26 พฤศจิกายน 2551 15:33 น.
พุด
เดียวดายกับโลกโศกลึกซึ้ง
ในชีพหนึ่งชาตินี้ที่ค้นหา
ได้พานพบผองชนนานา
เวียนว่ายทะเลน้ำตาเช่นนั้น
มายาภพจบจากฝากรอยแผล
วิบากแท้เพรงพรหมเสกสรร
กว่าจะเข้าใจชีวิตนิพพานนิรันดร์
ดั่งเงาฝันแนบนานกัปป์กาลเวลา
กระซิบกับดวงใจให้ใสว่าง
รู้ปล่อยวางหนี้รักหนี้เสน่หา
แม้นต้องชดใช้ด้วยทุกข์ท้อทรมา
หวังเมตตาสิ้นกรรมมิย้ำวน
สายน้ำแสนงามในยามนึก
งดงามในรู้สึกยามสับสน
ให้เพียงความเปล่าดายยามแย้มยล
กลางกมลยังพบชื่นในคืนไร้......
25 พฤศจิกายน 2551 11:22 น.
พุด
จารจารึกอักษรทอง
สถิตครองงดงามในใจขวัญ
แด่วีรบุรุษผู้กล้านิรันดร์
ให้อิสราไทนั้นยั้งยืนยง
ชาติของเราต้องมีกติกา
ธุลีหล้าชาวนาชาวไร่จิตสูงส่ง
หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินดำรง
ซื่อตรงพลีหยาดเหงื่อเพื่อแผ่นดิน
จารจารึกอักษรทองผู้ป้องปัก
ผู้จงรักชาติศาสนาตราบชีพสิ้น
สละเลือดทุกหยดหยาดละหลั่งริน
เทิดภูมินทร์ร่มฉัตรกษัตรา
คารวะแด่ทุกดวงใจทอง
พร้อมปกป้องเสรีอย่างหาญกล้า
สีแดงฉานคือเลือดรักอิสรา
คุ้มขัตติยารักษาประชาธิปไตยไทธำรง....!
23 พฤศจิกายน 2551 13:06 น.
พุด
รักแผ่นดินเหลืองระย้าด้วยรวงข้าว
รักงามพราวบัวขาวในบึงฝัน
รักดวงตะวันแดงเด่นเริ่มรุ่งวัน
รักแสงจันทร์แจ่มกระจ่างสว่างตา
รักแสงสงฆ์แสงธรรมคอยร่ำริน
รักมิสิ้นแดงชาติศาสนา
รักร่มฉัตรมิ่งมงคลมหากษัตรา
รักท้องฟ้าพุทธภูมิคุ้มดวงใจ
รักสายน้ำสีเงินแสนสงบ
รักยามพลบยามตะวันลาลอดกิ่งไผ่
รักดายเดียวสอนให้งามเงียบใจ
รักกระท่อมไพรในดงไม้สายธารริน
คือดวงใจหญิงหนึ่งมิสิ้นฝัน
เป็นนิรันดร์สร้างงามมิรู้สิ้น
ตราบลมหายใจสุดท้ายรักแผ่นดิน
หวังถวิลลบรอยโศกสร้างโลกงาม....!
19 พฤศจิกายน 2551 07:31 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song779.html
(วนาลี)
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song295.html
(ด้วยแรงแห่งรัก)
................
นอนนิ่งนิ่งกับไข้รุมรุมสุมสุมร่าง
ใจบอบบางพบงามเศร้าคราวเย็นย่ำ
เห็นนกไพรโบยบินไปร้าวระกำ
โมกรินร่ำหยาดน้ำตาพร่าพร่างริน..
