4 กรกฎาคม 2546 20:29 น.

ดวงจันทร์ในทะเล!

ดวงจันทร์ในทะเล
คิดถึงเธอเหลือเกิน...
ในคืนฝันวันพระจันทร์เต็มดวงอย่างนี้....
กับยามที่แลไปเห็นแสงจันทร์สกาวสาดส่องแสง
เป็นสายสวยสีทองทาบทา กระทบผืนน้ำทะล
งามระยับระยิบบนผืนผ้ากำมะหยี่สีเงิน..

คืนที่ฟ้า..แตะแต้มแกมเพชร พรายพร่างด้วยดวงดาริกา
พริบพราวนับร้อยพัน
ดวงจันทรา..ในทะเล.. ฝัน.....
ที่งามน่าหลงใหล ในคลองตา ในอ้อมใจละมุน..
แต่เหตุใดหนอ..ฉันจึงจับต้องไม่ได้ เล่าดวงใจ...

ฉันค่อยๆไต่ตาม เลาะลงมาจากกระท่อมบนเชิงผา
ในราตรีนี้ ที่ตั้งอยู่บนโขดหินสูงชัน
ที่ดวงใจฉันฝ่าพายุจริง พายุร้าย พายุรักมาพักอยู่ลำพัง..
เพื่อหาทางออกให้หัวใจ..ที่ร้าวระบม หลายแรมคืน..แล้ว..

หัวใจชา..เสียจนไร้ความกลัว ไร้หวั่นไหว หวาดเสียว
ว่าจะลอยละลิ่วลงสู่ผืนน้ำเบื้องล่าง อย่างอ้างว้าง ดายเดียว
สังเวยรัก..นี้ที่หนีไม่พ้น...เสียที..

ฉัน..ขอแค่ไต่ตาม ลงไปหาฝัน
บนหาดทรายขาวยาวเหยียดผืนนวลที่โอบโค้งทะเล อย่างรักใคร่..
โลมไล้ด้วยฟองคลื่นละมุน นิ่มนวล อ่อนหวาน อ่อนโยน..ยิ่งนักแล้ว
ราวเห่กล่อมด้วยทิพยดนตรี

ฉันหยุดยืน..มองตรงไปยังเกลียวคลื่นสีทอง
เลื่อมวะวับวาวยามกระทบแสงจันทร์นวลละอองผ่องเพ็ญ
ราตรีมีมนต์ขลัง เห่กล่อมให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ฝัน..

นั่นไง..ดวงจันทร์ ในทะเล..
เงาจันทร์ ในทะเล กับเงาใจดวงนี้ที่ดั่งถูกสวรรค์แกล้งลวง..
ให้พบและได้รักเธอ..ให้ละเมอครวญคร่ำ. ร่ำหา..มายาวนาน.....

ฉันลุยน้ำทะเล..ลงไป หวังคว้าไขว่สัมผัส ดวงจันทร์งามตา
ที่ดูราวกับว่าใกล้แสนใกล้ ใกล้แค่เอื้อม
แต่ไย!..ถึงเอื้อมไม่ถึง..เล่า!

น้ำทะเลขมปร่า ปะทะร่าง ปะทะหน้า
ให้หนาวรานร้าวราวร่างแยก ไปถึงหัวใจที่กำลังแหลกยับเป็นธุลี
ดวงใจในฝัน ดั่ง ดวงจันทร์ในทะเล..
โอ้ละเห่ ทะเล..เหว่ว้าเอย..ใช่เรื่องจริง..

ตื่นเสียทีสิ...มากับพบโลกจริง.
ที่น้ำทะเลที่เค็มขมกำลังเตือนใจ..
ให้ไหวร่างเดินขึ้นฝั่ง หันหลังกลับ
พร้อมกับพริบพราวราวหยาดน้ำตาจากดาว
และราวหยาดน้ำตาจากใจและจันทร์ กับฝันค้าง...
กับดวงดาราบนฟ้ากว้าง....ที่ไยร่ำไห้ด้วยเศร้าหม่น
และกับลมละเมอที่หยุดนิ่งงันสะเทือน.......