***เมื่อฝนซาฟ้าคงจะสดใส แล้วหัวใจคงเป็นเช่นฟ้าสวย เมื่อฝนมาฟ้าครึมใจระทวย เรามันห่วยน้องเจ้าเขาจึงลา ***เมื่อเค้าไปดั่งใจมีเมฆหมอก พูดไม่ออกบอกใจไม่ห่วงหา แต่ทำไมต้องไหลเล่าเจ้าน้ำตา นองเต็มหน้าทั่งรู้ว่ามันน่าอาย ***แต่ยังมีบางคนเค้าคอยห่วง น้ำตาร่วงเคียงข้างไม่ห่างหาย มาคอยปลอบให้ความเศร้าบรรเทาคลาย จนกลับกลายสัมพันธ์นั้นเพิ่มพูน ***จากที่เศร้าเหงาหงอยก็พลอยเปลี่ยน ใจได้เรียนรู้กันมันไม่ศูนย์ ความสัมพันธ์จากเพื่อนทวีคูณ