23 เมษายน 2550 10:33 น.
พุด
ในอุษาวดี..นาทีนี้
ดวงกำลังนั่งนิ่งนิ่งบนเก้าอี้แดงในห้องขาว
ที่มีบานกระจกกว้างยาวแทนผนังจรดพื้น
จน..ทำให้ได้แลเห็นทัศนียภาพ..
*ธรรมชาติต้นไม้*..รายรอบบ้าน..วิมานดิน
อันแสนร่มรื่น..อภิรมย์...ใจ....
แล..
ในท่ามจิตดวงใส..ไสวงาม
ดั่ง..*ดวงอรุโณทัยแรกในยามอรุณรุ่ง*
หลัง..
ผ่านพ้นพายุร้ายที่มากรายกล้ำ
ให้เรียนรู้โลกย์ธรรมที่แสนทุกข์ทนวนว่าย
*เกิดแก่เจ็บตาย*..คล้ายวิบากรักวิบากกรรม
ดวง..ทอดตาจับนกน้อยๆ
ที่ค่อยๆโผบินถลามาจับกิ่งการะเวก
ที่ราวเปลใบไม้...
ให้ได้แกว่งไกวล้อลมเล่น...เช่นฉะนี้...
เสียงบทเพลงหวามไหวรับเช้าวันใหม่
จากเครื่องเสียงหวานแว่วแผ่วมากับฟ้ากว้าง
กับสายลมเย็น
อันอวลหอมกลิ่นดวงดอกไม้ไทยคละเคล้า..
มาให้คะนึงในทุกอณูนวล...
ผืนนภา..เริ่มถูกจิตรกรเอกชื่อธรรมชาติ
สาดแสงทองอันแสนจรัสรัศมี..ด้วยสีที่ผสมผสาน
แสนนิ่มนวลกลมกลืน...
ให้..
พรายพร่าง..สร้างพลังใจ
แด่ทุกมวลชีวา ณ..ใต้หล้า ใต้ฟ้าไท
ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่
อย่างซื่อสัตย์ไม่มีวันเสื่อมคลาย....
ดวง..หลับตา..
แล..
ย้อนวันเวลาถอยหลังกลับไป
ในทิวาวาร...นี้...
ในเก้าอี้..เช่นนี้เฉกกัน
หากต่างสี ต่างสถานที่กัน
ต่างอารมณ์อันแสนยากยิ่งบรรยาย
ห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย
ความพลัดพรากจากเจ็บ
ของผู้เป็นที่รัก
ห้องผู้ป่วยหนักได้มาพิงพักรักษา
พร้อมฝากชีวาชีวิตในเงื้อมมือแพทย์ พยาบาล
ให้ยื้อยุด ลมหายใจให้ไกลจากพญามัจจุราช..
ที่บางครั้งใครก็มิอาจผัดผ่อนได้...
ดวง..นั่งหนาวเหน็บในดวงใจ
ที่เห็นคนที่ดวงเคารพรักเทิดทูนยิ่งใหญ่
กำลังนอนหายใจระรวยระริน..อย่างมิสิ้นหวัง
ด้วยพลังแห่งความเข้มแข็งเท่าแรงรักจักพึงมี
จาก..
ทุกหลอมรวมแห่งความกตเวทิตาคุณของลูกหลาน
และ..
เหลนจากลูกพี่สาวดวง
ที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้มิทันครบหนึ่งอาทิตย์
ที่..ทุกกระแสจิตได้มาสถิตภาวนา
ให้เทพยดาฟ้าดินสิ้นอินทร์พรหมยมพญาผู้กำเพรงชะตา
ได้เมตตา ประทานพรให้ผ่านพ้นวิกฤต
ได้กลับมามีลมหายใจแห่งชีวิตใสงาม
สร้างความดี สร้างกุศล
เป็นผลบุญบารมี เป็นเสบียงบุญ สืบไป
ดวง...น้ำตาซึมด้วยความรู้สึกแสนซาบซึ้งใจ
ที่ได้เห็นความเสียสละ ยิ่งใหญ่
ความเมตตาของนางฟ้าแลเทพยดาในชุดเขียว
ผู้กำลังกางปีกปกป้อง เยียวยา เอื้ออุ่นโอบอุ้ม
ทุกผู้ป่วยอย่างญาติมิตรแม่พ่อ...อย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง
อย่างผู้ที่มีจรรยาบรรณแลคุณธรรมล้ำเลิศ
ตามรอย..*สมเด็จพระราชบิดามหาชนก..แห่งแผ่นดิน..*
มิให้สิ้นหยาดฝนแห่งความกรุณา ปรานี...
