24 มีนาคม 2552 22:23 น.
แมงกุ๊ดจี่
เคล้าโครงเรื่อง
............เป็นเรื่องราวสนุกๆ ของสามสาว 30 up ที่บังเอิญได้มา
อยู่ร่วมชาคาเดียวกัน แต่แตกต่างบุคลิก หลังจากที่ทั้งสามผิดหวังจากความรัก
เพื่อหลบหนีจากความสับสน วุ่นวาย เหงาหงอยในชีวิต
พวกเธอหวังจะเปลี่ยนบรรยากาศในชีวิตให้ดีขึ้น จึงทำให้ทั้งสาม
มาพบกันโดยบังเอิญ โชคชะตานำพาสามสาวมาอยู่ร่วมกัน
เรื่องวุ่นๆ ต่าง ๆ จึงเกิดขึ้น
จากผู้เขียน
.............สามสาวที่โลดแล่นในตัวอักษร มีตัวตนบนโลกจริง
แต่อาจไม่ทั้งหมด เพียงแต่ยืมคาแร็กเตอร์ของแต่ละคนมาเท่านั้น
แต่ไม่ใช่ทั้งหมดที่โลดแล่นพลิ้วไหว ไปกับอักษรที่บรรยายบอกเล่า
ความเป็นไปของสามสาว
และผู้เขียนอยากลองจินตนาการให้สาวสามคนนี้ มีความรักอีกครั้ง
จะวุ่นวายแค่ไหน? เพราะว่างเว้นจากความรักมายาวนาน ปานเจ้าหญิงนิทรา
จนทั้งสามเกือบจะลืมแล้ว "ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก" เป็นยังไง
โดยจะสอดแทรก ความเป็นผู้หญิงยุคไอที ซึ่งจากมุมมองผู้เขียนเอง
เห็นว่าผู้หญิงยุคนี้แต่งงานยาก เลือกมาก และนิยมชื่นชอบ
ที่จะอยู่เป็นโสดกันมาก คิดเป็นเปอร์เซ็นต์แล้ว น่าจะ 80 % ได้โดยประมาณ
แต่ยังไม่ได้มีโพว์ยืนยัน จากสวนไหน? เน้อ
แต่ถ้าถามตัวผู้เขียนหรือให้ยกมือ คงต้อง ยกสองแขนสนับสนุนเชียว
ยังไม่พอยังจะขอยืมหนุ่ม ๆ ในสังกัดมาร่วมยืนยันอีกด้วย 5 5 5 +
ถ้าอ่านเพลิด อ่านเพลิน หรือติดขัดประการใด
จั๋งได๋ หม่องใด๋ กะขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ
เผื่อว่า "ผู้เขียน" จะกลายเป็น "นักเขียน" กะเขาบ้างเน้อ
ตัวละครหลัก
คุณวลีวรรณ เรียกเล่นๆ ปุกปุย
คุณวรินทร์ เรียกชื่อเล่นว่า "อินังจี๊ด" โฮ๊ะๆ ๆ ให้เกลียด(เกียรติ) มั่กๆ
คุณวาศิตา เรียกชื่อเก๋ ๆ จูจุ๊บ
ตัวละครรอง 555 ได้ที ก๊าก ๆ
คุณณธร ไม่มีชื่อเล่นอ๊ะ คิๆ เรียก "พี่ณธร"
คุณปรัชญ์กรณ์ เรียกจริงๆ ว่า "พี่ปรัชญ์"
คุณธาดล เรียกจริงจังว่า "พี่ธาดล"
ตัวประกอบขอคิดดูก่อนนะ
นางมารร้าย หมายตบนางเอกมะมี เพราะนางเอกทั้งสามตบกันเอง โอ๊ะมะช่าย
ชื่อตัวละครหากบังเอิญไปเหมือน หรือชื่อคล้ายผู้ใดก็ขออภัยด้วยนะค่ะ
ตัวละครเป็นเพียงชื่อสมมุติ แต่คาแร็กเตอร์นั้น ไปหยิบยืมของสามสาว
ที่เป็นเพื่อนสนิกกันมา ที่ได้รับการอนุญาตแล้ว โดยเป็นลายลักษณ์อักษร
และอยากบอกว่าเค้ามีตัวตนจริง ๆ อ๊ะคร่าาาา แต่ก็ไม่ทั้งหมดนะ
เอาเฉพาะคาแร็กเตอร์ แต่เรื่องราว เหตุการณ์เป็นเพียงสิ่งสมมุติอ๊ะคร่าาาา..
