15 กรกฎาคม 2556 23:23 น.

อาจารย์สนใจที่จะปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระเท่านั้น...

ปราศรัยโดยท่าน Suma Ching Hai
ในฌานเจ็ดที่ กัมพูชา 13 พฤษภาคม 1996
เดิมเป็นภาษาอังกฤษ)

ฉันเคยขอร้องพวกเธอมาก่อนว่าอย่าภาคภูมิใจกับครอบครัวที่สอดคล้องปรองดองกันของเธอหรือสภาพแวดล้อมที่สงบสุขของเธอ, การได้รับสิ่งต่างๆ ทางวัตถุและประโยชน์อะไรต่างๆ ของเธอ ที่เธอคิดว่ามีเข้ามาหาเธอจากพรของอาจารย์หรือจากการบำเพ็ญธรรมวิถีกวนอิม มันเป็นความจริงที่อาจารย์จะอวยพรจะอวยพรเรากับอะไรก็ตามที่เราปรารถนา แต่เราไม่ควรพอใจไปกับสิ่งนั้นและรู้สึกภาคภูมิใจกับความสำเร็จนั้น เพราะว่าเรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลย ปุ๋ยที่เหม็นจำเป็นสำหรับไม้ดอก แต่ดอกไม้คือสิ่งที่เราต้องการไม่ใช่ปุ๋ย

เขาสนใจที่จะปลดปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ถ้าผู้เป็นอาจารย์ท่านหนึ่งที่ยิ่งใหญ่มากอย่างพระเยซูบอกกับเราไว้ว่าอย่างนี้ เราก็ควรจะสนใจเอาใจใส่ เราควรจะรู้ว่าผู้เป็นอาจารย์ต้องการอะไรจากเรา และเราต้องการอะไรจากอาจารย์จริงๆ

ถ้าครอบครัวของเรามีความสงบสุขสอดคล้องกันและมีความรักต่อกันมากขึ้น มันก็ดีแล้ว ขอบคุณพระเจ้า, ขอบคุณพลังอาจารย์ ถ้ามันไม่เป็นแบบนั้น ก็ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ต้องมีคนที่จะต้องดูแล ต้องให้ความสนใจ ต้องกังวลว่าเขาจะพอใจ หรือหล่อนจะมีความนสุขหรือไม่

เธอจะอิสระกว่า ถ้าไม่มีใครรักเธอ

เธอจะอิสระกว่าถ้าเธอไม่มีใครที่จะมารักเธอ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ สิ่งต่างๆ ไม่ว่าอะไรมีราคาที่จะต้องจ่ายทั้งนั้น แม้ว่าจะมีใครคนหนึ่งรักเธอ เธอก็ต้องดูแลเอาใจใส่ต่อเขาหรือหล่อนเป็นพิเศษ เพื่อให้เขามีความสุข เพราะว่าถ้าเขาไม่มีความสุข เธอก็ไม่มีความสุข แต่ถ้ามีคนหนึ่งเกลียดเธอ พู้! ....ดีเลย, สวัสดีลา ไม่มีอะไรให้เธอทำ ไม่มีอะไรให้เธอต้องกังวล ไม่ใช่ความผิดของฉันนี่ถ้าเธอเกลียดฉัน อย่างนั้นก็ดีแล้ว

เราไม่อยากให้คนเกลียดเรา แต่ที่จริงแล้ว, ความรักแบบที่เรามีในโลกนี้แทบจะเป็นเครื่องพันธนาการ กระทั่งความสัมพันธ์ที่ดีก็เป็นเพียงเครื่องพันธนาการ เพราะว่าในการคิดถึงพวกเขา เราก็ลืมที่จะปลดปล่อยกันและกันให้เป็นอิสระ เราเรียกร้องต้องการความสนใจ, ต้องการความรักตอบแทนและสิ่งต่างๆ เหล่านี้จากกันและกัน หาได้ยากที่ความรักระหว่างคู่สามีภรรยาจะไหลไปอย่างอิสระโดยไม่มีการยึดติด, ไม่มีการเรียกร้องต้องการ, ไม่มีการบังคับสั่งการ, ไม่มีเงื่อนไขใดๆ จริงๆ และไม่มีความพยายาม

ส่วนใหญ่เราต้องพยายามที่จะรักษามันไว้ และความพยายามใดๆ ก็ต้องใช้เวลาและพลังงาน เมื่อมีใครที่รักเธออยู่ใกล้ๆ เธอ เธอก็ต้องใช้เวลาและให้ความสนใจ แม้ว่าเธอจะไม่อยากทำ เธอก็ต้องให้ความสนใจ แล้วเราก็ถูกเบนไปจากความสนใจที่เป็นจุดเดียวภายใน มีคนไม่มากที่สามารถเพ่งความสนใจทั้งภายในและภายนอกได้ในเวลาเดียวกัน ถึงแม้ว่าเขาหรือหล่อนจะทำได้ ก็ต้องมีเวลาและต้องใช้เวลามาก ขณะที่เธอสนใจอยู่กับสิ่งนี้ เธอก็ไม่สามารถจะสนใจสิ่งนั้นได้ ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถนึกถึงทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน เธอทำได้แค่อย่างเดียวในเวลาหนึ่งเท่านั้น เอไม่มีทางจะสนใจเรื่องนี้แล้วในขณะเดียวกันก็สนใจอย่างอื่นๆ ได้เต็มที่ด้วย

เพราะฉะนั้น, ที่จริงแล้วเราอยู่คนเดียวจะดีเลิศ เรารู้ว่าเราต้องทำอะไรและจะทำอะไรเวลาไหน แต่โชคไม่ดีที่โลกนี้ประกอบด้วยสิ่งมีชีวิตหลายอย่าง, รวมทั้งมนุษย์ และเราก็ต้องสัมพันธ์กับพวกเขาตลอดเวลาถ้าเราต้องทำอะไร ไม่อย่างนั้นก็ต้องไปอยู่ที่ภูเขาหิมาลัยหรือภูเขาลูกอื่นๆ , อยู่คนเดียว ทำอะไรไปเอง แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน อาจจะฟังดูไร้ประโยชน์มาก แต่มันก็ดี

ฉันไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์หรือไม่ที่จะอยู่ในโลกและก็สอนมนุษย์ ในเมื่อคนส่วนใหญ่เพียงแต่อยากได้ผลประโยชน์ทางด้านวัตถุ และยึดติดอยู่กับความสุขและความสำเร็จส่วนตัว โดยทำทุกวิถีทางไม่ว่าอะไร พวกเธอส่วนใหญ่ประกาศว่าเธอรักฉันมากและอยากจะเห็นฉันมาก ได้เห็นทุกวันก็ยิ่งดี แต่มันไม่เป็นความจริงเลย พอฉันขอให้เธอมาช่วยฉัน มาทำงานให้ฉัน มาอยู่ใกล้ฉัน เธอก็บอกว่า "ไม่ได้หรอก! ฉันยังชอบชีวิตครอบครัวของฉัน ฉันรักภรรยาของฉัน, ลูกๆ ของฉัน, สามีของฉัน และอะไรต่างๆ ของฉันแล้วแต่เธอจะบอก" ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ เธอก็พูดว่า "โอ, อาจารย์! เราคิดถึงท่าน เราคิดถึงท่านมาก กรุณาอยู่นานๆ กว่านี้ กรุณายืนอยู่ตรงนั้น" อะไรทำนองนั้น ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรแน่จริงๆ และฉันไม่คิดว่าเธอจะรู้ว่าเธอต้องการอะไรเหมือนกัน (อาจารย์หัวเราะ)

ปล่อยอัตตาไป แล้วเราก็จะเป็นหนึ่งเดียวกัน

ถ้าเธอถามตัวเองอย่างสัตย์จริงให้ตัดสินใจเลือกเธอก็จะรู้จริงๆ ว่าเธอต้องการอะไร กระทั่งหลังจาก, ถ้าเธอรักฉันมาก, เธอชั่งน้ำหนักความชอบและไม่ชอบแล้ว และเธอตัดสินใจแล้วว่าในใจของเธอ เธอรักฉันมากกว่าคนในครอบครัวของเธอ มากกว่าฐานะตำแหน่ง, เงินทองหรือการศึกษาใดๆ ก็ตาม แล้วเธอก็มา ตอนนั้นเธอก็ยังต้องเผชิญกับอัตตาของเธอ เธอต้องฆ่าตัวเธอเองก่อนที่จะสามารถกลายมาเป็นหนึ่งเดียวกับฉัน

คนเหล่านี้หายาก ทุกสิ่งทุกอย่างดึงความสนใจจากเธอ ถ้าเธอสามารถจะช่วยงานฉันบางอย่าง เธอก็หันมายึดติดกับงานนั้น เธอยึดติดกับความสำคัญของงานนั้นและความสำคัญของตัวเธอในการทำงานนั้น แล้วเธอก็ลืมไปว่าเธอกำลังทำงานให้ใคร, งานนั้นมีวัตถุประสงค์อะไร เธอลืมว่าเธอทำงานเพราะฉัน เพราะฉันขอให้เธอทำและเธอทำเพื่อประโยชน์ต่อผู้อื่น

1470

love

comment

4 ตุลาคม 2556 22:28 น.

ความโลภ ความโกรธและความหลง ล้วนมาจากอาณาจักรของพระเจ้า...

คีตากะ

ปราศรัยโดย ท่าน Suma Ching Hai, มหาวิทยาลัย ฮาร์วาร์ด, บอสตัน แมสซาชูเซตท์, สหรัฐอเมริกา
24 กุมภาพันธ์ 1991 (เดิมเป็นภาษาอังกฤษ)

ถ : เป้าหมายสุดท้ายชองการทำสมาธิก็คือการหลุดพ้น อาจารย์กรุณาบอกฉันด้วยว่า จิตวิญญาณที่หลุดพ้นแล้วนั้น หลุดพ้นจากความโลภ ความโกรธและความหลง ฯลฯ จริงๆ หรือไม่

อ : จริง ฉันเคยบอกไปแล้วว่า คนที่รู้แจ้งเวลาที่เขาโกรธ มันไม่ใช่เป็นความโกรธที่แท้จริง ภายในลึกๆ ของเขาไม่ได้หวั่นไหวสั่นคลอน หรือว่าคนที่ถูกโกรธนั้นไม่ได้ถูกกระทบกระเทือนด้วยความเกลียดชังด้วยบรรยากาศในทางลบ บุคคลผู้รู้แจ้งไม่เคยโกรธด้วยวัตถุประสงค์ที่เห็นแก่ตัว เขาไม่เคยโกรธเพราะเธอให้เงินเขาไม่มากพอ เพราะเธอผละจากเขาไป หรือภรรยาของเขาหนีไปอยู่กับชายอื่น หรือในทำนองกลับกัน แล้วเขาก็พยายามที่จะไล่ตามเธอให้กลับมา และหาวิธีอื่นใดที่จะทำร้ายคนผู้นั้น____คู่แข่ง บุคคลผู้รู้แจ้งอาจจะมองดูว่าโกรธแต่ด้วยวัตถุประสงค์ที่แตกต่างไปจากนี้

บางครั้งเธอต้องใช้สิ่งที่เรียกว่าพลังของความก้าวร้าว เพื่อที่จะฝ่าให้พ้นอุปสรรคในการทำงานและเพื่อให้ภาระหน้าที่ของเธอก้าวต่อไป เขาไม่ได้โกรธเนื่องจากไม่มีใครให้อาหารเขา ไม่มีใครให้เงินกับเขา หรือไม่มีใครรักเขา เธอหนีความโกรธไปไม่พ้นหรอก เธอต้องใช้มัน มันมีความแตกต่างระหว่างความโกรธที่แท้จริงกับคนที่รู้แจ้งซึ่งใช้ความโกรธเป็นอาวุธ

ก็เหมือนกับมีดซึ่งอยู่ในมือของหมอผ่าตัด ย่อมแตกต่างไปจากมีดที่อยู่กับฆาตกร มันยังคงเป็นมีดเหมือนกัน ทำให้เจ็บ ทำให้เลือดออก แต่ว่ามันช่วยรักษาให้หายได้ หมอผ่าตัดรู้ว่าควรผ่ามากน้อยเพียงใด ตรงไหน และยาวเท่าใด แต่ฆาตรกรเขาเพียงแต่ฆ่าคนไปอย่างหน้ามืดตามัวด้วยความเกลียดชัง หรือความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว

ความโกรธ ความโลภและความหลง และสิ่งที่เรียกว่า ลักษณะในทางลบต่างๆ ล้วนมาจากแดนนิพพาน ล้วนมาจากอาณาจักรของพระเจ้า ต่างก็เป็นคุณสมบัติที่สูงส่ง ทำไมเราถึงได้มีความโลภต่อสิ่งต่างๆ ในโลกนี้ เป็นเพราะว่าเรามาจากอาณาจักรที่งดงามของพระเจ้า เราเคยชินกับเกียรติยศมาก่อน เราเคยชินกับความร่ำรวยมั่งคั่งมาก่อน เราเคยชินกับสรรพสิ่งที่เราไม่จำเป็นต้องทำงานเพื่อให้ได้มา นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเราส่วนมากถึงได้ขี้เกียจไม่อยากทำงาน เราเพียงแต่อยากได้เงินอยากได้เพชร (ผู้ฟังหัวเราะ) เราต้องรู้ว่าในโลกนี้มันแตกต่างออกไป เราใช้ความโลภนี้ผลักดันเราเพื่อฝ่าฟันโลกนี้ ให้ได้รับซึ่งหินล้ำค่าที่อยู่ภายในตัวเรา ---------- แก้วสารพัดนึก ความโลภก็ไม่เลวหรอก ความโกรธก็ไม่ได้เป็นพลังทางลบ กิเลสตัณหาก็ใช้ได้ เพียงแต่ว่าเราต้องใช้มันให้ถูกทาง ใช้มันเป็นเครื่องมือในการรักษา ไม่ใช่ในการฆ่า แล้วทุกๆ อย่างก็จะเรียบร้อย ไม่มีอะไรที่เป็นลบ มันเป็นความคิดที่ผิดๆ ของเรานั่นเองที่ทำให้สิ่งต่างๆ เป็นลบ (เสียงปรบมือ)

คติพจน์

ปราศรัยโดยท่าน Suma Ching Hai (เดิมเป็นภาษาอังกฤษ)

หลังจากที่เราได้รู้ถึงความลับทั้งหมดของจักรวาล หลังจากที่เราได้ครอบครองทรัพย์สมบัติทั้งมวลของสวรรค์ เราจะไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกต่อไป เราจะกลายเป็นผู้มีความสุขอยู่ภายในตน ไม่ว่าสิ่งใดจะมาก็มา เราจะกลายเป็นเหมือนเด็ก เราจะไม่อยากและความอยากใดๆ ในโลกนี้ก็จะไม่เผาไหม้จิตใจของเราอีกต่อไป และจะไม่มีอำนาจควบคุมเหนือเราอีกต่อไป นั่นคือ อานิสงส์ของการรู้แจ้ง

ถ้าเราเปลี่ยนแปลง สถานการณ์ก็จะเปลี่ยนแปลง ถ้าเรามีสวรรค์อยู่ภายในตัวเรา มีความสงบสุขอยู่ภายในตัวเรา เช่นนี้แล้ว ทุกๆ แห่งก็คือสวรรค์ ทุกๆ แห่งล้วนสงบสุข...

