พลายแก้ว เมืองกาญจน์
มองสายฝน หล่นมา จากฟ้าครึ้ม
ยังนั่งซึม เหมือนใจ ไร้แรงสู้
หลายสิ่งเข้า เร้ารุม สุมน่าดู
ช่างหดหู่ จริงหนอ ชักท้อใจ
แลสายชล ล้นริน หมดสิ้นแล้ว
มันส่อแวว จะต้อง หม่นหมองไหม้
เห็นผืนนา เวิ้งว้าง ช่างกระไร
น้ำขุ่นไหล บ่ารวม นั้นท่วมนอง
นานั้นล่ม จมหาย กับสายน้ำ
ใจก็ช้ำ ตรอมตรม ระทมหมอง
คนรักที่ ตัวเรา นั้นเฝ้าปอง
ไม่มามอง งอนเง้า น่าเศร้าจัง
พอยินคำ ย้ำว่า สัญญามั่น
มอบให้กัน วันชื่น คืนฝนหลั่ง
รักเราสอง ต้องมี ความจีรัง
เมื่อได้ฟัง ยังปลื้ม ถึงลืมตรม
ว่าละเมอ เผลอใจ ก็ใช่หรอก
มานเคยบอก เตือนตัว กลัวขื่นขม
เหตุว่าด้อย ศักดินา ค่านิยม
เกรงไม่สม ขึ้นมา น้ำตาริน
รู้ควา
1160
1
0
หน้าส่วนตัว