ดวง...นั่งตั้งจิตอธิษฐาน สมาธิภาวนา
เมื่อในคลองตาแลเห็น
เครื่องเตือนการเต้นของหัวใจผู้เป็นที่เคารพรัก
ร้องลั่น สั่นเป็นระยะ
ซึ่งหมายถึงภาวะการณ์ผิดปรกติที่แสนน่าวิตกกังวล
หากดวงกมล ที่เพียรฝึก ให้มีสติ คิดดี คิดบวก คิดบุญ
ดวงรู้ว่า ดวงชีวีของผู้เป็นที่รัก จักผ่านพ้นภาวะวิกฤต
ด้วยบุญบารมี
ที่ลูกหลานมากมีต่างเพียรสะสมมาอย่างยาวนาน..ต่อเนื่อง
ดวง...เดินช้าช้าไปที่ร่างคุณพ่อผู้เป็นที่รัก
จับมือมาหอมด้วยความรัก ความกตัญญูที่ยิ่งใหญ่
จูบที่เท้าอันเย็นชืด ปลุกดวงใจให้พลิกฟื้น รับรู้
ถึงพลังแห่งความรักนี้ ที่กำลังบ่าไหล มาอย่างท่วมท้น
แล้ว...
หลับตา..นิ่งทิ้งทุกสรรพสิ่งไว้ ณ..ภายนอก
ในมโน..นึก
ดวง..กำลังก้มศิระกรานกราบพระพุทธรัตนะ
องค์ทองสุกปลั่งมลังเมืองในโบสถ์คร่ำ..อยุธยา...
และ..
กำลังสวดมนต์อธิษฐานจิตภาวนา
ท่ามน้ำตาเทียน
ขอพร..แด่องค์พระอรหันตเจ้า
*สมเด็จพระพุฒาจารย์โตพรหมรังสี*
ที่ดวงนี้แสนเคารพศรัทธาคารวะ
สวดพระคาถาชินบัญชรมานานนับ..หลายปี
ได้ทรงมีพระเมตตาปรานีประทานพรให้ลูก
มีพลังชีวิต ที่จักถ่ายทอดให้กับบิดาของลูกด้วยเทอญ
ดวง..จับมือคุณพ่อและอย่างช้าๆมั่นคง
ดวงรวบรวมพลังจิต พลังชีวิตจากความรักอันแสนยิ่งใหญ่
ค่อยๆส่งกระแสจิต กระแสใจ กระแสความร้อน
ให้ไออุ่นคลายเหน็บหนาว..จากใจถึงใจ
หลายนาทีผ่านไป เครื่องที่กำลังสั่นเตือน
กลับสู่ภาวะการณ์ปกติ
หนาวคลาย ร่างกายคุณพ่อเริ่มร้อน...ร้อนขึ้น..
เป็นลำดับ
พร้อมกับการถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกของดวง..
...........................
.......................................
และ...
ก่อนที่ดวงจะลากลับบ้าน
คุณพ่อกระซิบบอกดวงว่า
คุณหมอ..ถามว่าเวลานั้นดวงทำอะไร...
ดวงได้แต่ยิ้มด้วยความอิ่มเอมปิติใจ
ดวง..รู้เพียงว่า..
สิ่งยิ่งใหญ่เหนือกว่าสิ่งใดในโลกหล้านี้คือ
*พลังแห่งปาฏิหารย์รัก*
.........................
ดวง..
ขอถือโอกาสนี้
กราบคารวะทุกดวงใจทุกหยาดน้ำใจใสหยาดเย็น
แห่งห้องวิกฤต ตึกศัลยกรรมชายชั้นห้าโรงพยาบาลรามาธิบดี
ที่งามเกินกว่าจักจารหาคำขอบคุณใดมาเทียมเทียบ..ค่ะ
................
