก็คง ต่อไว้ ไม่ได้นาน...
ผู้ชาย ถ้ามีโอกาส ก็มักจะ
หน้าส่วนตัว
1065
3
0
