ในทุ่งกว้างคว้างไกลไร้ขอบเขต มีอาเพทมากมายหลายสถาน มีสุขทุกข์ โศกเศร้า แลร้าวราน มีล้มลุกคลุกคลานมีซานซม ท่ามแดดจ้าฟ้าใสแต่ใจหม่น คิดถึงคนเคยชิดจิตขื่นขม มันเวิ้งว้างคว้างเปล่าร้าวระบม อยู่อย่างคนทนทุกข์สุขเร้นไกล แต่กับความลึกซึ้งครั้งหนึ่งนั้น ยังประหวั่นพรั่นจิตคิดไฉน ความหวานปานน้ำผึ้งยังตรึงใจ คล้ายมันไหลรินหลั่งทั่วทั้งฟ้า ตราบจนวันจันทราเลือนลาลับ ดาวจะดับลับดวงสิ้นห่วงหา นิยายแห่งทุ่งกว้างก็ร้างรา เหมือนศรัทธาจากใจใครบางคน
2441
5
0
หน้าส่วนตัว