ใจดวงงามลึกลึกฝึกให้ใส
แม้นดวงใจพบเหว่ว้ามิรู้สิ้น
เลิกดายเดียวหนาวใจในชีวิน
มิถวิลรอใครในวันนี้
สายน้ำไหลไปไม่หวนกลับ
ลาเลยลับกับคืนวันเฉกเช่นนี้
เป็นธรรมดาโลกโศกสุขทุกชีวี
เพียรทำดีพลีฝากไว้ให้แด่ชน
ใจดวงน้อยดวงนิดยังงดงาม
ในท่ามโลกวายวุ่นแสนสับสน
ยิ้มทั้งน้ำตาวอนฟ้าดินบันดาลดล
ก่อกุศลในดวงใจ...ไปนิรันดร์!
................................
ใกล้ค่ำบนระเบียงบน
กับกมลดายเดียวล้ำลึก
กับการะเวกกอใหญ่ที่เลื้อยพันพร่าง
มาโอบกอดร่างมิให้อ้างว้างใจ
มิให้หนาวในนวลเนื้อละมุน
ด้วยกรุ่นกลิ่นหอมพรั่งระร่ำริน
โมกกอพราวห้อยพวงรวงดอกดก
ราวนัดไว้ให้เชยชิดสนิทแนบ
แอบหอมดอมดมเพียงหนึ่งเดียว
และ
เพียงเกี่ยวกอก้านกิ่ง
หวานหอมค้อมคารวะพสุธาไม่นาน
ก็พากันปลิดปลิว
ร่วงโรยโปรยปนเต็มพื้นพราว...
เสียงนกเขาไพรยังร้องขัน
ให้หัวใจหวั่นๆ
คิดถึงวสันตฤดู..รอมาเยือนแย้ม
แต้มเตือน..ให้คิดถึงดุเหว่าไพร..เรไรร่ำ
กลิ่นบุหงาป่านานาพรรณ
เอื้องแซะไม้สวรรค์สีขาวพราวระร่ำริน
มิสิ้นสายสวาทหวามเสน่หา
ยามย่ำสนธยา ณ..ริมวิมานวนา
*พิมานสรวงแสนขวัญ*สวรรค์ไพรสวรรค์ใจสวรรค์บ้านนา
กระท่อมน้อยน้อยพื้นทรายหลังคาจาก
สวาทวนาลีที่คนดีแสนรัก
เททุ่มใจสร้างพลีไว้ให้
*เป็นกระท่อมในฝัน..มหัศจรรย์รัก*
ใกล้เชิงเขา
ในเงาเงื้อมแมกไม้สายน้ำนิรันดร์
อันแสนฉ่ำชื่นระรื่นเย็น
ที่ไหลพรายพร่างแตกฟอง
ตระกองกอดมวลดอกไม้ป่ายามราตรี
ที่กำลังสยายกรายกลีบเกสรสะพรั่งริน
ระริกหวานปานน้ำผึ้งรวง
ให้มวลหมู่ภุมรินทร์ดอมดมพรมจูบไล้ละเมียด
เบียดซุกรุกเร้าเฝ้าเกลือกลั้ว
มิกลัวตายคากลีบหอมของพยอมพิสุทธิ์ไพรพงพนา
เสียงน้ำซัดซ่าเซาะซอก
หว่างผาโตรกธารละหานหิน
แตกกระจายพรายพรมห่มให้ฟังไพเราะ
ราวพลังเสียงดนตรีแห่งธรรมชาติ
อันแสนพิลาสพิไล..
ให้ไหวหวั่น
ให้ฝันหวานแสนหวาน
งามแสนงาม..ในยามผสานสัมผัส
ดั่งแดนสวรรค์สงัดเงียบงาม
ป่าหิมพานต์ที่เหล่านางไม้มาร่ายฟ้อน
อาบอ้อมเริงร่าในสายธารอันแสนหวานใส
มีกรวดทรายไหวพรายพริบราวเพชรพร่าง
ปานประหนึ่งสายน้ำทิพย์..นิรมิตพราย
พร้อมเหล่าสกุณาถลาบินว่อนร่อนภิรมย์
เชยชมอิสราไปทั้งราวป่าราวไพร
ผีเสื้อมากกมาย
สวมกระโปรงลายดอกไม้ไหวร่ายรำ
พลางเกาะกรายสยายปีกประดับ
ผมงามของเหล่านางฟ้านางอัปสร
ให้ย้อนแสงสีทองผ่องอำพันยามตะวันลา
ให้เหล่ารุกขเทวา..อ้อนแอบดู..