๏เวนิสวาณิช๏ ๏
พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 6
๏ อันว่าความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ
จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน
เป็นสิ่งดีสองชั้นพลันปลื้มใจ
แห่งผู้ให้และผู้รับสมถวิล
เป็นกำลังเลิศพลังอื่นทั้งสิ้น
เจ้าแผ่นดินผู้ทรงพระกรุณา
ประดุจทรงวราภรณ์สุนทรสวัสดิ์
เรืองจรัสยิ่งมกุฏสุดสง่า
พระแสงทรงดำรงซึ่งอาชญา
เหนือประชาพสกนิกร
ประดับพระวรเดชวิเศษฤทธิ์
ที่สถิตอานุภาพสโมสร
แต่การุณยธรรมสุนทร
งามงอนกว่าพระแสงอันแรงฤทธิ์
เสถียรในหฤทัยพระราชา
เป็นคุณของเทวาผู้มหิทธ์
และราชาเทียมเทพอมฤต
ยามบพิตรเผยแผ่พระกรุณา
--------
เป็นพระราชนิพนธ์ของรัชกาลที่ ๖ เรื่องเวนิสวาณิช
21 เมษายน 2550 09:34 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6196.html
อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์*รัก*
เว้นช่องว่างระหว่างใจให้เริ่มต้น
ให้กมลค้นหาซึ่งความหมาย
อยู่กับใจร้างไร้แลเปล่าดาย
ก่อนวันสายเสน่หามายาลวง
ลำพัง..คือเส้นทางสัจจะโลกย์
สิ้นสุขโศกสิ้นไร้ใครคอยห่วงหวง
วางทุกข์สิ่งทิ้งทุกอย่างเจ้าขวัญดวง
วันลาล่วงเดือนลาลับนับแต่นี้
ราวสายแสงเพชรพร่างกระจ่างจิต
ทุกนิรมิตแจ่มจรัสรัศมี
แม้นทุกข์ทนบนทางฝันอันมากมี
ดวงฤดีเพียงพลีพร้อมสร้างหอมใจ
สะสมบุญวันละน้อยเฝ้าคอยนึก
ในรู้สึกดั่งแผ้วถางทางไสว
บุญนำทางสู่แดนฝันสวรรค์ไกล
ก้าวตามไปในรอยบาทพระศาสดา
และ..
นั่นคือรักแท้นิรันดร์ที่ฝันใฝ่
ที่ดวงใจมุ่งมาดปรารถนา
ดั่งดาวพุทธรัตน์ส่องสว่างณ.กลางฟ้า
งามแจ่มจ้าพราวพราย...หมายพบทาง....!(พระนิพพาน)
................
มงกุฎแก้วประกายพฤกษ์!
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6196.html
อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์*รัก*
.......................
คนดีในดวงใจ..
ฤดี..
น้ำตาซึมซึ้งตลอดเลยค่ะเมื่อคืนนี้
ยามที่ได้ถวายศิระกรานก้มกราบแล้วฟัง*พระราชดำรัส*
ที่ทรงตรัส
เป็นดั่งของขวัญล้ำค่าแด่ปวงชนชาวไทย
ด้วยดวงพระราชหฤทัยที่งามดั่ง*แก้วประกายพฤกษ์*
ฤดี..
ไม่ทราบจะพรรณณาถึงความสำนึก
ในพระมหากรุณาธิคุณ
ได้หมดจดอย่างที่ใจรู้สึกได้อย่างไรดี
นอกจากอยากกระซิบบอกคนดี
ด้วยน้ำตาที่ละหลั่งถั่งท้น
ล้นดวงใจแห่งรักกตเวทิคุณต่อผืนดินนี้
ต่อพระผู้เป็นยิ่งกว่ามิ่งขวัญจอมเกล้า
จอมใจแห่งชนชาวไทยทุกดวง
และต่อศาสนาพุทธ
ที่ใสพิสุทธิ์ใสงามดั่งดวงแก้วนิรมิต
