ปราณรวี
กี่ครั้งคราน้ำตาเอ่อเธอเฝ้าซับ
เมื่อฉันหลับฝันร้ายใจสับสน
เธอไม่ห่างหนีหายคลายอดทน
อยู่ด้วยจนตื่นมาฟ้าสีทอง
เมื่อความคิดจิตวิญญาณฉันลาญแหลก
ความทุกข์แทรกดวงหทัยไห้หม่นหมอง
เธอดั้นด้นค้นหามาให้ครอง
สิ่งรับรองศักดิ์ศรีเคยมีมา
คราฉันล้มก้มหน้าอายฟ้ากว้าง
ไม่อ้างว้างเธออยู่ใกล้หายกังขา
ฉุดให้ลุกขึ้นยืนฝืนกายา
แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไกล
บางคราครั้งอ้างว้างบนทางเปลี่ยว
เธอยื่นมือเกาะเกี่ยวเหนี่ยวรั้งให้
เมื่อหนาวเหน็บเจ็บปวดรวดร้าวใจ
เธออยู่ใกล้เป็นเพื่อนมิเชือนแช
ครั้นหมดหวังซังกะตายในชีวิต
ดั่งโลกปิดลิดรอนย้อนกระแส
เธอยังอยู่กับฉันมิผันแปร
เป็นเพื่อนแท้ทุกท
2180
8
0
หน้าส่วนตัว
