กระบี่ใบไม้
ฉันเป็นหุ่นยนต์
ฉันเดินผ่านห้วงกาลเวลา
จากปลายสุดมุมหนึ่งของขอบฟ้า
ฉันพัฒนาถึงขีดสุดจนคล้ายคน
ฉันพบเธอในวันนั้น
ที่ซอกตึกยามฝนพรำหลบเม็ดฝน
ฉันสงสัยมนุษย์ใยไม่อดทน
แค่หยาดน้ำร่วงหล่นก็แค่นั้น
...เพื่อน
เธอพร่ำบอกย้ำเตือน นี่...เธอ...ฉัน
เราต้องมีเพื่อนไว้ทำไมกัน?
เธอตอบเพียงคำสั้นสั้น เพื่อฉันและ...เพื่อเธอ
คำว่า เพื่อน ...ทำไมต้องวุ่นวาย
ฉันอยากรู้ความหมายคำนั้นเสมอ
เธอกุมมือของฉันทุกครั้งที่เจอ
มนุษย์ช่างพร่ำเพ้อเสียนี่กระไร
สิบปีแล้วสินะ
เธอเปลี่ยนแปลงทุกขณะจนเติบใหญ่
แต่ฉันเองกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไป
เหตุอันใดมนุษย์จึงต้องเปลี่ยนแปลง
วันหนึ่งฉันพักวงจร
ฉ
2088
1
0
หน้าส่วนตัว