ที่ไทยทุกดวงจิตเทิดสถิต
วางไว้เหนือเกล้าเหนือกระหม่อม
มาอย่างยาวนาน
ตั้งแต่บรรพกาลนานหลายร้อยปีแล้ว
และจะสถิตสถาวร
ในงามงดใจงามเงาใจนี้ไปตราบนานเนาชั่วนิจนิรันดร
และให้ดวงใจไทยทุกดวงได้หลอมรวมพลัง
ให้ทรงปกป้องไทยทุกชนชั้นดั่งฉัตรแก้วกั้นเกศ
ให้ยึดแนวทางดำเนินตามรอยเบื้องพระยุคลบาท
ตามรอยธรรมรอยทองรอยแห่งความล้ำเลิศ
ในการเพียรไม่ละลดที่จะทำความดี
และ
สิ่งเดียวเท่านั้นที่
ใจไทยทุกดวงในธุลีหล้านี้จักพลีได้คือ
ถวายจิตวิญญาณทำความดี ปกป้องผืนดิน
ให้มีจิตใสเสียสละ
เพื่อผู้อื่นที่ยากไร้ทุกข์ทนกว่า...คนบนดินเดียวกัน
เพื่อนพี่น้องไทย
ที่เราได้มาร่วมสมานฉันท์สมานฝันได้มาสามัคคีหยัดยืน
ในผืนดินขวานทองอันแสนงามสงบเย็นนี้
ที่มีแสงธรรมแสงทองแสงแห่งดวงพระประทีป
พระบารมีอันผ่องผุดกระจ่างนำทางจิต
นำทางชีวิตหนึ่งนี้ที่มีบุญนัก
ที่ได้มาเกิดใต้เบื้องพระบรมธิสมภาร
ใต้เบื้องพระบาท
ได้รับหยาดน้ำพระราชหฤทัยที่ทรงแผ่ไพศาล
อย่างมิเลือกที่รักมักที่ชัง
อย่างที่ทรงยอมทนตรากตรำพระวรกาย
ให้เสโทหลั่งราวหยาดพระโลหิตมิสิ้นสาย
เพื่อพิชิตความยากไร้ในผืนดินทองแผ่นดินไทยนี้
ที่ทรงยินดีพลีพระวรกาย
ด้วยความรักมากมายฝากไว้ให้ลูกหลานไทย
ได้ภาคภูมิใจในคำว่า*ไท*
คืออิสระเสรีมิใช่ทาสใครเขา
คนดี..ดวงใจ
ฤดีอ่านจดหมาย
จากยอดดวงหฤทัยจากจิตใสแสนงามของคนดี
ที่ยอมเหน็บหนาวทุกก้าวย่างเฉกเช่นกัน
ยอมฝ่าฟันหนาวร้อนบุกป่าขึ้นเขาลงห้วย
ด้วยหวังทำตาม..เดินตาม*รอยเท้าพ่อ*
พระผู้ก่อเกื้อ....
ให้หัวใจไทยทุกดวงห่วงหากันแบ่งปันน้ำใจ
และดั่งทรงเป็นพลังใจกำลังใจ
ให้มิหยุดยั้งรั้งรอ
ที่จะฝากความดีพลีถวาย
แม้นจะน้อยนิด ก็อย่าได้หยุดคิดหยุดเพียร
เสมือนหยาดน้ำค้าง
ที่จะพร่างใส...ได้ดับโลกร้อนเร่า
ให้งามพราวให้สงบเย็น
ผ่อนทุกข์เข็ญทุกหย่อมหญ้า
ด้วยหยาดเย็นแห่งพระเมตตาพระบารมี
และ
สิ่งเดียวเท่านั้นเท่านี้
ที่ใจไทยทุกดวงในธุลีหล้านี้จักพลีได้คือ
ถวายจิตวิญญาณทำความดีมิรู้สิ้นรู้จบ
เลิกทำตัวบ้าโลกอารยะในทางมิสร้างสรร
อย่างที่คงได้ยินเต็มสองหูใน
พระราชดำรัสที่ตรัส
ด้วยความห่วงใยวัยอลวน..อนาคตของชาติ
ว่าเด็กสมัยนี้*หูตึง*
ด้วยไปฟังสิ่งอันไม่พึงเป็นมงคลในดิสโก้เทค
ไปใช้ชีวิตผิดทาง
ลืมสร้างเกราะแก้วกำบังใจ
ไม่ดลดวงจิตดวงใจ
และ
ร่างให้รับพร่างงามเกษมใส
ใฝ่รู้เรียนรู้โลก
ในทางแแห่งความดีความงามเย็น
ที่จะได้นำมาเป็นอนาคตไทย
ให้ได้เน้นไปในทางที่งดงาม
เพื่อให้จิตภายในไสวพร่าง
มีวิสัยทัศน์รู้ทันเท่าโลก..
