ธรรมาภิวัฏ
ณ. เมื่อแสงแดดสาดส่องไปมิถึงพื้นพสุธา
ข้าพเจ้ายืนอยู่ท่ามกลางผืนแผ่นดินแห่งแดนสุขาวดี-
อันฉาบไปด้วยไอหมอกพิษ .. ละ..
ด้วยกัลปอสงขัยที่เนิบนานกว่ากาลจักคะเน แลระลึกถึง
สะกิดใจหนึ่ง..
ถึงความไม่จีรังแห่งผืนแผ่นดิน อันหดสั้นลงทุกที
ก่อนกาลเม็ดดินเม็ดสุดท้ายจะโรยร่วงและสิ้นสุด
ข้าพเจ้าจึงเงยหน้าขึ้น แลเพ่งมองออกไปสู่เวิ้งฟ้า-
อันปกคลุมไปด้วยละอองหมอกพิษนั้น
แต่.. ข้าพเจ้าก็มิเคยพบเห็นสิ่งอันใดนอกเหนือไปจาก
..ม่านหม่นสีขาวอันโอบล้อมและพร่ามัว
ทั้งในกาลละฉันนี้ หรือกาลล่วงแล้วใดๆ
..ความไม่แยแสใส่ใจย่อมสยบซึ่งความกังวล แล สงสัยใดๆ
เสมอหนึ่งความปล่อยวาง
1968
1
0
หน้าส่วนตัว