2383

love

comment

4 ตุลาคม 2556 22:31 น.

Breatharianism as a Way of Life Isabelle Hercelin

คีตากะ

หลายปีที่ อิสซาเบล เฮอร์เซลิน ได้ละทิ้งความต้องการอาหารและใช้ชีวิตแบบบริทธาเรี่ยน หากไม่กินอาหารแล้วอะไรที่จะหล่อเลี้ยงเธอให้มีชีวิตอยู่ได้อย่างร่าเริง?

ถ: เมื่อคุณไม่กินอะไรแล้วหมายถึงอาหารวัตถุ แล้วอะไรที่หล่อเลี้ยงคุณ สิ่งที่คุณเรียกว่าปราณหรือไม่?

อิสซาเบล: ฉันว่ามันอธิบายยากมากที่จะบรรยาย สำหรับฉันแล้วพลังงานชีวิตอันนี้คือพลังแห่งความรัก แต่ฉันก็ไม่สามารถอธิบายความรักนี้ซึ่งมีอยู่ในสรรพสิ่งได้ มันมีอยู่ในทุกสถานการณ์ ในทุกอารมณ์และในทุกความสัมพันธ์ มันมีอยู่อย่างมากมายมหาศาลในตัวคุณ

สำหรับอิสซาเบลไม่มีอาหารใดที่จะเทียบได้กับความรู้สึกที่ได้อยู่ด้วยพลังปราณ

อิสซาเบล: ความรักอันนี้ สำหรับฉันความมั่นใจที่ฉันมีในชีวิตฉันไม่สามารถบอกว่าเป็นความรู้สึกอย่างไร มันไม่ง่ายที่จะอธิบาย แต่มันเติมคุณให้เต็มมากกว่า 100,000 เท่าและดีขึ้นอีก 100,000 เท่า มันมากกว่าความพอใจ 100 เท่า และดีกว่าอาหารจริง 100 เท่า ถึงกระนั้นฉันก็ยังขอบคุณผืนโลกสำหรับทุกๆ สิ่งที่เธอได้ให้ฉันจนถึงเวลานี้

ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของมนุษย์มีผู้ที่ไม่กินอาหารหลายๆ คนที่อาศัยพลังงานของจักรวาลค้ำจุนร่างกายเนื้อและจิตวิญญาณของพวกเขาและยังมีอีกไม่กี่คนที่มีชีวิตอยู่หลายสิบปีด้วยพลังความรักความศรัทธาและการอุทิศตนทั้งหมดแด่พระเยซูหรือพระเจ้า มันไม่มีอะไรแตกต่างสำหรับอิสซาเบล

ถ: พูดกันว่าคุณได้รับการหล่อเลี้ยงจากพลังความรักความศรัทธา

อิสซาเบล: ใช่ค่ะ

ถ: เราพูดเรื่องนี้ได้ไหม?

อิสซาเบล: ได้ มันหล่อเลี้ยงฉันจากมิติ-ที่ฉันอยากบอกว่ามหาศาลที่สุด มันบำรุงตลอดทั่วตัวตนของฉันมากกว่าอาหารจริงซึ่งมีข้อจำกัด พลังชีวิตนี้ซึ่งเชื่อมต่อฉันเข้ากับทุกสิ่งทุกอย่างและสร้างอาหารชนิดนี้สำหรับฉัน ให้ฉันอิ่ม

อะไรที่ดึงดูดให้อิสซาเบลเข้ามาใช้ชีวิตแบบไม่กินอาหาร? เธอเป็นแม่บ้านธรรมดาๆ มีชีวิตครอบครัวตามปกติ

อิสซาเบล: ฉันเกิดในปารีสมีพี่น้องผู้ชายสองคน ตอนที่ฉันอายุประมาณสิบปี ฉันย้ายมาอยู่ที่บริทตานี่(Brittany) ในเขตของแวนเนส (Vannes) แล้วพอฉันอายุสิบเจ็ดปี ฉันก็ออกจากครอบครัวไปอยู่กับสามีของฉัน พ่อของลูกของเราชื่อ มีว่า (Maeva) และฉันยังเป็นคุณยายของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ชื่อโลว่า (Lova) เพิ่งเกิดได้ไม่กี่เดือนมานี้

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่เป็นเด็กอิสซาเบลมีประสบการณ์พิเศษเกี่ยวกับอาหาร

อิสซาเบล: ทุกอย่างเริ่มขึ้น ตั้งแต่ฉันเกิด ตอนที่ฉันเกิดนั้นเป็นยุคของเสรีภาพสตรี ฉันจึงถูกป้อนด้วยนมขวดที่เป็นสูตรของทารก และนั่นไม่เคยเข้ากับฉันเลย พ่อแม่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะให้ฉันกินอะไรได้ ไม่มีใครบอกพวกเขาถึงทางเลือกอื่นๆ ที่มีอยู่ ดังนั้นฉันจึงถูกเลี้ยงด้วยนมขวดและเปลี่ยนมากินอาหารหรืออะไรแบบนั้นเร็วที่สุดที่จะเป็นได้

นอกจากปัญหากับนมสูตรทารกแล้ว อิสซาเบลยังเกิดมาพร้อมกับความชอบอาหารพืชผักซึ่งเป็นอาหารที่เด็กทุกคนจะเลือกโดยธรรมชาติ

อิสซาเบล: อาหารแข็งนี้ก็ไม่เข้ากับฉันอีกเหมือนกัน ฉันคิดว่าเพราะฉันเกิดมาไม่ชอบทั้งเนื้อสัตว์, ปลา, นม, หรือผลิตภัณฑ์นม ดังนั้นสำหรับฉันและพ่อแม่ของฉันในเวลาที่ทานอาหาร มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันจะนั่งอยู่เป็นชั่วโมงๆ หน้าจานอาหารของฉัน แล้วอาหารนั้นก็จะถูกเก็บไปเข้าตู้เย็นสำหรับมื้อเย็นหรืออาจจะวันต่อไปก็ได้ มันเป็นอย่างนี้อยู่จนประมาณสิบเจ็ดปี ฉันเริ่มมองหาเมื่ออายุได้สิบห้า

ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่มักจะบอกว่า เด็กๆ ตั้งแต่เกิดมามีแนวโน้มตามธรรมชาติเป็นมังสวิรัติอาหารที่พร้อมด้วยวิตามินและเกลือแร่ที่จำเป็น อย่างไรก็ตามเนื่องจาก มีข้อมูลผิดๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่า “โภชนาการ” ของอาหารเนื้อสัตว์ พ่อแม่มักจะบังคับพวกเขาให้กินเนื้อสัตว์ ทำให้สุขภาพของเด็กๆ ทรุดโทรมลง

อนุตราจารย์ชิงไห่ : เมื่อเด็กเกิดมา พวกเขาจำนวนมากปฏิเสธเนื้อ แต่เราบังคับให้พวกเขากินลงไป แล้วหลังจากช่วงเวลาหนึ่ง พวกเขาก็กินเนื้ออย่างเป็นธรรมชาติ เด็กจำนวนมากไม่ต้องการเนื้อเลย เป็นความจริง และพวกเขาต่อต้านแรงๆ แต่ถ้าคุณให้พวกเขากินมังสวิรัติตั้งแต่เด็กๆ พวกเขาไม่เคยเรียกร้องเนื้อ เพื่อนประทับจิตของเราจำนวนมาก พวกเขามีลูกตั้งแต่หลังจากประทับจิต และลูกของพวกเขาได้รับการเลี้ยงดูด้วยอาหารมังสวิรัติ และเติบโตอย่างแข็งแรงและสุขภาพดีมาก ป่วยน้อยกว่าเด็กคนอื่นๆ แก้มเป็นสีชมพู งดงามและบริสุทธิ์มาก มองดูนุ่มนวล พวกเขาไม่เคยเรียกร้องเนื้อ จริงๆ แล้ว เมื่อมีคนให้เนื้อพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ พวกเขาจะตกใจและทิ้งมันทันที เด็กอายุห้าปี หกปี สี่ปี

สำหรับพ่อแม่ของอิสซาเบล การให้สิ่งที่จำเป็นและการปลอบโยนแก่ลูกๆ คือวิธีการแสดงออกถึงความรักของพวกเขา โชคไม่ดีที่นั่นรวมถึงการเลี้ยงอิสซาเบลและพี่น้องของเธอด้วยเนื้อสัตว์

อิสซาเบล: มีความสำคัญมากที่พ่อแม่ต้องเลี้ยงดูให้ดีและนั่นก็เป็นสิ่งที่มีเกียรติด้วย มันเป็นความรัก คุณบางคนอาจจะมีประสบการณ์นั้น เราให้ความรักแก่ลูกๆ ของเราเวลาที่เราสามารถนำเนื้อสัตว์ชิ้นหนึ่ง, ปลา, และอาหารที่คิดว่าสมดุล มาวางบนโต๊ะได้ทุกวัน สำหรับพวกเขาแล้วนี่คือสิ่งที่สำคัญ ดังนั้นพวกเขาระวังมากและต้องมั่นใจว่า เราได้อาหารวันละสามมื้อ ในสิ่งที่ถือว่าเป็นวิธีที่ “สมดุล” ซึ่งในสังคมก็ถือเหมือนกันว่ามัน “สมดุล”

โชคดีที่ในช่วงเป็นวัยรุ่นอิสซาเบลพบกับเจตนารมณ์อิสระที่จะบอก “ไม่” ต่อเนื้อสัตว์ที่มีอันตราย

อิสซาเบล: ฉันเป็นคนที่มีวินัยมาก ฉันเริ่มพูดว่า “หยุด!” สำหรับอาหารทั้งหมด ที่ฉันไม่ชอบ เมื่ออายุประมาณสิบห้าสิบหก โดยที่ไม่รู้ว่าจะหาอะไรมาทดแทนสิ่งที่ ฉันไม่ชอบนั้น แล้วฉันก็เลี้ยงตัวเองได้ในช่วงเวลาหลายปีนั้น แต่ก็ไม่ได้ชอบนัก

แล้วโอกาสก็มาถึง อิสซาเบลได้ค้นพบ อาหารที่ไม่มีเนื้อสัตว์ซึ่งอร่อยกว่าและสุขภาพดีกว่า นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอสุขใจง่ายๆ กับการกินอาหาร

อิสซาเบล: ตอนที่ฉันออกมาจาก “รังของครอบครัว” ฉันดีใจที่พบกับสุภาพสตรีคนหนึ่งที่มีร้านอาหารสุขภาพออกานิค แล้วที่นั่น ฉันก็ได้รู้จักอาหารอีกแบบหนึ่งซึ่งมีสุขภาพที่ดีกว่าและสุขใจมากกว่า ซึ่งเรียกกันว่า “มังสวิรัติ” และจุดนั้นที่ฉันค้นพบว่า “ปลอดเนื้อสัตว์, ปลา, นม” สอดคล้องกับอาหารที่ติดป้ายบอกว่ามังสวิรัติหรือวีแก้น จากนั้นมาฉันก็เริ่มบำรุงตัวฉันด้วยความสุขใจมากขึ้น

อะไรทำให้อิสซาเบลเลิกทานอาหารโดยสิ้นเชิงและอยู่ด้วยพลังปราณเท่านั้น?
หลายปีที่ผ่านมา อิสซาเบล เฮอร์เซลินได้ละเว้นความต้องการของร่างกายต่ออาหารและได้ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการหายใจเพียงอย่างเดียว จริงๆ แล้วเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันหนึ่งเธอจะกลายมาเป็นอนุสรณ์ซึ่งมีชีวิตและเป็นตัวอย่างให้คนได้เห็นว่ามนุษย์เราสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยปราณหรือพลังจักรวาล เท่าที่ผ่านมาเธอมีประสบการณ์ที่ดีและวิเศษมาก ตั้งแต่เกิดอิสซาเบลไม่ชอบรับประทานเนื้อสัตว์และเลือกทานผลิตภัณฑ์จากพืชแทน อิสซาเบลไม่ได้สังเกตตัวเองจนเธอโตขึ้นเป็นวัยรุ่นว่าอาหารที่เธอเลือกทานตั้งแต่เกิดนั้น แท้จริงเป็นอาหารมังสวิรัติ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่อิสซาเบลได้เพลิดเพลินไปกับรสชาติของอาหาร เมื่อเธอได้ค้นพบอาหารมังสวิรัติที่เต็มไปด้วยความรักปราศจากสัตว์และทำให้สุขภาพดี แทนที่จะเป็นเนื้อสัตว์ที่เต็มไปด้วยสารพิษต่อร่างกายที่เธอมักถูกบังคับให้ทานเมื่อสมัยเด็ก