มิใช่อนาคตของชาติ
มาหวนหายาเสพติดใช้ชีวิตในโลกกลางคืน
ให้คนในชาติโศกครวญ
ด้วยเรื่องหลงผิดใช้ชีวิตไปกับแสงสีเสียง
เป็นบ่วงกรรม
และนำวนมีผลมานำเนื่องมาเกี่ยวถึง
ประเทศชาติให้สิ้นเปลืองงบประมาณ
คนดี.....ดวงใจ
คำที่เคยฝากกระซิบเล่ามาในจดหมายซึ้งเศร้านั้น
ช่างแสนงดงามมีค่านัก
ที่ฤดีอยากเปิดเผยให้โลกได้ประจักษ์ได้รับรู้
ว่าในชีวิตหนึ่งนี้มีคนไทยมากมายนัก
ที่ได้ทำความดีพลีเพื่อปากท้องและผืนดิน
อย่างมิสิ้นหวังท้อแท้ยอมแพ้พ่าย
แม้นจะเหน็ดเหนื่อยเหน็บหนาวสายตัวสายใจแทบขาด
และ
มาตรแม้น
ถึงกับต้องยอมเสี่ยงภัยเสี่ยงร่างใจจิตวิญญาณ
ก็พร้อมยอมพลีแลก
เพื่อให้ไทยนี้ร่มเย็นเป็นสุขสงบสามัคคี
มีแต่ความดีงามงดสงบงาม
ไปทุกถ้วนหน้าทุกหย่อมหญ้าทุกธุลีไทย
คนดี..ดวงใจ.....
จดหมายรักชาติรักผืนดินเกิดแผ่นดินรัก
ที่มากล้นค่านี้ที่แสนยิ่งใหญ่นะนาทีนี้
...........
ฤดี..
คิดและหวังว่า
น่าจะเป็นความงามความรู้สึกเลอล้ำค่า
เพื่อ
ให้ทุกดวงใจได้รับรู้ได้รับซึ้งถึงค่าคนค่าคำ
ว่าคนเรานั้น
*เกิดมาชาติหนึ่งตายหนเดียว*
และ
แม้นยังมีชีวิต
เราทุกดวงชีวิตนิดน้อย
คนที่ยังมีดวงตาใสดวงใจสวย
มีสมองสองมือน้อยๆเหมือนๆกัน
ก็ควรจะไขว่เพียรทำความดี
ก่อนที่จะฝากร่างนี้ที่หาจีรังไม่ลงบนพื้นพสุธาทองนี้
และ
ยามที่ปราณแตก..จิตจักหาดับไม่
จะได้ลอยล่องท่องไปเหนือโลกย์โศกสุขแสนปลื้ม
ด้วยภาคภูมิว่ามิเสียชาติเกิด..
คนดี..ดวงใจ
นี่คือค่าคำล้ำใจ
ที่ฤดีถนอมงามไว้สร้างพลังใจค่ะ..
.....................
*ผมไม่ค่อยได้กลับไปบ้านเดิมที่กรุงเทพเท่าไหร่
ยกเว้นถ้าหัวหน้าท่าน
ได้เข้ากรุงเทพ จึงจะได้แวะไปครับ
งานของผมที่ทำอยู่เรียกว่า
เป็นงานเกาเหลาครับ
คือ มีหลายๆด้านมาก
ไม่เฉพาะเจาะจงอย่างใดอย่างหนึ่ง
และ
บ่อยครั้งที่ต้องเดินทางร่วมกับหัวหน้าไปยังถิ่นธุระกันดาร
พบปะชาวบ้าน รับฟังปัญหา
และต้องช่วยกันออกความคิด
ร่วมกันแก้ไข ทั้งกายทั้งใจ
งานแบบนี้ไม่มีเวลาที่เป็นของตัวเองมากนัก
บางทีเป็นงานด่วน
เราก็ต้องรีบ ถึงจะเหนื่อยมากในบางเวลา
แต่
พอได้เห็นรอยยิ้มและแววตาที่เป็นสุขของชาวบ้าน
เราก็หายเหนื่อยทีเดียวครับ
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
งานที่ทำคราวนี้
ผมไปใต้ครับ
เพราะที่นู้นมีปัญหา และ ชาวบ้านบาง
กลุ่มเสียขวัญมากกับเหตุการณ์ไม่สงบที่ผ่านมา
เกษตรกรเอง ขายผลไม้ไม่ได้
เพราะไม่มีนายทุน เข้ามารับซื้อ
เนื่องจากกลัวว่าจะถูกทำร้าย
แต่เหตุการณ์ผ่านไปด้วยดีแล้วครับในระดับหนึ่ง
จากนั้นผม
ก็แยกจากเจ้านายของผมขึ้นทางเหนือ
ดูงานเกี่ยวกับการเกษตร ดูความคืบหน้าเกี่ยวกับ
การเพราะปลูกการเกษตรยั่งยืนแนวราชการครับ
คือเป็นการปลูกพืช
ที่ควบคุมสารเคมีในระดับที่ไม่เป็น
อันตรายต่อผู้บริโภค
ซึ่งสมาชิกในโครงการฯ เวลา
นำพืชมาส่ง จะต้องมีการเข้าแล็ป ตรวจดูปริมาณสารพิษ
ที่ตกค้างต้องไม่เกินเวลาที่กำหนด เวลากักสินค้าไว้
สารพิษจะสลายเองไปตามธรรมชาติแล้วจึงนำไปขาย
ผมเพียงแต่ดูผลคืบหน้าของโครงการฯ
แล้วนำขึ้นรายงานให้กับหัวหน้า
ครับ ทางเหนืออากาศเย็นและเริ่มหนาวแล้ว
เมื่อสองสามวันก่อน มีฝนตก
................