เอมอิ่มยิ้มหวานสุขซ่านซึ้งใจ
ไปกับความงามของมวลสรรพสิ่งรายรอบ...
แห่งวนาสวาทสวรรค์ใจสวรรค์ไพร
ไปตราบชั่วดินฟ้าให้ถวิลรักถวิลรอ
และ
ขอเพียงมีดวงจิตนิรมิตงาม
ตามต่อนึกระลึกจับเพียงสิ่งแสนดีแสนงาม
ไปตราบชั่วกาลกัปป์กัลป์..
นะดวงใจแสนแสนรักเจ้าเอย..
จงอย่าได้เมินเฉย..
สร้างจิตใสไหวรับรักในธรรม..ธรรมชาตินะคนดี..ที่รัก..รักรัก..!
...........................................
ด้วยแรงแห่งรัก
สายลมเฉื่อยฉิว
แผ่วพลิ้วพัดพา ความรักมาให้
แนบกลางฤทัย
เราทั้งสอง หมายปองรักมั่น
รักเป็นพลัง แห่งดวงชีวิต คิดสู้ฝ่าฟัน
ได้อยู่ร่วมกัน จวบจนถึงวัน บั้นปลายชีวี
จะอยู่แห่งไหน
ไกลกันสุดหล้า สุดฟ้าธานี
แม้ขุนคีรี จะมีขวางกั้น รักดั้นไปถึง
ด้วยแรงแห่งรัก ชักพาใจให้ ใฝ่ฝันคนึง
แม้ใครฉุดดึง มิอาจหยุดยั้ง รั้งใจฉันได้
เธอ คือดวงใจฉัน คือความฝัน อันแสนพิไล
แม้ เธอ จะอยู่ห่างไกล
ฉันจะตามไป ด้วยแรงรักเอย
จะอยู่แห่งไหน
ไกลกันสุดหล้า สุดฟ้าธานี
แม้ขุนคีรี จะมีขวางกั้น รักดั้นไปถึง
ด้วยแรงแห่งรัก ชักพาใจให้ ใฝ่ฝันคนึง
แม้ใครฉุดดึง มิอาจหยุดยั้ง รั้งใจฉันได้
เธอ คือดวงใจฉัน คือความฝัน อันแสนพิไล
แม้ เธอ จะอยู่ห่างไกล
ฉันจะตามไป ด้วยแรงรักเอย...
เมฆนวลพราวสว่างกลางฟ้าแจ่ม แดดแตะแต้มเรียวรวงกระจ่างจ้า แพรสีทองระยิบระยับงามจับตา หยาดน้ำค้างนับแสนจากฟ้าส่องประกาย นกร้องเพลงขับขานรับวันใหม่ ปลอบใจไทยรู้รักสามัคคีก่อนจะสาย แดนดินนี้เคยสงบงามมากลับกลาย ดารารายพรายดวงร่วงรำพัน สายใจเจ้าพระยาบรรเลงบทเพลงพญาโศก วิปโยคสลายแล้วสูญสิ้นขวัญ แม่พระธรณีกรรแสงเศร้าสุดจาบัลย์ ฟ้าเงียบงันฤาจักสิ้นแผ่นดินทอง เทิดธำรงคือชาติ ศาสนา กษัตราเหนือดวงใจไททั้งผอง แล้วไยเล่าเจ้าไม่ใช้ปัญญาตรอง ว่าเราผองร่วมแผ่นดินแม่มาตุภูมิ....!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1876
