โอบคืนโอบวันอันแสนหวาน เนิ่นนานเกินใจเกินใฝ่ฝัน อ้อมอกโอบไว้เอื้อไอกัน ผ่านผันราตรีมีเพียงเรา บนภูสูงเสียดขึ้นเบียดฟ้า ดารากระจ่างอยู่กลางเขา สายลมพัดผ่านผะแผ่วเบา ใต้เงาเมฆานภาลัย หนาวลมห่มผ้าเขาว่าอุ่น เพียงหนุนตักนอนจะตอนไหน หนาวเนื้อห่มเนื้อเติมเชื้อไฟ หวามไหวเชยชิดแนบนิทรา เก็บฟืนก่อเพลิงให้เริงร้อน สุมขอนโหมไฟเสน่หา อิงรักอุ่นไอในแววตา กระทั่งฟ้าสีทองผ่องอำไพ เรืองอรุณรุ่งสางสว่างแล้ว วาวแวววับวามความสดใส น้ำค้างพราวพร่างกลางฤทัย วันใหม่วันนี้มีเพียงเรา
1406
7
0
หน้าส่วนตัว