................
..............
................
กับคำที่แสนงาม
ผมขึ้นไปดอยแถวเปียงหลวงมาครับ
ไปแวะที่วัดฟ้าเวียงอินทร์ ติดชายแดนพม่า
ไม่กี่เมตรอีกฝั่งก็เห็นชาวพม่า
ไปแวะโรงเรียนดูเด็กนักเรียนชาวเขา
มีอยู่ ราวๆ 10 เผ่า
อากาศข้างบนนู้นดีมาก
ตอนเช้าหมอกจะลงจัด
ยิ่งสายยิ่งอากาศหนาวครับที่นี่
ไปที่นั่น ได้มีโอกาส ทานข้าวหลามด้วยครับ..
ชาวบ้านเขาทำให้ทาน
ตอนนี้ข้างทางมีดอกบัวตอง
แต่ เริ่มจะเหี่ยวแล้วครับ
เดือนหน้า
จะมีนางพญาเสือโคร่งขึ้น
และเดินต่อไปจะเป็นเสี้ยวป่าสีขาว ชาวบ้านบอกครับ
พอกลางคืนดาวเป็นร้อยๆ เรียงตัวกัน
เหมือนจะหยิบได้
เพราะ อยู่ที่สูงจึงเห็นชัดครับ
ยิ่งดึกยิ่งเห็น
ผมจะออกมายืนดูดาวครับ
ผมเป็นคนชอบหน้าหนาวที่สุด
เพราะอากาศดี ไม่ร้อน
และเดินทางไปไหนได้สะดวก
ตอนกลับมารู้สึกเศร้าใจนิดหนึ่ง
ที่เห็นชาวกระเหรี่ยงเผาป่า
เพราะ
สมเด็จพระนางเจ้า
ท่านเสด็จฯมาทุกปี ที่โครงการหลวงฯ
เป็นโครงการหลวงเล็กๆครับ
เพราะที่นี่ห่างไกลความเจริญ กว่าที่อื่น
อย่างโครงการหลวงหลายแห่งในจังหวัดเชียงใหม่ ดีกว่า
เพราะ
มีคนพื้นเมืองเยอะกว่า ชาวเขา
ที่ร่วมโครงการ(เมื่อเทียบจำนวนชาวเขาแต่ละที่ครับ)
คนกระเหรี่ยงที่นี่จะเผาป่า ในช่วงนี้
เพราะเตรียมทำไร่ มีภูเขาหลายลูกที่
หัวโล้น แต่ก็ยังสมบูรณ์ด้วยต้นสน
เขาจะเผาแล้วถาง ปลูกกระหล่ำครับ
พอมาถึงเมืองงาย
ก็เกือบทุ่ม ไม่ได้แวะ สวนกล้วยไม้
ส่วนพระองค์ของสมเด็จฯ ท่านซื้อที่และ ปลูกกล้วยไม้
มีจำหน่าย ถ้ามีโอกาสได้มาเที่ยว แวะ ได้นะครับ
................
................