อิสซาเบล: ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันฟังร่างกายตัวเองมาโดยตลอด แต่ฉันไม่เคยรู้ว่า การที่ทานอาหารซึ่งปราศจากเนื้อสัตว์, ปลาและโปรตีนจากสัตว์คือการเป็นมังสวิรัติ และการที่อาหารนั้นปราศจากส่วนประกอบของสัตว์ทุกชนิดจะเรียกว่าการทานเจ ฉันยังคงพยายามอยู่ทุกวันที่จะเรียนรู้และค้นหาคำศัพท์เฉพาะที่จะใช้เรียกอาหาร ฉันได้พบกับสตรีท่านหนึ่งซึ่งได้แนะนำให้ฉันได้รู้จักกับวิธีการใหม่ที่จะหล่อเลี้ยงร่างกายให้อยู่รอดหลังจากที่เธอได้แนะนำฉัน-ฉันเริ่มรู้สึกพึงพอใจกับตัวเองมากขึ้นและเมื่อฉันย้ายออกจากบ้านของพ่อแม่ฉันได้บอกกับตัวเองว่า “นับตั้งแต่นี้ไปฉันจะเริ่มหล่อเลี้ยงบำรุงร่างกายตัวเองด้วยความสุข” ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะเลิกทานอาหาร ฉันแค่บอกกับตัวเองว่าฉันต้องการที่จะค้นหาความสุขกับการกิน เพราะว่าตลอดเวลา 17 ปีที่ผ่านมา – ที่เรียกว่าการกินอาหาร- ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขเลย ดังนั้นฉันจึงไม่เคยเห็นค่าหรือรู้สึกดีกับการกินนัก อีกเรื่องหนึ่ง ฉันรู้สึกดีใจมากที่ได้ค้นพบและรู้จักกับอาหารจำพวกโปรตีนที่ทำมาจากพืชหลากหลายชนิด

เมื่ออิสซาเบลได้ค้นพบการกินเจ เธอตั้งใจที่จะเรียนรู้และค้นหาเกี่ยวกับทางเลือกของอาหารเจซึ่งเป็นอาหารที่สื่อถึงความเมตตาและยังดีต่อสิ่งแวดล้อมอีกด้วย

อิสซาเบล: ฉันก็ได้ค้นพบอาหารอร่อยๆ มากมาย ซึ่งอาหารเหล่านั้นมีรสชาติอร่อยกว่าอาหารใดๆ ที่ฉันได้รู้จักและลิ้มลองมาก่อน ทีละเล็กทีละน้อย ฉันได้เรียนรู้ไปกับอาหารเจมากขึ้น ผู้หญิงท่านนั้นได้แนะนำอาหารจำพวกพืชแตกหน่อและสาหร่ายให้ด้วย แล้วฉันก็ทำตามเธอเป็นอย่างดี

ในช่วงที่อิสซาเบลได้ทำการรู้จักกับพืช ผัก และอาหารเจแบบใหม่ๆ เธอได้คำนึงถึงความสำคัญของอาหารชีวจิต

อิสซาเบล: อาหารชีวจิตเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับฉัน ถึงฉันจะไม่สามารถเรียบเรียงมาเป็นคำพูดได้ในเวลานั้น – ด้วยความเคารพต่อโลกนี้และความคิดนี้เองเป็นจุดเริ่มต้นของการตื่นตัวหรือรับรู้ – แม้ว่าจะมีสิ่งอื่นก่อนหน้า – การเริ่มต้นของการตระหนักรู้ว่าทุกสิ่งในจักรวาลนั้นเกี่ยวข้องกัน และมันเป็นอะไรที่สำคัญมากที่มนุษย์เราจำเป็นจะต้องให้เกียรติโลกใบนี้ที่โอบอุ้มพวกเราไว้อย่างอบอุ่น

หลังจากนั้นอิสซาเบลก็เริ่มที่จะลดการทานอาหารที่ทำให้สุกโดยความร้อนและเริ่มที่จะเพิ่มอาหารดิบเช่น ผลไม้ และผักสดลงไปในมื้ออาหารของเธอ

อิสซาเบล: ทีละเล็กละน้อย หลายปีผ่านไปหลังจากที่ฉันได้ลิ้มลองอาหารทุกอย่างที่มาจากผลิตภัณฑ์จากพืชซึ่งทำให้ฉันได้เพลิดเพลินไปกับการกินอยู่ๆ ร่างกายของฉันก็เรียกร้องอะไรบางอย่าง มันเรียกร้องให้ฉันเปลี่ยนรูปแบบการทานอาหารมาเป็นการทานที่ลดปริมาณอาหารไปมาก อาหารจำพวกธัญพืชถูกตัดออก เหลือเพียงแต่ข้าวและแป้งคิวนัว อาหารจำพวกโปรตีน ถึงจะมาจากพืชก็ถูกตัดออกไปจากเมนูอาหารของฉัน พูดถึงผลไม้ ฉันเองเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบทานผลไม้เท่าไรนัก ร่างกายฉันมันไม่ค่อยถูกกับผลไม้ เว้นแต่องุ่นและมะเดื่อสด ผักที่ทำสุกแล้ว พวกเขาไม่เห็นด้วยกับฉัน จริงๆ ไม่ใช่ผักดิบโดยแท้ด้วยเช่นกัน มันจึงเป็นสิ่งที่ฉันเรียกว่า “ครึ่งสุกครึ่งดิบ” ผักเหล่านี้เข้ากับร่างกายของฉันได้ดี ร่างกายฉันยอมรับมัน ส่วนใหญ่ฉันจะทานผักจำพวกที่แตกหน่อ ฉันจะเล่าสิ่งที่ฉันค้นพบให้ฟัง เมื่อ 20 ปีที่แล้วของธัญพืชงอกโดยไม่มีสวน ฉันจะพูดว่า ตั้งแต่เกิดบ้านที่ฉันอยู่นั้นไม่มีสวน ฉันเลยทำสวนเล็กๆ ในบ้าน ซึ่งลูกสาวฉันก็ชอบสวนในบ้านมากและสาหร่าย สิ่งที่ฉันอยากจะสื่อก็คือบนเส้นทางชีวิตของฉัน – และสิ่งนี้สำคัญ – ฉันไม่ได้ใส่ใจรับฟังและยอมรับกับสิ่งที่จะทำให้ฉันมีความสุขและร่างกายของฉันได้แสดงสิ่งที่มันจำเป็นในเวลานั้น มันเป็นหนทางที่เป็นเอกลักษณ์สำหรับทุกคน และมันสำคัญที่แต่ละคนจะค้นหาสิ่งที่เหมาะสมกับตนเอง

ตามที่อิสซาเบลบอกว่าร่างกายของแต่ละคนมีความต้องการส่วนบุคคลและถ้าเราฟังร่างกายของเรา เราจะรู้โดยธรรมชาติว่าจะจัดหาอะไรให้มันทำงานอย่างดีที่สุด

อิสซาเบล: และทีละเล็กละน้อย ฉันได้รู้ว่าร่างกายของฉันรู้มากมาย เรามนุษย์ ฉันคิดว่าเรายอดเยี่ยมโดยแท้ เพราะร่างกายของเรารู้และเพราะร่างกายของเราเป็นเอกลักษณ์ ฉันจะพูดว่าหนทางที่เป็นเอกลักษณ์ของมนุษย์ทุกคนและมันขึ้นอยู่กับตัวเราเองที่จะหาหนทางของเรา และฉันคิดว่ายิ่งเราค้นหาตัวเองมากเท่าใด ในการฟังนี้และความจำเป็นนี้ ในความสุขนี้และความกลมเกลียวนี้ ร่างกายของเราจะยิ่งบอกเราว่าอะไรที่ดีกับมัน

ที่จริงแล้ว เดิมทีมนุษย์ไม่จำเป็นต้องการอาหารทางกายเพื่อที่จะค้ำจุนร่างกายของเรา คนกินอากาศมากมายมีความเชื่อเดียวกันรวมถึง ดร.คริสโตเฟอร์ ชไนเดอร์ นักเคมีแพทย์ทางเลือกและผู้ฝึกมนุษย์กินอากาศ เขากล่าวว่า “ผมเชื่อว่าเมื่อมนุษย์มายังโลกไม่มีความจำเป็นที่จะบริโภคอะไรเลย” ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่เคยเล่าเรื่องทางศาสนาพุทธครั้งหนึ่งที่อธิบายถึงสภาวะปลอดอาหารดั้งเดิมของเรา

อนุตราจารย์ชิงไห่ : ในเวลานั้นโลกนี้ไม่มีผู้นำ ไม่มีสิ่งมีชีวิต ไม่มีอะไรเลย แล้วหนึ่งในสิ่งมีชีวิตจากโลกที่สูงกว่ากว่านั้นเห็นว่าโลกนี้ว่างเปล่า แต่มีหินแล้ว ใช่ เขาจึงลงมา นั่นคือคนแรกเราเรียกว่า พราหมณ์ เอาล่ะ ตามเรื่องที่เล่าน่ะ ใช่? พระพุทธเจ้าตรัสไว้ แล้วทันทีทันใดนั้น เขาได้เห็นว่าเขาโดดเดี่ยวมากและมันไม่ดี เขาจึงพูดว่า “ฉันอยากให้มีสิ่งมีชีวิตจำนวนมากตามฉันมา” ดังนั้น พวกเขาก็มา ผู้คนที่สวยงามทั้งหลายนี้มาจากโลกกวนอิม พวกเขาเรียกว่ากวนอิมเพราะในโลกนั้นผู้คนถูกหล่อเลี้ยงอยู่ด้วยแสงและเสียงเท่านั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องกินอาหารหยาบเหมือนที่เราทำตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาจำนวนมากได้มายังโลกนี้อย่างช้าๆ และตั้งหลักปักฐาน เมื่อพวกเขามาที่นี่ พวกเขามีชีวิตอยู่ในแสงและรัศมี พวกเขาสามารถเหาะไปที่ไหนก็ได้ที่พวกเขาต้องการ ไปที่ไหนก็ได้เพียงชั่วอึดใจ ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ยานพาหนะหรือการคมนาคมทางกายภาพใดๆ ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาอะไร พวกเขาก็สามารถเข้าใจกันได้อย่างสมบูรณ์ พวกเขายังคงเป็นอิสระมากในหนทางของพวกเขาเองและในรัศมีของพวกเขา และพวกเขามีชีวิตอยู่ในรัศมีเป็นเวลายาวนาน นาน นาน นาน นับล้านล้านปี แล้ว โลกนี้ก็เริ่มหยาบขึ้นอย่างช้าๆ และสวยงามมากขึ้น มองเห็นมากขึ้น มีความรุ่งโรจน์มากขึ้น แล้วคนเหล่านี้บางคนเดินไปรอบๆ ทะเลหรือเหาะไปรอบชายฝั่งและเห็นฟองบางชนิดจากทะเล ฟองนี้สวยงาม ส่องแสงสว่างมากและกลิ่นหอมมาก มีกลิ่นหอมที่แปลกมากฟุ้งออกมาจากฟองนี้ที่ลอยอยู่ในทะเล พวกเขาบางคนอยากรู้อยากเห็นและพวกเขาก็ลงมาที่พื้นแล้วลองชิมดู ไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน มันไม่เคยปรากฏมาก่อน พวกเขามองดูก่อนและมันก็สวยงามมากและกลิ่นมันก็หอมเย้ายวน พวกเขาจึงชิมมันและมันก็อร่อยมาก พวกเขาไม่เคยกินอะไรมาก่อนและพวกเขาไม่ได้คิดว่าพวกเขาต้องการมัน พวกเขาไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรที่หอมและรสชาติดีขนาดนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงกินมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น และทุกๆ คนก็เริ่มรู้จักฟองสวยๆ บนทะเลนี้ ซึ่งมีรสชาติดีและกลิ่นหอม และสวยงาม พวกเขาจึงมาและกินมัน ยิ่งพวกเขามีน้ำหนักมากขึ้น พวกเขาก็เปลี่ยนรูปร่างของพวกเขาและเปลี่ยนพลังงานของพวกเขาอย่างช้าๆ พวกเขาไม่สามารถเหาะได้ไกลมากอีกต่อไป และอย่างช้าๆ แสงของพวกเขา แสงออร่าของพวกเขาก็สั้นลง สีเริ่มทึบขึ้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจสิ่งนั้นมาก ยังไงมันก็สายไปแล้วที่จะเปลี่ยน – มันดีเกินไป ยิ่งพวกเขากินมากขึ้น พวกเขาก็ต้องการมากขึ้น ดังนั้นพวกเขาไม่สามารถหยุดกินได้และหลังจากที่ทุกคนกินฟองนั้นก็ได้หายไป – กินมากไป...ก็เลยหมดไป! แล้วก็มีสิ่งอื่นปรากฏขึ้นบนโลก ข้าวสาลีชนิดหนึ่งที่ขึ้นเหนือพื้นที่ และใครๆ ก็สามารถมาเอาและกินมันได้ – มันเป็นข้าวสาลีชนิดหนึ่ง ดังนั้นคนจึงชอบมันด้วย เพราะว่าไม่มีฟองอีกต่อไป พวกเขาจึงลองกินข้าวสาลี ข้าวสาลีก็รสชาติดีมากด้วย ประณีตสวยและมีกลิ่นหอม ดังนั้นพวกเขาจึงกินและทุกๆ คนกิน และยิ่งพวกเขากินสิ่งนี้ ร่างกายและวิญญาณของพวกเขาก็ยิ่งหยาบมากขึ้น พวกเขาแทบจะเหาะไม่ได้อีกต่อไปและกายเนื้อของพวกเขาก็เปลี่ยนไปแย่ลง ไม่ใช่ดีขึ้น พวกเขาเคยสวยงามและเจิดจ้ามาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาดูหยาบขึ้นและเสียงบางอย่างเริ่มเกิดขึ้นจากปากพวกเขาแล้วตอนนี้ แต่ก่อนไม่มีความจำเป็นต้องพูดจา ตอนนี้พวกเขาต้องทำเสียงบางอย่างเพื่อให้เพื่อนบ้านเข้าใจ ยังไม่เป็นภาษา แต่ก็มีเสียงแล้วตอนนี้ และพวกเขาไม่สามารถหยุดกินได้แล้วตอนนี้ มันเหมือนกับเสพติด “โฮ้! มันสวยมาก ดีมาก” พวกเขาจึงกินต่อไป

อิสซาเบลเริ่มต้นการเดินทางกลับสู่สภาวะที่บริสุทธิ์ดั้งเดิม และเริ่มมีชีวิตอยู่ด้วยแสงได้อย่างไร?

