หน้าส่วนตัว
กรงเหล็กตระหง่านอ้า โอถวิล
นี่คนขายคนกิน กัดเนื้อ
น้ำใจใช่น้ำริน อย่างฝน
แม่หญิงเอยใครก่อเกื้อ กว่าสิ้นวิบากกรรม
เป็นธรรมอยู่แผ่นพื้น ผืนไหน
ตกเขียวยังระบาดไป ไป่สิ้น
เปิดบริสุทธิ์ในเมืองไทย ทุกถิ่น
อาเสี่ยยิ่งเหลือบริ้น เหลือบยุง
เป็นบ่อนซ่อนซ่องไว้ หว่างใน
เสียงโอดครวญเสียงใด ด่าวดิ้น
กฎหมายมัวหลับใหล ลืมตื่น ฤานา
สูงจรดฟ้าจวบต่ำสิ้น เสพกิน
ภูหินตระหง่านท้า ลมทวน
วารหนึ่งแพ้ลมหวน หากเร้า
ภูหินหากเรรวน ราถล่ม
จมจ่อมดั่งฝุ่นเถ้า ธุลีผง
1255
0
0
