ปริญญา อินทร์อุดม
เหมือนเรือนร่างว่างเปล่าเขาไม่เห็นเหมือนกลายเป็นอากาศขาดคุณค่าเหมือนไม่มีความหมายในสายตายามจะไปไม่ลามาไม่ทักยังไม่มีทางออกนอกจากเจ็บแล้วกลืนเก็บอย่างอดทนจนกระอักสะอื้นไห้ในฝันวันหนักนักจนเกินกักเกินเก็บเจ็บทุรนเจ็บครั้งที่เท่าไรจำไม่ได้หรือร้องไห้เสียน้ำตามากี่หนไม่ว่างเว้นเล่นบทผู้อดทนแต่หัวใจปี้ป่นทุรนทุรายถึงจะเจ็บกี่ครั้งยังเจ็บอีกไม่เคยหลีกหลบแม้ชั่วแผลหายรู้แต่ว่าจะทนจนตัวตายโดยไม่หมายสายตาที่ปรานีเหมือนยืนเป็นเป้านิ่งให้ยิงเล่นไม่หลบเร้นเว้นวรรคสักวันวี่เจ็บก็ร้องโอดโอย...โวยบางทีจนหลายปีผ่านไปใจยับเยินเจ็บเสียให้สาใจในชาตินี้จะเป็นผีก่อนแก่แต่เนิ่นเนิ่นจะได้จบความหลังที่บังเอิญหลงมาเ
1531
6
0
หน้าส่วนตัว