+ + + + + + + + + ++ + + + + + + + + + + +
คุณวลีวรรณ ที่ชาวเพื่อนชอบเรียกปุกปุย หรือเจ้ปุกปุย
เจ้แกมีงานประจำทำเน้อ เป็นข้าราชการ (ไม่บอกสังกัดอ่า) ที่มั่นคงพลอยทำหนุ่มๆ
หลงมาตอมเหมือนแมลงวัน อึ๋ยส์ ตอมขนมหวาน (แล้วไปเนาะ)
เพราะเชื่อมั่นในความมั่นคงของชาติ เอ้ยของอาชีพ และชีพของตัวเอง
เจ้แกเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะ เป็นคนเรียบ ๆ แต่แสบพอตัวละนะ
แต่ทว่าเจ้แกสวยคร่า สวย หน้าตาดี สูงบาง ร่างระหงส์ สง่าสมกับอาชีพ
และมีฐานะ ฐานะ(ไรหว่า) ภูมิหลังของเจ้แกพอสังเขปมีอยู่ว่าสมัยเรียน
เจ้เค้าอกหักจากมือถือ โอ่ย...ไม่ซ่ายๆ จาก "ผู้(บ่าว)พิทักษ์สันติราษฎร์"
แต่ทว่าไม่ค่อยพิทักษ์สุภาพสตรีอย่างเจ้แก แล้วดั๊นดอดไปพิทักษ์สาวอื่น
ด้วยการแอบไปแต่งงานโดยที่ไม่บอกกล่าวเจ้แก แล้วปล่อยให้เจ้รู้ทีหลัง
เจ้เค้าเลยอกหักดังโป๊ะจนเสียการทรงตัว (มันสนั่นสั่นไหวปานธรณีพิบัติ)
ทำให้เจ้แกเจ็บจนลืมไม่ลงจนอายุล่วงเลยมาถึงปูนนี้
คุณวรินทร์ ขานี้เพื่อนเรียน จี๊ดจ๊าด หรือ "อินังจี๊ด" อันหลังนี่จะใช้เรียกเมื่อมีอารมณ์
เธอคนนี้รักอิสระมากมาย เป็นชีวิตจิตใจเลยก็ว่าได้ เธอประกอบอาชีพอิสระ
โดยเป็นเจ้าของกิจการร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งมีหนุ่มๆ ทั้งอ่อน-แก่ แถมพ่อหม้าย
ชอบแวะเวียนมาเพื่อขายขนมจีบให้เธอปั่นหัวเล่น เจ้ยบ่แม้นๆ
แวะมาดื่มกาแฟประจำคงเพราะติดใจในบรรยากาศและรสชาดกาแฟที่นี่
และติดใจเจ้าของร้านด้วย ฮิ้วววว....วว..ว รู้ว่าหนุ่มๆ พากันตาถั่วหรือตาถึงของก็ไม่อาจรู้
เพราะเจ้าของร้านออกแนวสวยเรียบ แต่แอบเฮี้ยวซ่า ห้าวก๋ากั๋น แต่แอบซ่อนเปรี้ยว
ห้าวหาญบ้างบางโอกาส ไม่รู้ว่าต้องการปิดบังตัวตนหรือเปล่า เพราะตั้งแต่
She ผิดหวังจากลูกชายเจ้าของร้านผ้าไหม ที่เป็นนักบินอยู่สายการบินยักษ์ใหญ่
ด้วยเหตุ "คุณแม่ไม่ปลื้ม" จึงทำให้ She เปลี๋ยนไป๋ หลังจากตัดใจ ทำให้อกหักดังลั่นเปรียบประมาณ
เครื่องบินชนกันอยู่กลางอากาศที่สลายเป็นธาตุไปกับสายลม เหลือไว้แค่ความเจ็บปวดกับรักที่ว่างเปล่า
