ที่ร้องไห้เพราะอัดอั้น ไม่ใช่เพราะว่ามันโศกเศร้า หยิกเล็บกัดเนื้อ เบา-เบา ให้ยังคงรู้ว่าเรา เคยเป็นใคร เคยเป็นตัวของตัวเอง หัวอกนักเลงจำได้ไหม แล้วนักเลงเสียน้ำตาได้ไง เคยเข้มแข็งมาได้ ตั้งหลายปี คืนน้ำตา...ที่คลอเบ้า ให้ไหลย้อนกลับทางเก่าซะคราวนี้ ฝังความอ่อนไหว ที่ใจเกิดมี ก่อนที่ความอ่อนแอจะย่ำยี ทำลายใจ
896
11
0
หน้าส่วนตัว
