กาลครั้งหนึ่งเคยเดินทางอย่างมีเพื่อน เธอย้ำเตือนติดตามมิห่างหาย แต่ยามนี้เธอมาจากพรากกลาย และสุดท้ายไม่มีแม้เงาเธอ ที่นี่เคยมีรัก สุขใจนักยามเธอชิดใกล้ใจเสมอ ช่างเอาอกเอาใจให้ใฝ่ละเมอ คิดถึงเธอยิ่งนักยังรักมิรู้ลืม บ้านพักกลางหุบเขา เคยมีสองเราตรงนี้ที่ดูดดื่ม ภาพความหลังยังจำเนิ่นนืม ฉันยังปลื้มใจรักเธอเสมอมา วันนี้ตรงนี้มีเพียงฉัน เธอคนนั้นห่างหายไปไหนหนา คงมีสุขสมอุรา แต่ไม่ทราบว่ากับคนใด คิดถึงเอยคิดถึงเธอ ไม่บ่นเพ้อถึงซึ่งคนไหน ยังฝังรากแห่งรักสลักใจ เพียงในใจคิดถึงซึ่งเธอ