และ
คนดี..ดวงใจ
กับเช้านี้
ที่ฟ้าใกล้สว่างรำไรไร
ฤดีเปิดบทเพลงพระราชนิพนธ์ใกล้รุ่งฟัง
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song653.html
ใกล้รุ่ง ........เพลงพระราชนิพนธ์
ได้ยินเสียงแว่วดังแผ่วมาแต่ ไกล ไกล
ชุ่มชื่นฤทัย หวานใดจะปาน
ฟังเสียงบรรเลง ขับเพลงประสาน
จากทิพย์วิมาน ประทานกล่อมใจ
ใกล้ยามเมื่อแสง ทอง ส่อง
ฉันคอยมองจ้อง ฟ้าเรืองรำไร
ลมโบกโบยมา หนาว ใจ
รอช้าเพียงไร ตะวันจะมา
เพลิดเพลินฤทัย ฟังไก่ประสานเสียงกัน
ดอกมะลิวัลย์ อวลกลิ่นระคนมณฑา
โอ้ในยามนี้ เพลิน หนักหนา
แสงทองนวลผ่องนภา แสนเพลินอุราสำราญ
หมู่มวลวิหคบินผกมาแต่ รัง นอน
เข้าเชยชิดช้อน ลิ้มชมบัวบาน
ยินเสียงบรรเลง ดังเพลงขับขาน
สอดคล้องกังวาน ซาบซ่านจับใจ
ใกล้ยามเมื่อแสง ทอง ส่อง
ฉันคอยมองจ้อง ฟ้าเรืองรำไร
ลมโบกโบยมา หนาว ใจ
รอช้าเพียงไร ตะวันจะมา
เพลิดเพลินฤทัย ฟังไก่ประสานเสียงกัน
ดอกมะลิวัลย์ อวลกลิ่นระคนมณฑา
โอ้ในยามนี้ เพลิน หนักหนา
แสงทองนวลผ่องนภา แสนเพลินอุราสำราญ
หมู่มวลวิหคบินผกมาแต่ รัง นอน
เข้าเชยชิดช้อน ลิ้มชมบัวบาน
ยินเสียงบรรเลง ดังเพลงขับขาน
สอดคล้องกังวาน ซาบซ่านจับใจ...
...............
ให้ใจดวงหนาว
ได้สัมผัสพลังแห่งละมุนละไม
จากความยิ่งใหญ่งดงาม
ของงามนวลเนื้อใจจาก
พระปรีชาสามารถในเชิงนิพนธ์
บทเพลงอันแสนไพเราะ
ที่ถึงมาตรแม้นเวลา
จะผันผ่านกาลเวลามายาวนานสักเพียงไหน
หากทว่า
ยังคงตราไว้ในดวงใจ
ตรึงไว้ในซอกเสี้ยวแห่งความทรงจำ
อันคือมณีมากมีค่า
อันจะเป็นอมตะนิรันดร์กาล
ให้พบความงามงด
และ
กับทุกบทเพลงโบราณ
ที่ทำให้หูไม่ตึงแล้วยังได้ซึ้งชื่นฉ่ำ
ยามได้ยินได้ฟังเนื้อหาบทเพลง
ที่แสนพริ้งพราว
ราวกับสายน้ำบรรเลงไหลเซาะซึ้ง
ให้ถึงก้นบึ้งแห่งดวงใจรัก
ที่แสนหวานแสนงามนัก...ในยามเหงาลำพัง
ยามสิ้นหวังไร้หวานใด
ไม่มีใคร ไม่มีอนาคต.ให้พ้อรอหา
มีเพียงปัจจุบันเวลาขณะ
ที่รอเพียงเวลาจะกลายเป็นอดีต
ที่คงจะทิ้งเพียงเงาฝัน
ไว้ในความทรงจำอันแสนงดงาม
ในทุกยามในทุกอณูนึก...
ฤดีขี่จักรยานสีฟ้าสด
ไปตามเส้นทางสายชนบทสายงาม
ที่ยังมีนาข้าวเขียวไพลพร่าง
ในท่ามกลางดงเมือง
ฟ้าพรายพรมห่มด้วยม่านเมฆหมอกในยามเช้า
ที่อรุณยังไม่มาแย้มเยือน
โลกยังหลับไหล
และดวงใจใครบางคนยังคงไม่ตื่นจากฝันดี..
ฤดี.
