นายดอกไม้
ฝากสายลมพรมพลิ้ว...ตามทิวไม้
หอบสายใยผูกพัน...มั่นเสมอ
เป็นคำเว้าส่งเสียง...มอบเพียงเธอ
ดุจพร่ำเพ้อจากใจ...คนไกลจร
ขอทุกคืนเธอนั้น...จงฝันดี
ผองไพรี(จง)ห่างไกล...อย่าได้หลอน
หลากผู้คนปักษ์ป้อง...คราน้องนอน
เพื่อบังอรแกร่งกล้า...สู้ตะวัน
พี่อยู่ไกลเกินฟ้า...จะคว้าถึง
แต่ตราตรึงเตือนจิต...มิคิดผัน
ยังคงมั่นมากเหลือ...เหมือนเมื่อวาน
จึงอ้อนผ่านสายลม...พลิ้วพรมมา
เห็นไหมนั่นดาวน้อย...ที่ลอยคว้าง
พี่ฝากต่างหนึ่งดวง...จิตห่วงหา
ทั้งดวงใหญ่แจ่มจันทร์...มอบกัญญา
แทนคำว่า คิดถึง...อย่างตรึงใจ...
1302
23
0
หน้าส่วนตัว
