ร้างลาโหยให้เศร้า ให้หงอยเหงาวิเวกจิต อุระร้าวฝืนคิด เคยใกล้ชิดสู่สงสม เวลาพาล่วงเลย ที่ได้เคยได้เชยชม คะนึงถวิลรมณย์ โอ้อกตรมแล้วหรือไร เพียงเงาที่คอยตาม ไม่เว้นยามสักคราใด จะลบฤาไฉน บ่เคยได้ยินยล เวลาล่วงถึงกาล ใจร้าวรานให้สับสน จะมีสักกี่ฅน ทุรชนจะเมินมอง เป็นเพียงแค่เศษดิน ฤก้อนหินไร้แสงส่อง เป็นฅนหยิ่งจองหอง ควรจักต้องถูกลงทัณฑ์ สวรรค์ไร้ปราณี ให้อัปรีย์ทุกวี่วัน ไม่เคยได้เห็นจันทร์ ชั่วนิรันดร์ฉันเดียวดาย - - - มี ค ว า ม สุ ข กั บ สิ่ ง ที่ เ ป็ น -
608
1
0
หน้าส่วนตัว
