นานแล้ว ไม่มีข่าว

กวีหนุ่มผู้รุ่มร้าว ในสับสน

กับความฝันที่ผลิพร้อมสิ่งปลอมปน

ดูซิ โลก แผกพิกลจินตนาการ

 

คล้ายบทสนทนาหลังแก้วสุรา แก้วนั้น

เพ้อฝัน ล่องลอยเลอะเลือนผ่าน

ภาพรอยยิ้มและความเศร้าของวันวาร

มิต่างดอกไม้ที่เบ่งบานแล้วโรยลา

 

จำได้ เราต่างย้ำจำกันได้

แม้แต่ความบอดใบ้ ริมยะถา

เราซุกซ่อนบางสิ่งไว้ในแววตา

พอพอกับมายา ซุกเราไว้กับโลกใบนี้

 

นานแล้ว ไม่มีข่าว

แต่ก็ไม่พ้น เมื่อบางเรื่องราวทำหน้าที่

ล้างคราบรอยความฝันวันเดือนปี

รอการหวนมาพบกันอีกที นรก สวรรค์

 

คงได้ยินเสียงหัวเราะ อีกครั้ง

เคล้าเสียงสนทนาที่ดัง ครื้นลั่น

แก้ว