ปล่อยหัวใจโบยบินทุกถิ่นที่ เผื่อบางทีมีใครปลอบใจเหงา ม่านน้ำตาพร่าเลือนเป็นเพื่อนเรา ฟ้าสีเทาเฉาหม่นจากคนลวง เพียงบุหงาส่าหรี่มีรอยหมอง ใครจะมองป้องปักด้วยรักหวง หัวใจรักภักดีที่ถูกทวง ดั่งจะล้วงดวงใจให้ขาดรอน จะมีไหมใครบ้างเป็นอย่างฉัน ผ่านคืนวันฝันร้ายยากถ่ายถอน ภาพความหลังครั้งนั้นยังบั่นทอน คอยหลอกหลอนชอนไชไฟอารมณ์ ยิ่งลมหนาวคราวใดยิ่งใจหาย ทั้งหนาวกายหนาวใจไม่สุขสม ทุกความฝันสั่นคลอนกร่อนระทม รอรักห่มพรมร่างจากบางใคร แววอักษรา ๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๒
1790
23
0
หน้าส่วนตัว