อิสซาเบล ค่อยๆ ปรับตัวเองให้คุ้นเคยกับอาหารที่ส่วนใหญ่มาจากพืชแตกหน่อและสาหร่าย เธอก็ค่อยๆ เปลี่ยนมาทานอาหารครึ่งสุกครึ่งดิบ ซึ่งอาหารพวกนี้ทำให้ทานแล้วรู้สึกสบาย และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก อิสซาเบลได้เปลี่ยนแปลงวิถีการกินของเธออีกครั้งเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมกับ การใช้ชีวิตอยู่ด้วยพลังแสง หลายๆ ครั้งพระเจ้าจะมีวิธีมากมายที่จะดลใจเราเพื่อยกระดับ และทำให้ชีวิตของเราดีขึ้น แท้จริงแล้วความโชคร้ายหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นมักเป็นพรที่พระเจ้าได้ให้เรา แต่เรามองมันไม่เห็นเอง ความจริงนี้ก็เกิดขึ้นกับอิสซาเบลด้วยเช่นกัน การที่ลูกสาวของเธอเกิดอาการบาดเจ็บที่เท้านั้นทำให้อิสซาเบลได้รู้จักกับโลกใหม่ของพลังแสงที่ทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

อิสซาเบล: มันไม่ยอมหาย ลูกฉันเจ็บปวดทรมานมาก แต่ไม่มีแผลหรืออาการอะไรเลยที่แสดงว่ามีการบาดเจ็บเกิดขึ้นที่ทำให้เธอเจ็บปวดเช่นนี้ ฉันไม่สามารถนวดเท้าให้เธอ เธอจะเจ็บจนกรีดร้องออกมา ก็มีเพื่อนของฉันคนหนึ่งมาที่บ้านแล้วบอกกับฉันว่า “เราเคยเป็นแบบลูกของเธอเมื่อ 15 ปีที่แล้ว แล้วเราก็ได้ไปรักษากับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งสามารถรักษาเราให้หายขาดได้ภายในครั้งเดียว ตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่รองเท้าไป ตอนที่ไปรักษา แต่พอรักษาเสร็จ ฉันกระโดดกลับได้เลย” หลังจากที่ฉันได้พบกับผู้หญิงคนที่รักษาเพื่อนคนนั้น มีบางอย่างที่ตราตรึงใจฉันเป็นอย่างมาก ฉันได้รู้จักกับพลังงานหนึ่งซึ่งฉันใช้เวลาสิบกว่าปีเรียนรู้และฝึกฝนมัน พลังงานบวกนี้ได้ให้ความชุ่มชื่นกับชีวิตฉันและไม่ต้องสงสัยเลย การฝึกตนกลายเป็นเรื่องง่ายจนฉันไม่รู้สึกยาก พลังงานนี้ได้นำพาสิ่งดีๆ มาให้ฉันได้รู้จักและสิ่งดีๆ เหล่านั้นมันไม่มีขอบเขต มันคือความรัก ความรักที่บริสุทธิ์ ฉันก็ได้พาลูกของฉันไปรักษากับคนๆ นั้นและมันก็เหมือนกัน! – ลูกสาวฉันกระโดดออกมาเลย ฉันเตรียมเอารองเท้าไปเพราะฉันรู้มาก่อนเลยว่าลูกจะหาย ลูกก็กระโดดกลับบ้านเลย ฉันรู้สึกปลื้มใจในทันใด

ผลจากการที่ลูกสาวของเธอเกิดอาการบาดเจ็บที่เท้านั้น ทำให้เธอได้มีโอกาสรู้จักกับจิตวิทยาแผนใหม่ ซึ่งเกี่ยวกับพลังงาน อิสซาเบลดูสนใจกับสิ่งนี้มากหมอรักษาจึงสนับสนุนให้เธอเรียนและรับการฝึกฝนกับวิชาสาขาใหม่นี้ อิสซาเบลได้ไปฝึกวิชานี้ที่อาร์เดซเพื่อที่เธอจะได้ช่วยเหลือผู้อื่นได้ด้วย ปรากฏว่าการฝึกตนกับพลังงานแสงนี้เข้ากับเธอได้ดี มันสอดคล้องกับร่างกายของเธอที่พยายามจะหยุดการรับประทานอาหาร

อิสซาเบล: ทุกครั้งที่ฉันเข้ารับการฝึกที่อาร์เดซ – ประมาณเดือนละครั้ง – ฉันจะอดอาหารระหว่างนั้น ฉันรู้สึกว่าพลังงานบวกเหล่านี้ได้โอบอุ้มฉันอยู่ และพลังเหล่านั้นคือความรัก จริงๆ! ฉันรู้สึกชุ่มโชกในความรักนี้ ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่นั่น ฉันไม่รู้สึกหิวเลย ครั้งแรกที่ไปฉันยังจองอาหารไว้สำหรับตัวเอง แต่ตั้งแต่ครั้งที่สองเป็นต้นไปฉันไม่ได้จองอาหารให้ตัวเองอีกเลย ฉันไม่ต้องการอาหารเลย ตอนฤดูร้อนได้มีการจัดสัมนาขึ้น สัมนานี้ยาวหนึ่งอาทิตย์ ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์นั้น ฉันก็อดอาหาร แล้วฉันก็รู้สึกสุขใจมาก นั่นเป็นจุดเริ่มต้นให้ฉันได้รู้จักกับการอดอาหาร หลังจากนั้นเป็นต้นมา ร่างกายของฉันเรียกร้องให้ ฉันอดอาหารเป็นครั้งเป็นคราว ทุกครั้งที่ฉันไปพักผ่อนตากอากาศช่วงหน้าร้อน ฉันก็ปล่อยให้ร่างกายของฉันได้พักจากอาหารด้วย มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก หลังจากนั้น ฉันลองให้ลำไส้ใหญ่ของฉันได้พักผ่อนจากหน้าที่ ร่างกายของฉันก็ยังคงมีแรงกระปรี้กระเปร่าได้เพราะว่าฉันหล่อเลี้ยงร่างกายด้วยพลังแสงนี้

เมื่อตอนอิสซาเบลยังสาวเธอใช้ชีวิตทุกอย่างเพื่อสุขภาพ เธอออกกำลังกายสม่ำเสมอทุกๆ วัน เธอจะออกกำลังกายหนักๆ ไม่ว่าจะเป็นว่ายน้ำหรือปั่นจักรยาน หลังจากที่อิสซาเบลเริ่มอดอาหารนั้น เธอไม่เห็นว่ามันจะทำให้เธอแข็งแกร่งน้อยลงเลย มันกลับทำให้เธอรู้สึกสุขใจที่ไม่ต้องไปยึดติดหรือกังวลกับการที่ร่างกายจะต้องทานอาหาร

อิสซาเบล: เวลาผ่านไปฉันก็อดอาหารมากขึ้นๆ จนถึงจุดหนึ่งที่ ฉันอดอาหารปีละ 3-4 ครั้ง ในช่วงระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ปีที่แล้วเพื่อนฉันส่งอีเมล์มาถามว่า “ปีนี้เธออดอาหารมากี่ครั้งแล้ว? เพราะฉันมีความรู้สึกว่าเธออดอาหารบ่อยมาก” และนั่นเองมันทำให้ฉันได้สังเกตตัวเองและบอกกับตัวเองว่า “มันจริง!” ฉันเริ่มอดอาหารมากขึ้นและมากขึ้นจริงๆ – ตอนแรกฉันไม่ค่อยแน่ใจว่า ฉันอดอาหารแบบถูกต้องจริงๆ หรือเปล่า แต่ร่างกายของฉันได้บอกฉันว่ามันต้องการลดอาหารมันอยากพักจากการมีอาหาร แล้วฉันก็รู้สึกดีมากจริงๆ ทุกครั้ง ฉันยังได้ลองไปปีนเขาโดยที่อดอาหารระหว่างั้นด้วย ฉันไปปีนเขานานถึง 1 อาทิตย์โดยที่แบกสัมภาระทั้งหมด – รวมถึงเต็นท์ไว้ในกระเป๋าเป้สะพายไหล่ด้วย – ฉันเดินแบบนั้น 10 ชั่วโมงต่อวัน สิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงร่างกายของฉันคือความสุขที่ได้มีชีวิตอยู่ สิ่งสวยงามรอบๆ ตัวฉันและฉันก็ได้สัมผัสกับพลังงาน ฉันไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดที่ไหนอีกเลย ฉันคิดว่ามันเป็นการชะล้างของเสียในร่างกายทีละน้อย

ต่อมาอิสซาเบล เริ่มปล่อยให้การอดอาหารเป็นไปเองโดยเธอฟังความต้องการของร่างกายตัวเองและไม่ต้องวางแผน เพื่ออดอาหารอีกต่อไป

อิสซาเบล: เวลาร่างกายของฉันอยากพักผ่อน ฉันจะหยุดกิน ฉันไม่รู้ว่าฉันจะหยุดกินไปกี่วัน 4,5 ปีที่แล้วในช่วงฤดูร้อนลูกสาวของฉันก็ยุ่งมากในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน เธอจะต้องไปเยี่ยมพ่อและปู่กับย่า เธอไปตั้งสองเดือน แล้วช่วงหน้าร้อนนั้นเอง หลังจากเธอไปเยี่ยมพ่อวันต่อมา ร่างกายฉันสั่งให้ฉันพักผ่อน(จากอาหาร) แล้วฉันก็ทำตามมันอย่างเคย ฉันพักจากการกินไปเป็นเวลา 2 เดือน โดยไม่มีเหตุผลใดๆ

ตลอดเวลา 2 เดือนนั้นที่ร่างกายของอิสซาเบลไม่ได้กินอาหารเลย เธออยู่ได้อย่างสบายและแข็งแรงดี เพียงแต่ช่วงนั้นเธอเครียด เพราะเธอต้องย้ายบ้านใหม่

อิสซาเบล: ฉันขี่จักรยานเลียบชายหาดบ่อยมากระหว่างช่วงอดอาหารหรือช่วงที่กินอาหารน้อยมาก ฉันขี่ไปได้ไกล 100 – 150 กิโลเมตรทุกๆ วัน ฉันได้ค้นพบพลังงานและความสมดุลในร่างกาย ระหว่างช่วงสองเดือนนั้น ฉันย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่และฉันก็ได้ทำงาน 8 ชั่วโมงต่อวัน พอกลับถึงบ้าน ฉันก็ยุ่งกับการจัดแต่งบ้านใหม่ ฉันทาสีบ้านใหม่ ตกแต่งใหม่ จัดทุกอย่างใหม่ ย้ายของใหม่ๆ ฉันทำบ้าน ตั้งแต่ 6 โมงเย็นไปจนถึงเที่ยงคืนหรือตีหนึ่ง ฉันได้นอนหลับแค่ 4-5 ชั่วโมงต่อวัน แล้วฉันก็จะตื่นขึ้นมาเดินออกกำลังกายตอนเช้า หรือบางครั้งก็วิ่งเหยาะๆ อยู่กับธรรมชาติทุกวันก่อนจะออกไปทำงาน ฉันขอบคุณมากสำหรับชีวิตใหม่ที่แสนดีนี้

การที่อิสซาเบลได้อยู่อย่างปราศจากอาหารมา 2 เดือน ทำให้เธอเริ่มรู้สึกอยากที่จะอยู่โดยไม่ต้องพึ่งอาหารเลยแบบถาวร อิสซาเบลปรับตัวช่วงแรกๆ ของการเปลี่ยนแปลงนี้อย่างไร?

