. ..๏ กี่ค่ำคืนยืนมองผองดาวพร่าง กี่คืนบ้างชมจันทร์อันเฉิดฉาย กี่ครั้งคราใฝ่ฝันอันมากมาย กี่ความหมายที่หามาเนิ่นนาน ตั้งคำถามตามจิตที่ติดข้อง แล้วไตร่ตรองความฝันอันพ้นผ่าน ที่พลั้งพลาดเสมือนพบประสบการณ์ เป็นตำนานชีวิตลิขิตตน แม้นมองหาจันทราดาราผ่อง ย่อมหม่นหมองหากไร้ในเวหน ครั้นคืนแรมจันทราลาลับสกล ปล่อยให้คนผู้หนึ่งซึ่งเฝ้ารอ หากดวงดาวสกาวเกินมาเมินแล้ว คงมิแคล้วผิดหวังดั่งวอนขอ ว่ายังมีชีวิตผิดพลาดพอ