นาคะพรรณ
ฉันหลงทางกลางป่ามหานคร
ฉันเผลอนอนตอนผู้คนอยู่ล้นหลาม
แล้วฉันตื่นตอนบางคนทนอยู่ยาม
ฉันจึงถามว่าตัวเราเศร้าอยู่ไย
ลุกขึ้นยืนฝืนกายมองรายทาง
พยุงร่างว่างเปล่าไม่เอาไหน
ผ่านทางเท้าเปลี่ยวเหงาตรงเสาไฟ
ยังมีใครหลายคนทนทรมาน
เช่นชายหนุ่มคุ้มคลั่งอยู่ฝั่งถนน
ท่ามผู้คนมองมามหาศาล
ปรารถนาสิ่งใดเล่าเขาต้องการ
หรือวิมานของเหลือกินสินสังคม
มองดอกไม้ใคร่บานบนลานคอนกรีต
สีเทาซีดจมทุกข์ไม่สุขสม
มารแมลงจับจองสนองอารมณ์
เด็ดดอมดมข่มขืนรื่นอุรา
เกิดเด็กน้อยร้อยพันในวันพรุ่ง
ผู้หมายมุ่งเบ่งบานการศึกษา
ระบบนิเวศมนุษย์ดุจมายา
ถูกผู้ล่าฆ่าแกงใต้แสงจันทร์
เหลือผู้เฒ่าอ่อนแอแก่ชรา
กวา
1178
3
0
หน้าส่วนตัว