หลายปีมานี้ อิสซาเบล เฮอร์เซลิน ได้ละเว้นจากการรับประทานอาหารและเปลี่ยนมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยการกินอากาศ จริงๆ แล้วเธอไม่เคยนึกเลยว่า วันหนึ่งเธอจะกลายมาเป็นอนุสรณ์ซึ่งมีชีวิตและเป็นตัวอย่างให้คนได้เห็นว่า มนุษย์เราสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยพลังลมปราณหรือพลังจักรวาล ตั้งแต่เกิดอิสซาเบล ไม่เคยชอบทานเนื้อสัตว์หรือผลิตภัณฑ์ที่ทำจากนมเลย ในวัยรุ่นเธอค้นพบว่าอาหารจากพืชซึ่งเธอชอบทานมากกว่าเป็นที่รู้จักในชื่อว่า “มังสวิรัติ” หรือ “วีแก้น” อย่างช้าๆ การบริโภคอาหารของเธอลดลงเหลือแค่ถั่วงอก สาหร่าย และผักสุกนิดหน่อยเป็นส่วนใหญ่ ตอนที่อาการบาดเจ็บที่เท้าของลูกสาวของเธอได้รับการรักษาโดยนักบำบัดด้านจิตวิทยาพลังงาน อิสซาเบลลงชือเพื่อเข้าฝึกเป็นนักบำบัด โดยบังเอิญในช่วงการฝึกเหล่านี้ ความอยากอาหารของเธอลดลงและด้วยการปรับเข้าหาร่างกายของเธอ อิสซาเบลหยุดทานอาหาร จนกระทั่งร่างกายอยากอาหารอีกครั้ง ในฤดูร้อนหนึ่ง ขณะที่ลูกสาวของเธอไม่อยู่ อิสซาเบลตอบสนองต่อความต้องการของร่างกายของเธอและหยุดทานอาหารทางกาย หลังจากไม่ทานอาหารมาสองเดือน เธอตัดสินใจที่จะทำต่อไป และเพียงพึ่งพาปราณ เพื่อการมีชีวิตอยู่

อิสซาเบล: ตอนที่ฉันเริ่มหล่อเลี้ยงตนเองด้วยแสงนี้ เพื่อที่จะอยู่มีชีวิตด้วยประสบการณ์นี้เท่านั้น เพื่อที่ฉันสามารถอยู่ด้วยมันได้โดยสมบูรณ์ เพื่อให้รู้จักมันอย่างถ่องแท้ และใช้ชีวิตอย่างกลมกลืนกับมัน ดังนั้นเป็นเวลาสามเดือน ฉันได้เลี่ยงการทานอาหารกับครอบครัวหรือเพื่อนๆ หรือฉันแค่บอกว่าฉันถือศีลอดเป็นเวลาหลายวัน ตอนที่ฉันพูดอย่างอื่นไม่ได้ ซึ่งก็ได้รับการยอมรับ เพราะฉันได้ถือศีลอดอยู่เป็นประจำมาหลายปีแล้ว และฉันรอประมาณสามเดือนก่อนที่จะพูดถึงการหล่อเลี้ยงร่างกายเช่นนี้ หรือ “พลังงานธรรมชาติ” ตามที่ฉันเรียกมัน แม้ว่ามันจะไม่น่าประหลาดใจนัก เพราะหลายๆ ครั้งที่ฉันได้ทดลองกับอาหาร เพื่อนของฉันทุกคนก็ไม่ประหลาดใจเท่าใดนัก และพวกเขาส่วนใหญ่บอกว่าฉันดูมีความสุขเพียงใด – การมีความสุขถึงสันติสุขที่ลึกซึ้งมากขึ้นมีความสุขมากมายและมีสุขภาพที่ยอดเยี่ยม สิ่งนั้นหมายถึงทุกสิ่ง ดังนั้นพวกเขายอมรับวิถีชีวิตใหม่นี้ในการหล่อเลี้ยง ร่างกายของฉันเองโดยสมบูรณ์และเกือบทันที

สำหรับผู้กินอากาศหลายคน กระบวนการเปลี่ยนแปลงเป็นผู้กินอากาศมักจะเกิดขึ้นในช่วงสามสัปดาห์แรก การเปลี่ยนโดยส่วนใหญ่ ความไม่สบายตัวหรือในบางครั้งความเจ็บปวดเป็นผลจากการทำความสะอาดร่างกายของพิษต่างๆ ที่สะสมมาหลายปีจากการกินอาหารทางกาย มันน่าสนใจที่ขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงสำหรับอิสซาเบล เกิดขึ้นในภายหลังและมันเป็นการดิ้นรนทางจิตใจมากกว่า

อิสซาเบล: เมื่อกลับไปนึกดู ฉันเห็นว่าในช่วงชีวิตของฉัน ตั้งแต่ฉันได้หล่อเลี้ยงตนเองด้วยพลังงานชีวิตนี้ มันเกิดขึ้นเป็นขั้นตอน เมื่อนึกกลับไป ฉันสังเกตว่ามีช่วงทุกๆ สองเดือนและเดือนแรกหลังจากสองเดือนเป็นเวลาสามคืนที่ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตาย ในคืนแรกหลังจากสองเดือน ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันจะหยุดเต้นเกือบโดยสิ้นเชิง และฉันรู้สึกว่าตนเองช้าลงโดยสมบูรณ์และมันเหมือนว่าร่างกายของฉันกำลังสลายตัวเล็กน้อย แม้ว่า...มันแปลกที่ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันกำลังถูก “ทำให้ละลาย” กับจักรวาล บนเตียงของฉัน ฉันกลัวจริงๆ ฉันถามตนเองจริงๆ หลังจากสองเดือน...สำหรับฉันประโยชน์ของการหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยแสงนั้นชัดเจนแล้ว แต่แล้วความกลัวก็มาและฉันถามตนเองว่า “ฉันกำลังทำถูกหรือไม่? มันถูกไหมในสิ่งที่ฉันกำลังทำ เพราะว่า จริงๆ แล้วฉันเชื่อในมันอย่างลึกซึ้งแต่สิ่งนี้นำฉันสู่อันตรายหรือไม่?” ดังนั้นด้วยความกลัวนี้ก็เกิดความสงสัยและการต่อต้าน ซึ่งทำให้คืนนั้นไม่มีความสุขนัก ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน วันนั้นผ่านไป และค่ำวันต่อมา มันก็เริ่มขึ้นใหม่

ถ: คุณกลัวตายหรือ?

อิสซาเบล: ใช่แล้วค่ะ ที่จริงแล้วคืนที่สองฉันเริ่มรู้ถึงความกลัวตายนี้ และฉันพบว่าตนเองอยู่ในสภาวะเดียวกันเหมือน “การหลอมละลาย” ที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าด้วย และตรงนั้น เสียงเล็กๆ ของฉันบอกฉันว่า “ปล่อยให้มันเป็นไป” แล้วฉันบอกตัวเองว่า “เสียงเล็กๆ นั้นบอกฉันว่าปล่อยให้มันเป็นไป” มันยังบอกฉันอีกว่า “คุณเสี่ยงอะไร? คุณกลัวอะไร?” และนั่นคือตอนที่คำตอบของฉัน จริงๆ แล้วก็คือ “ก็ใช่! ฉันกลัวตาย!” แล้วเสียงเล็กๆ ของฉันบอกฉันว่า “แล้วยังไง?” และแล้วฉันก็ตระหนักรู้ว่า ที่จริงแล้วสภาวะซึ่งฉันสามารถค้นพบตนเองว่าถูกหลอมละลายมากขึ้นกับทุกสิ่งในจักรวาลได้นำพาฉันสู่สภาวะที่น่ายินดียิ่ง ฉันจึงบอกตัวเองว่า “ที่จริงแล้ว ถ้านั่นคือการตาย ฉันก็ไม่กลัว มันยิ่งน่ายินดี!” และตอนที่ฉันเดินหน้าต่อไป ฉันรู้สึกว่า ถ้าฉันตายตอนนี้ฉันจะตายอย่างอิสระ และที่นั่นฉันได้สร้างสัมพันธ์กับความกลัว ความกลัวปิด ความกลัวจำกัด ความกลัวสร้างขีดจำกัด ความกลัวยิ่งนำพาความทุกข์ เพราะว่ามันนำพาการต่อต้าน และในเวลานั้นฉันไม่ได้ถูกปกคลุมในมันอีกแล้ว ดังนั้นฉันปล่อยมันไปโดยสมบูรณ์ ฉันไม่กลัวอีกแล้ว และฉันคิดว่านั่นเป็นหนึ่งในขั้นตอนซึ่งทำให้การลบโปรแกรมของความกลัวเหล่านั้น และหลังจากสองเดือนนั้น และเพราะขั้นตอนนี้ฉันเชื่อว่าฉันไม่มีความกลัวอีกแล้ว และสิ่งนี้ทำให้ฉันมีชีวิตอย่างสมบูรณ์อยู่กับปัจจุบัน ดังนั้นการมีชีวิตในปัจจุบันราวกับว่าไม่มีอดีตอีกแล้ว และไม่จำเป็นต้องมีอนาคต ณ ปัจจุบัน ความสุขนั้นมหาศาล

นอกจากการดิ้นรนทางจิตใจกับความกลัวตายหลังจากสองเดือนแรก อิสซาเบลไม่ได้ดูเหมือนว่ามีอาการจากการเปลี่ยนแปลงอย่างปกติที่ผู้กินอากาศท่านอื่นๆ หรือผู้ไม่กินอาหารต้องเดินผ่าน

ถ: คุณไม่ได้ทำขั้นตอน 21 วันซึ่งจาสมูฮีนได้กล่าวถึง?

อิสซาเบล: ฉันอาจจะทำมันโดยไม่รู้? จริงค่ะโดยไม่รู้ ที่จริงแล้วการอดอาหารเป็นเวลาหลายปีและหยุดพักในระหว่างนั้น ฉันคิดว่าขั้นตอนนั้นเกิดขึ้นอย่างราบรื่นโดยที่ฉันไม่ได้สังเกต การทำความสะอาดทั้งหมดต้องเกิดขึ้นเหมือนขั้นตอน 21 วัน ในช่วงที่การทำความสะอาดเกิดขึ้นสัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ฉันคิดว่าของฉันเกิดขึ้นอย่างช้าๆ ไม่ใช่ในสามสัปดาห์ แต่อาจจะหลายปี และมันเกิดขึ้นอย่างราบรื่นและฉันยินดีกับมันจริงๆ สำหรับผู้ที่อยากจะทำขั้นตอน 21 วันทั้งหมดในครั้งเดียวมันจะเป็นประโยชน์อย่างมาก เหมือนการถือศีลอด เพื่อให้ตนเองเป็นอิสระจากอคติต่างๆ และอะไรอื่นที่อาจเป็นอุปสรรคต่อร่างกาย ดังนั้นสำหรับผู้ที่อยากจะทำฉันก็ยินดีให้พวกเขาทำ แม้ว่าพวกเขาไม่ได้มีชีวิตด้วยแสง หลังจากนั้น เพราะมันจะทิ้งร่องรอยกับพวกเขา เซลล์ต่างๆ จะจดบันทึกว่ามันเป็นไปได้และสิ่งนี้ทำให้เกิดสภาวะของการเป็นอยู่ที่ดีและจะลบโปรแกรม และความเชื่อทั้งหมดที่จำกัดเรา

พออิสซาเบลมีประสบการณ์ด้วยตัวเอง กับความสุข จากการมีชีวิตด้วยแสง ไม่มีการกลับไปทานอาหารทางกายอีก

ถ: คุณเคยถูกยั่วยวนให้ทานอาหารอีกในช่วงหลายเดือนนั้นหรือไม่ ตั้งแต่เดือนกันยายน?

อิสซาเบล: ยั่วยวนให้กินอาหาร? ไม่นะ! ตอนที่ฉันรู้สึกถึงความสุข มันมากกว่าความสุข การใช้ชีวิตด้วยแสงนี้นำพาฉัน เติมเต็มฉัน จนถึงจุดที่ฉันไม่สามารถจินตนาการได้เอง และมันอยู่เหนือความสุขของการหล่อเลี้ยงตนเองด้วยอาหารทางโลก สำหรับฉันอาหารทางโลกให้ความสุขสำหรับเวลานั้น แล้วมันก็หยุด และเราต้องกินมันอีก เพื่อค้นหาสิ่งที่เราพูดว่าเป็นรูปแบบความสุขบางอย่าง ขณะที่การหล่อเลี้ยงด้วยแสงนั้นอยู่ตลอดถาวร ไม่มีสิ้นสุด ไม่มีขีดจำกัด และมันเลี้ยงดูด้วยความรักที่อยู่เหนือที่ฉันจะจินตนาการได้

อิสซาเบลเชื่อว่ามนุษย์ทุกคนสามารถค้นพบกับความสามารถในการมีชีวิตด้วยปราณได้อีกครั้ง เธอยังส่งเสริมการทานอาหารปลอดเนื้อสัตว์ ที่มีเมตตา ฉันคิดว่ามนุษย์เคยมีชีวิตด้วยแสงมาก่อน ฉันคิดว่านานมาแล้ว เราหล่อเลี้ยงตนเองด้วยพลังชีวิตนี้ เพราะตอนที่ฉันพูดว่ามันชัดเจนมากที่ฉันจะเลี้ยงดูตนเองอย่างนั้น มันเกิดขึ้นราวกับว่าฉันระลึกถึงบางสิ่งได้ และมันเป็นความสุขจริงๆ และการระลึกที่มีความสุขที่ฉันได้เชื่อมต่อด้วย ฉันจึงคิดว่าเราทุกคนมีสิ่งนี้ประทับในตัวเรา ตอนนี้ฉันจะไม่แนะนำให้ทุกคนหล่อเลี้ยงตนเองด้วยแสงนี้ แต่ฉันจะเชิญทุกคนที่ฉันพบให้มีทัศนะใหม่เกี่ยวกับอาหารและคิดถึงสิ่งที่พวกเขาทาน และพิจารณาอาหารและน้ำที่พวกเขาดื่ม และคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับมัน ตอนที่เราหล่อเลี้ยงตนเอง “เรากำลังทานอะไร? อะไรอยู่บนจานข้าวของเรา?” และสิ่งที่สำคัญก็คือความรักที่คนหนึ่งมีให้กับตนเองเกี่ยวกับอาหาร สิ่งที่อยู่บนจานข้าวของเราบ่งบอกถึงความรักที่เรามีให้กับตัวเราเอง ต่อผู้อื่นและธรรมชาติอีกด้วย

ถ: ใช่ค่ะ เพราะเราบริโภคเนื้อสัตว์ สิ่งนี้หมายถึงเราไม่ได้รักตัวเราเองจริงๆ

อิสซาเบลซ : ใช่ค่ะ สำหรับฉัน ความรักตนเองก็คือสิ่งนั้น ตั้งแต่ฉันได้หล่อเลี้ยงตนเองด้วยแสงนั้น ฉันรู้สึกเชื่อมต่อกับทุกสิ่ง และมันเป็นความจริงที่มันเกินกว่าที่จะคิดได้สำหรับฉันที่จะบริโภคเนื้อสัตว์ สัตว์เป็นส่วนหนึ่งของเรา และพวกเขาสำคัญเท่ากับมนุษย์ และฉันรู้สึกเคารพธรรมชาติจริงๆ ซึ่งสัตว์ก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น มนุษย์ชาติกำลังจะผ่านประสบการณ์นี้ และฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เราจะตระหนักรู้ และตื่นสู่บางสิ่งซึ่งกลมเกลียวมากกว่า มีความรักมากกว่า และหยุดการฆ่าสัตว์ เพราะฉันคิดว่าการฆ่าสัตว์ก็เป็นการฆ่าส่วนหนึ่งของตัวเราเองเพราะ เราทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียวกัน เพราะยิ่งคนเป็นมังสวิรัติมากเท่าใด อย่างน้อย และยิ่งผู้คนตระหนักรู้มากเท่าใด ฉันยิ่งมีความหวังว่า เราจะทำให้มันเป็นความรักต่อทุกสรรพสิ่ง

