เสียงอื้ออึงถึงเจ้าว่าวตามสาย ยามนี้หายห่างหน้าว่าไปไหน ไปหลงแสงส่องศรีศิวิไลซ์ หลงคนใหม่เมืองกรุงเจ้าปรุงเปรอ เดือนดวงเด่นดอกฟ้าราตรีเศร้า คงไม่เท่าหัวใจใฝ่รักเสมอ ทั้งที่รู้เอื้อมเดือนเหมือนละเมอ ปล่อยให้เพ้อลอยคว้างกลางแสงดาว คืนนี้เหงาเวิ้งว้างบนทางฟ้า มืดมิดทางเสน่หาในห้วงหาว สายัณห์คล้อยทอแสงระยับพราว ให้คืนหนาวบอกเจ้าใครเฝ้ารอ คืนกลับมาอีกครั้งข้ายังถวิล อยากได้ยินเสียงเจ้าเฝ้าร้องขอ กลับคืนรังเถิดหนาข้ายังรอ ข้าเพียงขอให้เจ้ากลับคืนเรือน
1140
10
0
หน้าส่วนตัว
