ชินเดช ญาณรัตน์
คืนที่..ลมละมุนกรุ่นดอกแก้ว
เรไรแว่วสำเนียงเธอเพรียกหา
สะท้อนขวัญกลั้นสะอื้นกลืนน้ำตา
ทั้งเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใคร
ฟ้ามีเพียงดวงดาวสกาวฟ้า
ว้าเหว่จนน้ำตาร่วงรินไหล
ความอาดูรเอ่อท้นล้นหัวใจ
รอยอาลัยผสานเข้มเต็มอารมณ์
เธอที่รักลาลับไปไหนหนอ
ปล่อยใครคนหนึ่งรอจนขื่นขม
หรือลืมรักถ้อยคำสุดระทม
ลืมคนเคยชื่นชมเคยพอใจ
คะนึงถึงสัญญาจะคืนกลับ
จะช่วยซับรอยขมที่ตรมไหม้
รักร้าวรอนก่อนหน้าอำลาไกล
สัญญาไว้จะร่วมสร้างทางด้วยกัน
หวั่นทุกสิ่งทุกอย่างจะพร่างพร่า
ความสุขสมเหลือค่าเพียงความฝัน
ไม่มีแล้วแววตาเหงาคู่นั้น
ไม่มีบทกวีสร้างสรรค์ความอาทร
คืนนี้..จึงเหงาอยู่เงียบเงียบ
กับห
1627
7
0
หน้าส่วนตัว