คล้ายกับผู้กินอากาศท่านอื่นๆ การค้นพบใหม่ในความสามารถของเธอที่จะหล่อเลี้ยงตนเองด้วยพลังจักรวาลนี้ก็คือเพื่อเชื่อมต่อกับความรักสากลที่ครอบคลุม

อิสซาเบลซ : ตอนที่ฉันเริ่มตระหนักถึงพลังงานนั้นและพลังงานนั้นก็คือพลังของชีวิตและมันไหลผ่านเราทุกคน และฉันค้นพบบางสิ่งซึ่งวิเศษที่ทำให้มันชัดเจนสำหรับฉันที่จะหล่อเลี้ยงตนเองด้วยมัน เพราะฉันเชื่อในมันอย่างแท้จริง และฉันคิดว่ามันไร้ที่ติ มันทรงพลังมาก ไม่มีขีดจำกัด และมีความรักมากมาย – การใช้ชีวิตด้วยสิ่งนี้ คำพูดไม่สามารถบรรยายสิ่งที่ฉันรู้สึกได้ ฉันพูดได้ว่าพลังงานชนิดนี้คือสิ่งที่มันเป็น – มันเป็นตัวแทนทุกสิ่งในชีวิต ทุกสิ่งถูกสร้างขึ้นด้วยพลังงานชีวิตนี้ และขึ้นอยู่กับใคร หรืออะไรที่มันสั่นสะเทือนอยู่ข้างใน มันแปลงเป็นสสารในรูปของวัตถุ สัตว์ มนุษย์ สี พืชผัก ธรรมชาติ ฉันคิดว่านี่เป็นเพราะการสั่นสะเทือนนี้ แต่ฉันไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ ฉันแค่พยายามอธิบายมันอย่างดีที่สุดที่ฉันจะทำได้ เพราะคำพูดไม่สามารถอธิบายสิ่งนี้ได้จริง แต่ฉันจะพูดว่าฉันโชคดีที่ได้ทราบสิ่งนี้ ในชาตินี้

www.SupremeMasterTV.com/BMD

Be Veg, Go Green 2 Save The Planet

1828

love

comment

4 ตุลาคม 2556 22:32 น.

ผู้บำเพ็ญทางจิตวิญญาณ 3 ประเภท

คีตากะ

ปราศรัยโดย ท่าน อนุตราจารย์ชิงไห่
ซีหู ฟอร์โมซา
10 มิถุนายน 1990 (เดิมเป็นภาษาจีน)

ผู้บำเพ็ญทางจิตวิญญาณมีอยู่ 3 ประเภทด้วยกัน ประเภทแรกเป็นพวกที่เชื่อในพระเจ้าและเชื่อฟังพระองค์ ประเภทที่สองเป็นพวกที่ทำงานเพื่อพระเจ้า ประเภทที่สาม หรือประเภทที่สูงที่สุด เป็นพวกที่เป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า พวกที่เป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้าหรือเป็นพระเจ้าเองนั้น จะเป็นไปโดยตนเองและไม่คาดหวัง ท่านผู้นั้นจะปรากฎเกิดมาจากความจริงใจ มิใช่ความโลภ “ความจริงใจ” นี้ต่างจากความคาดหวังในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง อาจารย์เองก็ไม่ทราบว่าจะแยกความแตกต่างให้เธอเห็นได้อย่างไร มันจะเกิดขึ้นตามธรรมชาติและยากที่จะอธิบาย บางครั้งเราอาจสับสนระหว่างความคาดหวังกับความจริงใจ แต่แท้จริงแล้วมันแตกต่างกัน

บุคคลประเภทแรกชอบที่จะบูชาพระเจ้าและเชื่อฟังพระเจ้า เขาจะพอใจมาก เป็นสุขมากเมื่อคิดว่ามีพระเจ้าที่เขาเทิดทูนบูชา และสวดมนต์ภาวนาถึงพระเจ้าผู้ทรงสูงส่งกว่าเขาและทรงปกปักรักษาเขา เขาจะไม่ขอสิ่งอื่นใดนอกจากนี้

บุคคลประเภทที่สองจะสำนึกถึงพระเจ้าและชอบทำงานเพื่อพระองค์ ไม่ว่าจะทำอะไร เขาก็จะทำเพื่อพระเจ้า อย่างไรก็ตาม ไม่นานนักเขาก็กลายมาติดใจงานมากกว่าพระเจ้า เขาก็จะเริ่มพบว่าตนเองมีงานที่จะต้องทำมากขึ้นๆ จนกระทั่งลืมนึกถึงจุดมุ่งหมายสูงสุดคือพระเจ้า คนประเภทนี้จะมีคุณงามความดีมาก เขาจะทำสิ่งดีๆมากมาย เช่นช่วยเหลือปลดปล่อยสรรพสัตว์ บรรยายธรรม สร้างวัดวาอาราม และบวชพระ เป็นต้น แต่หลังจากปฏิบัติเช่นนี้เป็นเวลานาน ผู้คนก็เริ่มยกย่องเชิดชูเขา บูชาเขา ผู้คนจะคิดว่าเขาเป็นผู้มีบุญ แล้วก็สรรเสริญเขาไปเรื่อยๆ ยิ่งสรรเสริญมากเท่าไร เขาก็ยิ่งหลงระเริงกับการทำงานมากขึ้น เขาก็เลยค่อยๆ ยึดติดกับการทำสิ่งดีๆ แบบนั้น แล้วก็ไม่สามารถเป็นหนึ่งกับพระเจ้าได้เลย บุคคลสองประเภทที่ว่านี้ไม่อาจบรรลุถึงระดับชั้นที่สูงได้ พวกเขายึดติดกับการบูชาพระเจ้า และอีกพวกหนึ่งยึดติดกับการทำงานให้พระเจ้าพอพระทัย

บุคคลประเภทที่สามอาจบูชาพระเจ้าและทำสิ่งดีเพื่อให้พระเจ้าพอพระทัยด้วย แต่เขารู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องรอง เขาประงค์ที่จะสำนึกรู้ว่า “พระเจ้าคือใคร!” เขาจะไม่ต้องการเพียงบูชาพระเจ้าหรือทำงานเอาใจพระเจ้าเท่านั้น เขาอยากรู้ว่าพระเจ้าคือใคร เขาต้องการ “จับ” พระองค์ไว้ บุคคลประเภทนี้ในที่สุดจะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้า น้อยคนนักจะบรรลุระดับนี้ได้

Be Veg, Go Green 2 Save the Planet

1886

love

comment

4 ตุลาคม 2556 22:34 น.

ความสมดุลของลบบวก (The Way to Balance Yin and Yang)

คีตากะ

ปราศรัยโดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่ ที่คอสตาริกา
วันที่ 3 มิถุนายน 2532
(ต้นฉบับเป็นภาษาจีน รหัสวีดิทัศน์ #80)

วันนี้มีนักข่าวคนหนึ่งมาสัมภาษณ์อาจารย์ เขาถามว่า: “พลังของมารหรือพลังลบมาจากไหน?”
อาจารย์บอกว่า: “มันก็มาจากพระเจ้าเหมือนกัน”
เขาพูดว่า: “อ้าว? ทำไมจึงมาจากพระเจ้า?”
อาจารย์บอกว่า: “เพราะคัมภีร์ไบเบิ้ลบอกว่า “พระเจ้าสร้างทุกสิ่งทุกอย่างทั้งจักรวาล” ไม่มีสิ่งใดที่พระเจ้าไม่สร้าง ดังนั้น ถ้าพลังของมารไม่ใช่พระเจ้าสร้างมา แล้วใครเล่าเป็นผู้สร้างมัน?”
เขาก็พูดว่า: “ใช่แล้ว! แล้วทำไมพระเจ้าจึงสร้างพลังลบ?”

ด้านบวกของพลังลบ

อาจารย์บอกเขาว่า มันมีประโยชน์ มีประโยชน์ สำหรับพวกเรามาก เพราะจะทำให้พวกเราเรียนรู้การทำพลังลบให้เป็นพลังที่ใช้ได้ เหมือนกับไฟฟ้าก็อันตรายเช่นกัน พวกเราถ้าไปสัมผัสมันหรืออยู่ใกล้กับสถานที่ไฟฟ้าแรงสูง พวกเราจะถูกไฟลัดวงจร จะมีอันตรายต่อชีวิต แต่ถ้าเราเรียนรู้วิธีที่จะปรับมันได้ ก็จะไม่มีปัญหา เงินก็ทำให้คนมากมายทำผิด ทำผิดศีล ทำเรื่องไม่ดีมากมาย แต่ถ้าเรารู้จักใช้เงิน ไม่ถูกเงินมันหลอกใช้ เงินก็จะเป็นประโยชน์ เราไม่ได้ถูกเงินควบคุม แต่เราเป็นผู้ควบคุมเงิน กลายเป็นเจ้าของเงิน ถ้าเงินกลายเป็นเจ้านายเรา ถ้าไม่มีเงิน เราก็จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ แต่มีบางคนอยากได้เงินมากจนเกินไป อยากได้เงิน ก็ฆ่าคนได้ ขโมยได้ ใช้วิธีมากมายมาทำแต่เรื่องเลวร้าย แล้วเมื่อนั้นเงินก็จะกลายเป็นเรื่องลบ แต่ถ้าเรารู้จักใช้เงิน เงินก็เป็นเรื่องบวก

เหมือนกับไฟฟ้ามี 2 ขั้ว ขั้วบวกขั้วลบรวมขึ้นมา จึงจะมีพลังไฟฟ้า ในโลกนี้ก็มีพลัง 2 ชนิด ชนิดหนึ่งเป็นบวก มันเป็นพลังของพระเจ้า เมตตา พลังรัก ดูแล พลังพรต่างเป็นพลังบวก อีกชนิดหนึ่งมันเป็นพลังลบ ก็คือพลังของมารที่เราพูดถึง พลังของมารจะผูกมัดให้คนอยู่แต่ในโลกนี้และจะทดสอบความ โลภ โกรธ หลง ปัญญากับความสามารถในการแก้ไข ความจริงมันมิใช่ดีและมิใช่ไม่ดี ต้องดูการใช้ของเรา มันก็จะกลายเป็นดีหรือไม่ดี พลังลบสามารถทำให้เราเรียนรู้การแก้ไขและปรับมันกลับกลายเป็นสิ่งที่ใช้ได้

ไม่ว่ามหาอาจารย์ท่านใดก็ตาม เช่น พระพุทธเจ้า พระเยซูคริสต์ โมหะหมัด โซเครติส และเพลโต ต่างๆ เป็นต้น พวกท่านมายังโลกนี้เพื่อมาสอนให้คนรู้จักปรับพลังลบ พลังทางด้านซ้าย จับมันรวมกับพลังบวก คนจีนพูดว่า “ลบบวกรวมกันเป็นหนึ่งเดียว” มีลบมีบวกจึงจะดี ทำไมต้องทำเช่นนี้? คนเราไม่มีลบบวกหรือ? มี! แต่อาจมีลบมากเกินไป บวกน้อยไป ดังนั้นเราจึงไม่สมดุลเลย เราจึงอ่อนไหวง่าย เหมือนกับใบไม้ที่ปลิวไปตามสายลม โดยปราศจากการตัดสินใจด้วยตนเอง ถ้าเราวิ่งตามโลกนี้ วิ่งตามความโลภ โกรธ หลง เมื่อนั้นเราก็วิ่งตามด้านลบ วิ่งตามพลังลบ และเมื่อนั้นมหาอาจารย์จะบอกเราว่า ควรจะเพิ่มบวกเข้าไปหน่อยจึงจะดี มิฉะนั้นเราจะเอียงไปทางซ้ายมาก มันลบเกินไป ก็จะถูก “ด้านลบ” ตัวนี้มัดเอาไว้แน่นตลอด

มหาอาจารย์เปรียบเหมือนช่างประปาและช่างไฟฟ้า

บวกคืออะไรหรือ? เป็นพลังบวก พลังบวกคือความเมตตา พลังรัก คือการรู้แจ้ง มีแสงสว่าง ปีติยินดี มีพลังพร มันมาจาก “เบื้องบน” พลังลบมาจากทางโลกหรือ “ข้างล่าง” พลังหนึ่งดึงเราลงไป อีกพลังดึงเราขึ้นไป อยู่บนสวรรค์หรือที่อยู่ของทูตสวรรค์ พวกเขาบวกมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาไม่เข้าใจว่า ความทุกข์คืออะไร และไม่เข้าใจว่าจะเห็นใจคนอื่นที่ทุกข์ได้อย่างไร เราอยู่โลกนี้ ความทุกข์มากเหลือเกิน ดังนั้นเราจึงจำได้แต่ความทุกข์ ความสุขจำไม่ค่อยได้ เข้าใจความสุขได้น้อยมาก เวลาแห่งความสุขน้อยเกินไป ความทุกข์มีมาก อาจารย์ขอยกตัวอย่าง: พวกเธอทำงานวันละ 8 ชม. 10 ชม. กลับบ้านรับประทานข้าวได้แค่ 2-3 ชาม เวลารับประทานข้าวก็คือเวลาที่เรามีความสุข แต่ต้องใช้เวลา 10 ชม.มาแลก เมื่อเราอยู่กับสามีหรือภรรยา เราจะมีความสุข เราบอกว่า เราอยู่บนสวรรค์ แต่เธอลืมไปว่ามีหน้าที่มากมายที่ผูกติดกับความสุขนี้ หลังจากเธอแต่งงานแล้ว 20 ปี 30 ปี 40 ปี ต้องมีความรับผิดชอบต่อผู้นั้น แล้วยังต้องมีความรับผิดชอบต่อลูกๆ ด้วย ต้องทำงานทั้งวัน ดูแลอาหาร 3 มื้อ เสื้อผ้าของตัวเอง แล้วยังต้องดูแลเด็กๆ จนกว่าเด็กจะมีอายุครบ 20, 25, 30 ปี ก็ยังดูแลไม่หมด ต่อไปเขาแต่งงานแล้วมีลูก ก็จะพาลูกมาให้เธอดูแล ดังนั้นสวรรค์ที่นี่นั้นเวลาสั้นมาก เวลาแห่งความสุขนั้นน้อยเหลือเกิน เราใช้พลังกาย จิตใจมากมาย จึงจะมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ (ทุกคนปรบมือ)