เพราะแค่ "แม่ไม่ปลื้ม" อ่อนหัดจริง
She จึงเซ็งกับชีวิตรักเต็มกลืน เลยอยู่อย่างอิสระนี่หน่ะดีแล้วหล่อนคิด (ผู้เขียนคิดแทนเสร็จสับ)
คุณวาศิตา หรือ จุ๊บ หรือคุณจูจุ๊บ สาวคนสุดท้ายสวยกว่าสองคนข้างบนเน้อ
She เป็นสาวธนาคารที่สวยเริ่ด เชิ่ดหยิ่ง เป็นผู้หญิงที่ได้เปรียบหญิงหลายคนอิตรง
สวย หน้าตาดี รูปร่างดี สง่าสมส่วน ฐานะดี สรุปแล้วเหรอ
ชนะเลิศทุกอย่างคร่า ก็คุณพ่อ She รวยมั่ก ๆ แต่ทว่าในความโชคดีก็ต้องมีความโชคร้าย
เพื่อให้ชีวิตสมดุล หรือไม่รู้ว่าพรหมลิขิตใจร้ายแกล้ง She เล่นทำให้เธอพบแต่ผู้ชายทุเรศ
และฮ่วยแสนฮ่วย จนทำให้ต้องมา... ตกลงปลงใจร่วมกล่าวคำสัตย์
ปฏิญาณร่วมกับอีกสองสาวข้างบนว่า....
"หากชาตินี้ ไม่มีผู้ชายดีๆ มาโปรดหญิงสาวแสนจะเฟอร์เฟ็กต์อย่างพวกเรา
ในแบบที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว พวกเราก็จะขออยู่เป็นโสดตลอดไป"
"ผู้เขียน" ยังขนลุกกับคำสัตย์ ที่พิมพ์มาเนี๊ย เอิ๊ก ๆ ๆ
เพราะกัวขึ้นคานเหมือนกันอ๊ะนะ อิอิ
เพราะอะไรหรือ ก็เพราะว่าผู้ชายเฟอร์เฟ็กต์ที่ว่าจะไปงมหาที่ไหน?
ในมหาสมุทรก็งมได้แต่เข็ม (น่าน ๆ มุขเก๋าม๊ะ)
ในเมื่อมีคำกล่าวหนึ่ง ที่แสนจะเข้าข้างผู้ชายว่า
"ผู้ชายไม่เจ้าชู้ เหมือนงูไม่มีพิษ" และแสนจะอีกมากมาย เอิ๊กๆ
เอาเป็นว่า....
เรามาลุ้นกัน ว่าสามสาว จะหาผู้ชายเฟอร์เฟ็กต์มาจากไหน?
งมจากมหาสมุทร(น่าน เล่นแร๊ง แรง) จริงหรือเปล่า
ขอให้ผู้อ่านมาลุ้น และเป็นกำลังใจให้แมงกุ๊ดจี่ เขียนนิยาย ที่ร่ายยาวจบด้วยเถิด อิอิ
และแมงกุ๊ดจี่ขอเชิญชวนติดตาม อ่านเป็นตอน ๆ เน้อ... ขอบคุณคร่าาาาา....รักนะจุ๊ฟฟฟฟ ๆๆๆ
16 มีนาคม 2552 22:20 น.
แมงกุ๊ดจี่
"อินังโง่เอ้ย"
เสียงเพื่อนสาวเปล่งเสียงกระแทกกรอกหู....
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่เสียงนั้นยังดังก้องอยู่ในหู
ดังก้องสนั่นหวั่นไหวอยู่ในโสตประสาท...
"ไม่จริง ไม่จริ๊งงงงงงง ฉันไม่ได้โง่"
ตู้มมมมมมมม.....น้ำกระจายเป็นวงตามแรงขว้างก้อนหินก้อนพอเหมาะมือลงไป
กลางสระน้ำที่อยู่ตรงหน้า...
ฉันยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าโง่จริง ๆ อย่างที่เพื่อน
และคนรอบข้างบอก...
ด้วยนิสัยแล้วไม่ใช่คนที่จะเชื่ออะไรใครง่ายๆ และไว้ตัวเสมอ ๆ
แต่ละวัน...
แทบไม่อยากมองกระจก
เพราะไม่อยากเจอหน้าผู้หญิงหน้าโง่คนหนึ่ง...
เห็นแล้วช่างน่าสมเพชจริง ๆ ที่คิดอะไรแบบนั้น...
มันทำให้ฉันย้อนอดีตที่ผ่านมา...
ย้อนภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาหลายปี มาทบทวน
ว่ามันจริงมั้ย? กับคำว่า "อินังโง่"
ทบทวนแล้ว...
เห็นจะจริงอย่างที่ใคร ๆ เขาบอกกรอกหู....
ฉันไม่เคยเข้าใจ
หรือเท่าทันเจตนาของคนอื่นเลย....
ว่าสิ่งที่เขาทำกับฉันมันคือ ความรู้สึกที่จริงใจ
หรือเป็นเพียงแค่ กิริยาหน้าไหว้หลังหลอกกันแน่
ทุกครั้งที่มีการร้องขอ...
ฉันคิดเพียงแต่ว่า...
ลองฉันเป็นเขาฉันคงเดือดร้อน พึ่งพาใครก็แสนลำบาก
การได้ช่วยเขา ก็คงเป็นการดี...
จึงได้ช่วยเขา โดยที่ไม่เคยลังเล
ไม่เคยคิดตรองว่าสิ่งที่ทำฉลาดหรือโง่เขลา...
เมื่อคิดปลง คิดได้...
มองอีกแง่หนึ่ง เมื่อชาติที่แล้วคงไปเอาของของเขามา
มาชาตินี้จึงต้องชดใช้ คืนให้ไป...
หลายต่อหลายครั้ง...
ที่มีคนเข้ามา แล้วเอามิตรภาพที่ดีมาทำความคุ้นเคย...
เพื่อหวังเงินทอง ทั้งที่ผู้หญิงคนนึ้ไม่ใช่ลูกเศรษฐี ที่ร่ำรวยมาจากไหน
เป็นแค่ผู้หญิงเดินดิน ที่ดิ้นรนขวายหา เพื่อความอยู่รอดของชีวิตเช่นกัน...
คนรอบข้างมองว่าฉันโง่...
มันก็จริงอย่างที่เขาว่านั่นแร่ะ "อินังโง่"
แต่ในความเป็นจริง...
ไม่ใช่การโกหกตัวเองหรอกข้อนี้...
คือเพียงต้องการช่วยเหลือเขา...เท่านั้น ไม่ใช่การซื้อหาความรักหรอก...
หรือมิตรภาพ ที่สวยหรู หรือใครสักคนหรอก ไม่ใช่ ข้อนี้มั่นใจ มันไม่ใช่...
แต่เป็นการช่วยเหลือ ทำไม? ฉันจะไม่รู้คำว่า "หมาจนตรอก" เป็นอย่างไร?
เวลาที่เราไม่มีใคร?
เหลียวมองหาใครก็ไม่มีแม้แต่ญาติพี่น้อง มิตรสหาย...
มันรู้สึกอ้างว้าง สับสน มืดมนแค่ไหน... ฉันรู้ซึ้งดี คำว่า "อด หิว" มันทรมานแค่ไหน...
เขาคงมองว่าฉันโง่...
เบาปัญญาพอ ที่หลอกอะไรก็ได้...
ใช่หลอกได้...
เพราะฉันมัน "อินังโง่"
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันนี้ไง...
ผู้หญิงที่อ่อนแออยู่ตรงหน้าฉันไง...
ผู้หญิงที่ผ่านมรสุมมาเท่าไหร่ แล้ว ก็ยังโง่อยู่ดี...
ผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้ ช่างน่าสมเพชจริง โถ่..."อินังโง่"
Calendar
Lovers
42 คน เลิฟแมงกุ๊ดจี่
หน้าส่วนตัว
3552
