น้ำตาร่วงรินไหลอาบสองแก้ม รสประแล่มขมขื่นน่าใจหาย ล่วงหล่นพรูมิรู้กี่วางวาย ให้อับอายขายหน้าร้าวระบม หยาดพิรุณโปรยปรายเป็นสายเลือด ขัดเคืองเขือดข้นแค้นห้วงทุกข์สม ขึ้งโกรธโมโหในอารมณ์ จงจ่อมจมนรกาวิเวกเหงา สายฟ้าฟาดปลิดมรณาแห่งแมกไม้ น่าใจหายไร้รักถูกผลาญเผา แตกหักทับกันหนักบางเบา สวรรค์จักคร่าเอาลมหายใจ อุราเริงร่านระรอนรัด ลมโชยพัดกลิ่นคาว ฤ ไฉน โอบกอดพัดพาขจรไกล สู่แหล่งภัยพิบัติประสบกรรม
652
1
0
หน้าส่วนตัว