ทำไมเราต้องหาด้านบวก? จะหาได้อย่างไร? เพราะเราขาดด้านบวก ดังนั้นเราจึงไม่มีความสุข ทำงานก็เหน็ดเหนื่อย เวลาแห่งความสุขก็น้อยมาก ดังนั้นเวลาประทับจิต อาจารย์จะช่วยพวกเธอเปิดน้ำของพลังบวก มันเหมือนกับก๊อกน้ำ ข้างหนึ่งเย็น ข้างหนึ่งร้อน ก๊อกน้ำที่เย็นก็เหมือนพลังลบ ก๊อกน้ำที่ร้อนก็คือพลังบวก ถ้าเราเปิดมันพร้อมกันเมื่อน้ำรวมกัน เมื่อน้ำรวมกัน เราอาบน้ำ ก็จะไม่เป็นหวัด และอาบได้สบายสดชื่น แล้วโรคภัยไข้เจ็บทางร่างกายก็จะน้อยลง เราจึงจะมีพลัง จิตใจ เพื่อต่อสู้กับความทุกข์ งาน และความรับผิดชอบทางโลกในวันต่อไป ถ้าเราอาบน้ำเย็นทุกวัน ร่างกายแข็งแรงก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่แข็งแรง อาจมีอันตรายถึงชีวิต

โลกนี้ให้ความทุกข์และความกลุ้มใจมากมายเหมือนกับเราอาบน้ำเย็นทุกวันจนนานเกินไป อยากมีความอบอุ่น ดังนั้นอาจารย์จึงได้มาบอกพวกเธอว่า ยังมีก๊อกน้ำอีกอันหนึ่ง มันเป็นน้ำร้อน ถ้าหากเปิดรวมกับก๊อกน้ำที่เย็นของพวกเธอ พวกเธอจะรู้สึกสบาย จะไม่เจ็บป่วยง่าย แม้จะเจ็บป่วยบ้าง ก็จะรู้สึกสบาย ไม่หนักมาก แต่น้ำก๊อกตัวนี้มันปิดอยู่ ถึงแม้จะมีก๊อกน้ำ และมีน้ำอยู่ข้างใน แต่ก๊อกน้ำติดขัดอยู่ข้างใน อาจารย์มาซ่อมให้ก็ใช้ได้ เปิดได้แล้ว และมีน้ำทันที เหมือนกับการประทับจิต อาจารย์เหมือนกับช่างประปาและช่างไฟฟ้า อาจารย์ช่วยพวกเธอต่อไฟฟ้า พวกเธอก็มีไฟฟ้า ช่วยซ่อมก๊อกน้ำให้ พวกเธอก็มีน้ำ มันเป็นเช่นนี้ เพราะกลัวพวกเธออาบน้ำเย็นทุกวันนานเกินไป จะเจ็บป่วย แล้วจะช่วยไม่ทัน

การบำเพ็ญไม่มีการขาดทุน

บางคนพูดว่า “ไม่เอา ไม่เอา ข้าพเจ้าอาบน้ำเย็นจะประหยัดกว่า “ตกลง อาจารย์เห็นด้วย แต่ควรจะทราบว่าเมื่อเวลาผ่านไปอีกสักระยะ จ่ายให้กับแพทย์หรือร้านขายยาจะมากกว่านี้! ดังนั้นบางคนบอกกับอาจารย์ว่า “ข้าพเจ้าไม่อยากประจิตกับท่าน ข้าพเจ้าเวียนว่ายตายเกิดก็ได้ ข้าพเจ้าสามารถรับความทุกข์ของโลกนี้ได้ ไม่อยากไปสวรรค์ ไปสวรรค์ต้องรับประทานมังสวิรัติ ยุ่งยาก! วางเนื้อสัตว์ไม่ลง เนื้อสัตว์มันอร่อยดี” หรือพูดว่า “ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม โอ! มันยากจริงๆ! ศีลมากมายเหลือเกิน มันสับสน ยุ่งยากเกินไป ค่าของการประทับจิตมันสูงเกินไป ไม่เอาละ! “ แต่ว่า ควรจะทราบว่า ตกนรก ถูกไฟเผา มันยิ่งทุกข์กว่านี้! เปรียบกับการถือศีลเวลานี้ เวลานั้นยิ่งทุกข์กว่า เปรียบเทียบกับวางเนื้อสัตว์ ปลา ลงในขณะนี้ จะยิ่งทุกข์กว่า บางคนบอกกับอาจารย์ว่า “โธ่! ประทับจิต แล้วต้องนั่งสมาธิ 2 ชม. ตายจริง! ทนไม่ไหว! เวลา 2 ชม. มาหาความสุขทางโลกดีกว่า เราทราบแต่ว่า เวลานี้เรายังมีชีวิตอยู่ ใครจะไปรู้อนาคต?” ต้องรู้อนาคตแน่! เมื่อเราตาย เราเสียใจ มันก็ช้าเกินไป ไม่มีใครมาเป็นเพื่อนเรา เวลาที่เราเสวยสุข มันนำความยุ่งยากมาให้เรา เช่น เราเสพสุขกับพวกเนื้อสัตว์ ปลา สุรา ร่างกายของเราก็จะไม่สบายยิ่งขึ้น ดังนั้นโรงพยาบาลจึงมีแต่คนรับประทานเนื้อสัตว์ ดื่มสุรา ผู้รับประทานมังสวิรัติเจ็บป่วยน้อยมาก และเมื่อถึงเวลาเราจะตาย กรรมจะอยู่กับเรา ไม่มีผู้อื่น ญาติมิตรก็เป็นเพื่อนเราไม่ได้

ถ้าเราบำเพ็ญกับอาจารย์ ประทับจิต บำเพ็ญธรรมวิถีกวนอิม หรือบำเพ็ญทั้งสามีภรรยา เรามิเพียงมีความสุขกับครอบครัว ต่อไปเราจะไปด้วยกัน จะมั่นคงกว่า เราเสียสละเวลาเพียง 2 ชม. เพื่อนั่งสมาธิ แล้วเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ดอกเบี้ยมันคุ้มใช่ไหม? (ทุกคนปรบมือ) ไม่ขาดทุนแน่นอน! บำเพ็ญกับอาจารย์ มีดอกเบี้ยมาก ไม่ขาดทุน

กฎแห่งลบบวกเป็นเช่นนี้ ถ้าเรามีลบมากเกินไป เราก็จะจมอยู่ในสถานที่ลบ มันเป็นกฎแห่งกรรม เราปลูกลบก็จะได้ลบ เราปลูกบวก ก็จะขึ้นสวรรค์ แต่ว่า ถ้าเราปลูกทั้ง 2 อย่าง ลบกับบวกสมดุลกัน ลบกับบวกรวมกัน เราก็จะกลายเป็นคนที่สมดุล – สำเร็จเป็นพุทธะ “พุทธะ” มิใช่มีแต่บวก มีทั้งลบและบวก ดังนั้นเราจึงเห็นสัญลักษณ์ของเต๋าข้างหนึ่งเป็นลบ ข้างหนึ่งเป็นบวก แล้วข้างที่เป็นบวก จะมีลบอยู่ส่วนหนึ่ง ส่วนข้างที่เป็นลบ จะมีบวกอยู่ส่วนหนึ่ง ความหมายเป็นเช่นนี้ เป็นนักพรต ผู้ที่บรรลุธรรม ท่านต้องมีทั้งลบและบวกด้วยกัน ท่านมิได้เป็นบวกทั้งหมด และมิได้เป็นลบทั้งหมด ถ้าท่านเป็นบวกทั้งหมด ท่านจะไม่เข้าใจถึงส่วนเป็นลบของสรรพสัตว์ ท่านให้อภัยสรรพสัตว์ไม่ได้ ไม่รู้ใจของพวกเขา ติดต่อกับพวกเขา ปลอบใจสรรพสัตว์มิได้ ถ้าท่านลบเกินไป ท่านก็จะเหมือนพวกเรา รับประทาน ดื่ม เล่นสนุก อวิชชา ไม่รู้แจ้ง ไม่มีพลัง ไม่สามารถช่วยพวกเราได้

พลังบวกหรือพลังช่วยชีวิตนั้นอยู่ภายในของเรา นั่นคือความหมายของ “จิตเดิมแท้ดีงาม” ขณะนี้เราถูกมันขัดไว้ ถูกกรรมห้อมล้อม มองไม่เห็น ถ้ามีใครคนหนึ่ง ท่านสามารถเปิดบวกได้โดยเฉพาะ แล้วซ่อมแซมให้เรา เราก็จะได้รับประโยชน์ ประทับจิตก็คือเช่นนี้ อาจารย์ช่วยเพื่อนบำเพ็ญหรือลูกศิษย์ เปิดความเมตตา พลังรักของเขาออกมา ความเมตตาและพลังรักจะดูแลเขาทุกวัน ชาวคริสต์เรียกว่าพระเจ้า รู้จักพลังรักและเมตตา ก็คือการรู้จักพระเจ้า

สนามแม่เหล็กของผู้บำเพ็ญ

ถ้าเราไม่บำเพ็ญ ตายแล้วเราจะไปไหน? มีนรกหรือเปล่า? มีสวรรค์หรือเปล่า? คำตอบคือ “มี!” นรกคืออะไร? มันสร้างมาจากกรรมของเราเอง ความคิดที่มืดมนของเรา การกระทำที่ไม่ถูกต้องของเรา มันจะสร้างสนามแม่เหล็กชนิดหนึ่ง บรรยากาศชนิดนี้ ไม่ว่าอะไรมันจะไม่สูญไป มันจะอยู่ในจักรวาลนี้ เราพูดอะไรออกไป มันไม่สูญไป เราคิดอะไร มันก็ไม่สูญไป มีสิ่งหนึ่งบันทึกการกระทำของกาย วาจา ไม่ว่ากาย วาจา ใจจะถูกหรือผิด ก็จะกลายเป็นบรรยากาศพิเศษชนิดหนึ่งห้อมล้อมเราไว้ วิ่งตามเราไปทุกหนทุกแห่ง เมื่อเรามีชีวิตอยู่ มันจะล้อมอยู่ข้างตัวเรา วิทยาศาสตร์เรียกว่า มันเป็นสนามแม่เหล็กของคน เมื่อคนตายแล้ว สนามแม่เหล็กนี้ก็จะล้อมอยู่รอบกายอีกชนิดหนึ่ง นอกจากเธอเป็นผู้บำเพ็ญที่มีพลังและยิ่งใหญ่ เธอจึงสามารถสลายมันไปได้ มิฉะนั้นมันไม่ง่ายจริงๆ! กลาย 100 ปีผ่านไป สนามแม่เหล็กนั้นจึงจะค่อยๆ สลายไป มันไปอีกที่หนึ่ง หรือถูกเหตุการณ์หรือผู้อื่นดูดไป และจางไป

เหมือนเรามีโรงงานใหญ่ ทำอาหารได้มากมาย แล้วมีควันลอยขึ้นไปกลายเป็นเมฆสีดำ เมฆดำเหล่านี้ไม่สลายไปทันที ดังนั้นสถานที่บางแห่งมีโรงงานมากเกินไป บนท้องฟ้าจึงมีแต่เมฆดำ มันไม่ดีต่อร่างกายคน โลกนี้มีสถานที่แบบนี้มากมาย เพราะถูกเมฆดำล้อมไว้ ไม่มีออกซิเจนมากพอ ผู้คนและเด็กต้องใช้กล่องออกซิเจนหายใจ

ในทำนองเดียวกัน ภายในของเราก็มีควันออกมาแล้วกลายเป็นบรรยากาศที่ดีหรือไม่ดี ทำให้คนสบายหรือไม่สบาย เราสร้างบรรยากาศชนิดนี้ เราจะถูกกระทบเป็นคนแรก ผู้อื่นก็จะเดือดร้อนไปด้วย เหมือนคนสูบบุหรี่ เขาทำร้ายร่างกายของตัวเอง ผู้อยู่ข้างๆ จะสูบควันนั้นเข้าไปด้วย ก็จะรู้สึกไม่สบาย ดังนั้น พวกเราบำเพ็ญ จะเป็นผู้ที่ช่วยผู้อื่นได้มาก พวกเราดูแลกาย วาจา ใจของตัวเอง ไม่ให้มันทำผิด พูดเรื่องไม่ดี แล้วมาทำร้ายตัวเอง ทำร้ายผู้อื่น เราสูบอากาศบวกจากข้างบน สูบพลังของพระเจ้า เพื่อให้พรกับเรา ทำให้เราฉลาดยิ่งขึ้น มีอิทธิฤทธิ์ที่ไร้รูปมากขึ้น มิใช่อิทธิฤทธิ์ชนิดที่ต้องท่อง “ฮูลา ฮูลา โอม” เพื่อให้คนได้เห็น อาจารย์หมายถึงอิทธิฤทธิ์ที่อยู่เหนือ 3 โลก มันเป็นอิทธิฤทธิ์ของพุทธะ อิทธิฤทธิ์ของพระเยซู พวกเราจะช่วยผู้อื่นอย่างธรรมชาติ เราไม่จำเป็นต้องรู้ แต่จะทราบดีอย่างชัดเจน บางครั้งเราก็ทราบดี แต่มิได้ทำด้วยเจตนา เหมือนกับดอกไม้ มันมิได้แกล้งมีกลิ่นหอม มันมีกลิ่นหอมโดยธรรมชาติ

