ขอบฟ้ากว้าง ฉันแบกความอ้างว้างข้ามฝั่งฟ้า มองดาวรางเลือนเปื้อนน้ำตา แบกเหงาที่เหงากว่าฟ้าไร้จันทร์ เหนื่อยนัก ฉันเคยแบกปีกที่หนักด้วยความฝัน เมื่อฝันลอยลับไปกับคืนวัน ปีกนั้นกลับดูเหมือนยิ่งอ่อนแรง เพิ่งแรกค่ำ ฝนก็พรำคลุมฟ้าที่สิ้นแสง ยังบินไปด้วยใจที่คลางแคลง ฉันจะอยู่ได้ถึงแจ้งพรุ่งนี้ไหม ขอบฟ้ากว้าง ฉันแบกความอ้างว้างในหัวใจ จะบินต่อตราบจนบินไม่ไหว บินด้วยหวังว่าหัวใจจะหยุดเดิน
1331
8
0
หน้าส่วนตัว
