ฉันอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางความมืด จิบกาแฟที่เริ่มจืดไปพร้อมความเหงา ฝนหลั่งจากฟ้ามาอย่างแผวเบา ชำระล้างความเหงาบรรเทาลง นั่งมองสายน้ำจากฟ้าเบื้องบน หลั่งไหลหล่นลงน่าละมัยใหลหลง ดอกรักอันหอมหวานร่วงหล่นลง นึกถึงทรนงพรากรักจากไป เหม่อมองออกหน้าต่างเมื่อฝนเริ่มจาง กับความอ้างว้างที่ไม่เคยหายไปไหน จากวันนั้นที่เขาจากไป กำลังใจไม่เคยมี ดอกรักหล่งลงพื้น กระทบความชื้นของถนนสายนี้ อยู่อย่างโดดเดี่ยวที่ไม่เคยเป็นเรื่องที่ดี จากวันนี้มันคือชีวิตประจำวัน...........
637
4
0
หน้าส่วนตัว
