เสียงของหัวใจ

แมงกุ๊ดจี่

บ่าย ๆ  ของวันหยุดที่สดใส....
กับสายลมพัดเย็น  ทำให้สุขหัวใจ   แต่ก็อดเหงาไม่ได้...
ผืนน้ำกว้าง ๆ  ลมพัดเย็น ๆ   ฉันนั่งหลับตาอยู่ริมน้ำ 

*ให้อภัยสักครั้งหนึ่ง   เธอคงไม่ใจร้าย
ถ้าไม่สายไป   มาคืนดีกันได้ไหม?   ให้อภัยสักครั้งหนึ่ง
เธอคือคนสำคัญของใจ   อยากบอกเธอว่าเสียใจ  อยากให้เธอรู้ทั้งใจยัง รักเธอ*

เสียงโทรศัพท์  ดังขึ้น  ฉันมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์
หมายเลยนั้น   ไม่คุ้นเลย   ฉันนั่งฟังอยู่นาน  ไม่แน่ใจว่าจะรับดีมั้ย?
แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง   ฉันตัดสินใจรับสาย   
ไม่ว่าจะเป็นใครฉันต้องเข้มแข็ง...

*สวัสดีค่ะ *  ฉันกล่าวสวัสดี   คนต้นสายที่โทรมา   
*เป็นไงบ้าง ? *   เสียงต้นสายตอบกลับมา   
หัวใจของฉันเต้นระรัว    เสียงที่ผ่านคลื่นดิจิตอลมานั้น
ทำไม?   ฉันจะจำไม่ได้     เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยมานาน    
และผูกพันมากมาย...แม้ว่าจะไม่ได้ยินมันมานนาน
เกือบจะครบปีแล้ว    แต่ฉันจำได้ดี   
 
*สวัสดีค่ะ   ขอสายใครค่ะ*  ฉันพูดออกไป   น้ำเสียงนั้นคู่สายต้นทาง   
คงจับได้ว่าประม่า   และหวั่นไหว   เพราะเสียงที่ส่งไป
มันสั่นแทบจะอยู่ในลำคอทีเดียว...

*พี่รู้ว่าเราจำได้...*  เสียงต้นสายตอบกลับมา...ฉันเงียบอยู่เป็นนาที   
ฉันพูดอะไรไม่ออก   ไม่ออกจริง  ๆ   ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ   
 ว่า...จะเริ่มต้นพูดคุยกับเขายังไงดี    
ฉันรู้สึกแน่นหน้าอกพิกล   มันอธิบายไม่ถูก...

*เราสบายดีใช่มั้ย?    แล้วเรื่องเรียนไปถึงไหน?  แล้ว  *   
เค้าถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างที่เคยเป็น..

*จบแล้วใช่มั้ย?   แล้วรับปริญญาจะไม่บอกพี่หน่อยเหรอ?  ฮึ*  
เขาเป็นฝ่ายพูดอยู่ฝ่ายเดียว  ฉันได้แต่นิ่งเงียบรับฟัง

*เออ...คือออ *  ฉันถอนหายใจยาว   อยากพูดแต่ก็พูดอะไรไม่ออก   

*ฟังพี่อยู่ใช่มั้ย?    อย่าคิดอะไรมากเลย  สบาย ๆ  พี่บอกแล้วไง*   
เสียงอบอุ่นนั้นส่งผ่านมาทำให้ฉันกล้าที่จะพูดมากขึ้น

*พี่  _ _ _ _ 	ไม่โกรธเหรอ?*  ฉันถามกลับไป...ใจก็สั่น ๆ

*เรื่องอะไรเหรอ? ฮึ*  เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ฉันคุ้ยเคย

*เรารับปริญญาวันไหน?   บอกหน่อย*   เขาก็พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น   
ในวันที่ผ่านเลยนั้น...

*วันที่  31  มีนาคม  นี้ค่ะ*  ฉันตอบกลับไปโดยที่ไม่คิดมากเลย   
แต่ข้างในหัวใจอยากบอกใจแทบขาดเลยล่ะ

*จ๊ะ  งั่นแค่นี้ก่อนนะ  พี่มีงานต้องทำ เดี๋ยวจะโทรหาเราใหม่นะ*  
พูดจบสายโทรศัพท์ก็ตัดไปเลย   ฉันไม่ได้พูดอะไรตอบไป   
มันทั้งอึ้ง    งง   เซ่อ ๆ   และดีใจ  เสียใจ   เจ็บปวด  มีความสุข   รู้สึกแปลก ๆ


ฉันมองออกไปตามสายลมที่พัดเย็นอยู่เมื่อครู่    แต่ตอนนี้
มันกลับกลายเป็นสายลมร้อน    พลอยทำให้ใจฉันว้าวุ่น    
กระวนกระวายใจ  ปนสับสน   อยู่เนือง ๆ  อะไรกัน   

ฉันลืมเขาไปแล้ว   แล้วทำไม?    วันนี้เขาต้องกลับมา...
ฉันไม่แน่ใจว่าจริง ๆ  ในหัวใจฉันต้องการยังไงแน่...
วันที่เราห่างกันไป    ฉันเป็นต้นเหตุ    ฉันเป็นทำความผิดทุกอย่าง
แต่ในเหตุผลเขาก็รู้ดี    ว่าทำไม?   แล้ววันนี้เขากลับมาทำไม?   
ไม่เข้าใจเลย...เขาน่าจะเกลียด  และโกรธฉันมากกว่า   
ที่ฉันเลือกเดินเส้นทางที่ผู้ใหญ่ชี้บอกทางให้ฉัน...

แต่เสียงหัวใจของฉันตลอดเวลาที่ผ่านมานานนั้น
มันยังต้องการ    เขามาเคียงข้าง    แต่ฉันทำไม่ได้   ไม่ได้จริง ๆ
ดีใจ   แต่ทำไม?   รู้สึกทรมานจังนะ  ฉันต้องทำยังไงนะ  
ยอมรับ  และรักษาความรักที่เคยมีไว้เหรอ?   
หรือจะปล่อยให้หลุดลอยไปอีกครั้ง...
ฉันควรทำอย่างไร?