พวกเราบำเพ็ญแล้ว กาย วาจา ใจจะสะอาดยิ่งขึ้น แล้วเราจะมีปัญญามากขึ้น พลังมากขึ้น เราทำงานอะไร ก็จะเป็นประโยชน์สำหรับตัวเราและผู้อื่น เราจะเป็นผู้ที่ประเสริฐ แล้วเราจะสร้างสนามแม่เหล็กที่เป็นสุข สดชื่น และช่วยผู้อื่นได้ จะไม่สร้างสนามแม่เหล็กที่มืดมน ทำให้คนอื่นรู้สึกเหนื่อยมีกรรมมาก สมัยที่พระเยซูมีพระชนม์อยู่ คนมากมายทราบดีว่า พระองค์มีพลัง มีคนหนึ่งที่ป่วยหนัก เธอจึงมาแอบจับเสื้อผ้าของพระเยซู แล้วเธอก็หายเจ็บป่วย เราจะไปพูดว่าพระเยซูใช้อิทธิฤทธิ์ “ฮูลา โอม” มาช่วยเธอไม่ได้ ไม่มี! ขณะนั้นพระเยซูก็ไม่ทราบว่า ใครมาขโมยพลังของพระองค์ ดังนั้นพระองค์จึงมองไปรอบข้างแล้วถามว่า “ใครมาจับเสื้อผ้าของข้าพเจ้า?” หญิงผู้นั้นจึงตกใจ เดินออกมาสำนึกบาปว่า “ข้าพเจ้านี่แหละที่ไปจับเสื้อผ้าของพระองค์ ขณะนี้ข้าพเจ้าหายป่วยแล้ว ขอบพระคุณพระองค์! พระองค์โปรดอภัยให้ข้าพเจ้า!” พระเยซูจึงตรัสว่า “ดีแล้ว ไม่เป็นไร ความศรัทธาในใจของเธอได้ช่วยเธอเอง!” นั่นคืออิทธิฤทธิ์ที่แท้จริง พระองค์มิได้แสดงอิทธิฤทธิ์ ตัวพระองค์ก็คืออิทธิฤทธิ์! ผู้ใดมีความสัมพันธ์กับพระองค์ สัมผัสกับพระองค์ ก็จะได้รับประโยชน์

เสียงจากภายใน

เราเคยได้ยินว่า มีคนหูหนวก แล้วพระเยซูไปช่วย เขาก็สามารถได้ยินเสียง การได้ยินนี้มันแตกต่างจากที่เราได้ยินกับหู อาจารย์ทราบว่าการ “ได้ยิน” นี้คือ “การได้ยินจากภายใน” ดังนั้นลูกศิษย์ของอาจารย์บางคนหูหนวก ก็สามารถได้ยินเสียงพุทธะจากภายใน เสียงของพระเจ้า คนทั่วไปมีหูเป็นปกติ แต่ไม่ได้ยินเสียงชนิดนั้น ได้ยินแต่เสียงทางโลก สำหรับเสียงของพระเจ้า พวกเขาเหมือนคนหูหนวก คนทีหูหนวกเมื่อมาเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ แม้พวกเขาจะไม่ได้ยินเรื่องราวที่ดีหรือเลวของทางโลก แต่พวกเขาได้ยินแต่เสียงที่ดีที่สุด เป็นเสียงที่ไพเราะที่สุด เป็นสุขที่สุด มีปัญญาที่สุด ช่วยเหลือได้มากที่สุด ช่วยชีวิตได้มากที่สุด ฟังเสียงนั้นดีกว่ามาฟังเรื่องราวของภายนอก! ดังนั้น ได้ยินเสียงภายนอกมิได้วิเศษอะไร ได้ยินเสียงจากภายในต่างหากที่สำคัญ!

เสียงจากภายในนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้หูฟัง ถ้าเราสามารถฟังได้เอง ก็ดี ถ้าฟังเองไม่ได้ เราควรจะไปหาอาจารย์ที่สามารถที่จะเปิดแก้วหูได้ เพื่อขอให้ท่านช่วยเปิดแก้วหูที่อยู่ภายในของเรา แล้วเราก็จะได้ยิน แต่ว่า ถ้าเราสามารถได้ยินเอง อาจมิใช่เสียงที่สูง บางครั้งเราได้ยินเสียงแล้วหรือเห็นแสงแล้ว ยังต้องไปหามหาอาจารย์มายืนยัน มาดูว่า อันดับชั้นของเราอยู่ที่ไหน? แล้วใช้พลังของท่าน ดึงเราให้สูงขึ้นไปอีก เพื่อยกอันดับชั้นของเรา เราบางทีชาติก่อนได้บำเพ็ญ ดังนั้นชาตินี้จึงได้ยินเสียงได้ เห็นแสงได้ แต่ถ้าไม่มีมหาอาจารย์ เราไม่สามารถไปที่สูงที่สุด มหาอาจารย์มาจากดินแดนที่สูงที่สุด จึงทราบหนทางดี สามารถพาเราไปสู่ที่สูงสุด

เปิดพลังที่เป็นบวก

ถาม: ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าเข้าใจพลังบวกที่ท่านพูดได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าขอให้ท่านอาจารย์บอกข้าพเจ้าอีกว่า พลังบวกที่ว่านี้จะช่วยเราในเวลาไหน? เมื่อสักครู่ฟังท่านอาจารย์ยกตัวอย่างมาหลายเรื่อง จะยกตัวอย่างอีกสักเรื่องได้ไหม?

อาจารย์: ได้! ในโลกนี้ พลังบวกทำงานได้อย่างมากมาย แต่เราไม่รู้สึกว่า มันได้มาช่วยเรา แต่มันช่วยเราจริงๆ เป็นต้นว่า เมื่อใดก็ตามที่เราเปิดเอาพลังบวกนี้ออกมาใช้ และเมื่อนั้นเราจะรู้สึกมีความสุข สมมุติว่าเธอเห็นคนหนึ่งจนเหลือเกิน ป่วยหนัก ไม่มีใครดูแล ทันใดนั้นเธอรู้สึกสงสาร จึงเอาเงินให้เขา ดูแลเขาไปสักพักหนึ่ง แล้วตัวเองก็รู้สึกเป็นสุข นั่นก็คือพลังบวกที่ช่วยผู้อื่นและช่วยตัวเราเอง มิใช่เราจะเห็นและรู้สึกต่อหน้าที่เท่านั้น ต่อไปเธอเจ็บป่วย ผู้อื่นจะมาช่วยเธอมากกว่านั้น มากกว่าที่เธอช่วยผู้อื่นมาก่อน สมมุติว่า เธอให้ผู้อื่น 100 บาท ต่อไปเธอป่วย คนอื่นจะมาให้เธอ 10,000 บาท หรือเธอมิได้ป่วย แต่ไปช่วยเหลือผู้ป่วยบ่อยๆ ต่อไปเธอก็จะไม่เจ็บป่วย พลังบวกช่วยเราแบบนี้แหละ

แต่เรามีโอกาสจะใช้พลังบวกนี้น้อยมาก เพราะเรามันอ่อนแอเกินไป ถูกพลังลบควบคุมไว้ ดังนั้นจึงต้องมีมหาอาจารย์มาช่วยเราเปิดก๊อกน้ำที่เป็นบวกและมีพลังมากที่สุด เวลานี้มันขัดข้อง ทุกวันมันมีแค่น้ำเป็นหยดๆ เท่านั้น อาจารย์ซ่อมแซมจนหายดี พอเปิด ก็มีน้ำออกมามากมาย ใช้ไม่หมด ต่อไปมันจะมีน้ำมากมาย ไม่ต้องซ่อม ไม่ต้องรอมันหยดทีละหยด รอทั้งวันมีน้ำแค่นิดหน่อย ขอเพียงเปิดหัวก๊อกน้ำ น้ำจะแรงและมีมาก

พลังบวกมีอยู่ภายในของเรา สมมุติว่า หลังจากประทับจิต เธอก็ติดต่อกับพระเจ้าทุกวัน หรือติดต่อกับพุทธะหรือจิตเดิมแท้ สามารถเห็นพระเยซูได้ เห็นพุทธะ เห็นพระโพธิสัตว์กวนอิม เมื่อนั้นเราอยู่ต่อหน้าท่านเหล่านั้น ถามอะไรก็ได้ พวกเธอขออะไร จะเป็นความจริงทั้งหมด เราติดต่อกับพลังที่ยิ่งใหญ่นั้น พวกเราใช้ไม่หมด พลังบวกที่แท้จริงเป็นเช่นนี้ ต่อไปมันจะดูแลจิตวิญญาณของเรา ในโลกนี้มันจะดูแลชีวิตเรา เราจะดีทุกสิ่งทุกอย่างในทุกๆ ด้าน! ธรรมวิถีกวนอิม รักษาทุกโรค รักษาโรคกลุ้มใจ โรคอวิชชา โรคโลภ โกรธ หลง รักษาโรคนรก ผีเปรต สัตว์เดรัจฉาน เราจะไปดินแดนสวรรค์ พุทธเกษตร ไม่ต้องลงนรกหรือมาเกิดเป็นคนเพื่อรับทุกข์ทรมานอีก ถ้าเราอยากมาเกิดเป็นคนก็ได้ เราคิดจะช่วยผู้อื่น เราก็มาเกิดเป็นคนได้ แต่เป็นเรื่องที่เรายินยอมเอง มิใช่เป็นคนอวิชชาที่ถูกกรรมมันดึงลงไป แล้วต้องเวียนว่ายตายเกิด ทุกข์ทรมาน

พลังบวกวิเศษจริงๆ เมื่อยังมิได้เปิด เราจะเป็นทุกข์ ว้าเหว่ เมื่อเปิดแล้ว เราจะรู้สึกว่า เรายิ่งใหญ่ขึ้นทุกวัน มีพลังมากขึ้นทุกวัน มีความพอใจยิ่งขึ้น มีความสุขมากขึ้น ไม่ขาดแคลนอะไร ไม่ยึดติดกับวัตถุทางโลก แล้วเมื่อนั้นเราจึงจะปล่อยวางโลกนี้ได้ง่ายดาย ขณะนี้พลังบวกของพวกเธอยังมิได้เปิด ดังนั้นอาจารย์พูดตั้งนาน พวกเธอก็ยังไม่เข้าใจ ขณะที่เราประทับจิต เปิดแล้วจะเข้าใจทุกวัน ทุกวันจะเข้าใจว่า พลังบวกช่วยเราได้อย่างไร ขณะนี้ยังมิได้เปิด พูดทำไม? เหมือนเราไม่มีเงิน ไม่ทราบจะซื้ออะไรดี? มีเงินก็จะทราบดี ไปซื้อขนมปังได้ ซื้อเต้าหู้ ซื้อแป้งหมี่กึน (ทุกคนหัวเราะ) แต่งงานได้

พลังลบก็ให้ประโยชน์กับคนได้

ถาม: ขอเรียนถามท่านอาจารย์ว่า เมื่อสักครู่นี้ท่านแนะนำพลังบวก ขอรบกวนท่านให้อธิบาย พลังลบจะช่วยเราได้อย่างไร?

อาจารย์: ถ้าเราสามารถปรับพลังลบ มันก็ช่วยเราได้ เป็นต้นว่า ทุกคนบอกว่าเงินล่อใจคน ทำให้คนฆ่าสัตว์ ทำให้สามีภรรยาหย่าร้าง ทำให้พี่น้องแตกแยกกัน ทำให้ครอบครัวทะเลาะกัน ทำให้คนรับสินบนกลายเป็นข้าราชการฉ้อโกง ทำให้คนเป็นคนเลว แต่ถ้าเราเองรู้จักใช้เงิน เรามีเงินยิ่งมากยิ่งดี ไม่มีปัญหา ถ้าคนที่โลภมากหรือคนที่ถูกเงินควบคุมมีเงินมาก มันยิ่งโลภมาก แต่ถ้าคุมเงินได้ และเป็นคนที่ไม่สนใจเงิน เขาจะเป็นคนใจกว้าง เขามีเงินมากก็ยิ่งดี เขาจะช่วยผู้ยากจน เด็กกำพร้า แม่หม้าย เขาสร้างโรงพยาบาลได้ ช่วยเหลือผู้เจ็บป่วย ดังนั้นเงินจึงมิใช่สิ่งที่เลวร้าย

พลังลบ เหมือนกระแสไฟฟ้ามี 2 ขั้ว ขั้วหนึ่งเป็นบวก ขั้วหนึ่งเป็นลบ ถ้าไม่มีขั้วลบ ไฟจะไม่สว่าง ดังนั้นพลังบวกกับพลังลบ ก็เป็นพลังเหมือนกัน แต่ทำงานต่างกัน เป็นเพราะเราใช้ไม่เป็น มันจึงไม่ดี ดังนั้นจึงต้องการมหาอาจารย์ ท่านจะสอนเรา จะใช้พลังลบให้เกิดประโยชน์ได้อย่างไร หลังจากบำเพ็ญธรรมวิถีกวนอิม แล้วจะเข้าใจ ความจริงไม่มีดีกับไม่มีเลว ไม่มีบวกและไม่มีลบ แต่เรามองแตกต่างกัน เราไม่เข้าใจ สำหรับผู้ที่ยังไม่รู้แจ้ง พลังบวกก็ไม่มีประโยชน์ต่อเขา เขาใช้ไม่เป็น เขาจะใช้มันทำผิด สมมุติว่า คนที่ไม่รู้แจ้งเห็นคนที่มีเจตนาดี เขาจะถือโอกาสนี้ไปขอยืมเงินกับเขา แล้วเอาไปดื่มสุรา เล่นการพนันต่างๆ เป็นต้น แต่ถ้าผู้รู้แจ้งแล้ว แม้จะเป็นพลังลบ เขาก็จะใช้มันเป็นประโยชน์ได้

Be Veg, Go Green 2 Save the Planet