ปางสีฝุ่น
ใต้เถาวัลย์..พันโพรง..ระโยงระย้า
สืบสี่ขา..เข้าหาเงา..เหล่ามวลไม้
สองแววตา..ข้าวาววับ..ราวกับไฟ
กลางดิบไพร..ในแดนดง..พง..พญา
ขึ้นเสียงขู่..ข่มขาม..คำรามร้อง
แล้วเพ่งมอง..ส่องกสิณ..จากจินต์ข้า
เกิดไสยเวทย์..เหตุแห่งฤทธิ์..กฤติยา
เป็นมหา..ม่าน.มนต์ดำ..ครอบงำใจ
ปลุกวิญญาณ..ที่รานร้าย..ให้สิงสู่
สถิตย์อยู่..กับกูข้า..เข้าอาศัย
สะกดคราบ..แห่งสาบเสือ..ในทันใด
ใช้เงาไม้..เร้นหลัง..กำบังตา
จึงจำแลง..แปลงลาย..แล้วกลายร่าง
จากเสือสาง..เป็นเอกองค์..ธุดงค์ป่า
เพื่อหลอกเร้น..ให้เห็นภาพ..ที่พรางตา
หวังเข่นฆ่า..ปลิดชีวา..ให้วางวาย
...
"ไอ้มนุษย์..สุดยะโส..และโอหัง"
"กูจักฝัง..
1957
2
0
หน้าส่วนตัว