มองดูฟ้าเบื้องบน
ด้วยดวงใจแสนสงบสุข
คิดถึงคำแสนงามแสนยิ่งใหญ่ในใจดวงร้าว
ที่เขาเฝ้ากระซิบ
ผ่านฟากฟ้ากว้างมาด้วยใจแสนรักและห่วงใย
ฤดี
เพียงอยาก
รจนาระบายความในใจ
ความงดงาม
สงบสุข
ยามที่ฤดี
นั่งเดียวดายริมชายนา
กับใจดวงเหว่ว้า
กับ
จดหมายมากหลายหน้า
ที่แสนใช้ภาษารักสวยงาม
ที่ฝากนิยามความจริงใจ
ความยิ่งใหญ่ในมหัศจรรย์รัก
และยิ่งรำลึกคิดถึงใครบางคน
ที่แสนรักอย่างจับใจ
เมื่อได้รับข้อความแสนยิ่งใหญ่
ให้ใจดวงร้าวเลิกหนาวเหน็บ
และมีพลังกำลังใจ
ดั่งบทเพลงนี้ที่ราวลอยลมมากับฟ้ากว้าง
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2072.html
กำลังใจ โฮป
ในยามที่ท้อแท้
ขอเพียงแค่คนหนึ่ง
จะคิดถึง
และคอยห่วงใย
ในยามที่ชีวิต
หม่นหมองร้องไห้
ขอเพียงมีใคร
ปลอบใจ สักคน
ในวันที่โลกร้าง
ความหวังให้วาด
มันขาดมันหาย
ใคร จะช่วยเติม
เพิ่มพลังใจ
ให้ฉันได้เริ่ม
ต่อสู้อีกครั้ง
บนหนทางไกล
กำลังใจ
จากใครหนอ
ขอเป็นทาน
ให้ฝันให้ใฝ่
ให้ชีวิต ได้มีแรงใจ
ให้ดวงใจ
ลุกโชนความหวัง
กำลังใจ จากใครหนอ
ขอเป็นทาน
ให้ฉันได้ไหม
ดั่งหยาดฝน
บนฝากฟ้าไกล
ที่หยาดริน
สู่พื้น ดินแห้งผาก
กำลังใจ
จากใครหนอ
ขอเป็นทาน
ให้ฝันให้ใฝ่
ให้ชีวิต ได้มีแรงใจ
ให้ดวงใจ
ลุกโชนความหวัง
กำลังใจ
จากใครหนอ
ขอเป็นทาน
ให้ฉันได้ไหม
ดั่งหยาดฝน
บนฝากฟ้าไกล
ที่หยาดริน
สู่พื้นดินแห้งผาก...
............
ที่นะบัดนี้ดวงใจฤดี
ดูไม่เดียวดายอ้างว้างเฉกเช่นเคย
อย่างโลกของฤดีที่เคยเป็น
*ดั่งเช่นสีน้ำเงิน*เหงาเงียบเสมอมา
หากทว่าวันนี้
โลกของฤดีกลับเป็นโลกสีฟ้าแจ่มจรัสใจ
เป็นโลกสีรุ้งสวยใสกระจ่างงาม..
เมื่อได้พบนิยามรักแบบมหัศจรรย์
รักที่เหนือกว่ารัก
คือรักผืนดิน
รักธรรม..ธรรมชาติ รักชาติ ศาสนา
และสถาบันพระมหากษัตริย์ไทย
ที่จะเป็นรักยิ่งใหญ่อมตะไม่มีวันตายแตกดับ..
ตราบชั่วนิจนิรันดร์นะคนดีนะดวงใจ
และ
หลังจากนั้น
ฤดี..ได้ไปวัด
ไปตั้งจิตอธิษฐานสวดมนต์แผ่เมตตาสมาธิภาวนา
ไปบริจาคทานให้โรงพยาบาล
ไปถวายเงินสมทบทุนสร้างวัด
ไปสร้างกุศลจิต
ให้คิดดีคิดได้คิดให้ตามรอยธรรมรอยทอง
เพียรแผ้วถางหนทางสีขาวพราวพิสุทธิ์
ให้สะอาดว่างประดุจราวบัวพุทธบัวทองผ่องพรรณราย
ที่กำลังบานเหนือน้ำนะหน้าวิหารที่พักพระ
ฤดีเข้าไปกราบกรานพระประธานในโบสถ์
ที่คืนนี้มีงานพิธีสมโภชสวดถวายพระพรชัยมงคล
ฤดี..ก้มลงกราบพระพุทธ..
ด้วยดวงใจพิสุทธิ์มั่นภักดิ์พลีในพระพุทธศาสนา
แล้วน้ำตาพลันซึมซึ้ง
เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นพระพักตร์ทอง
อันงามละมุนผ่องผุดแผ่พระเมตตาบารมี
ให้หัวใจดวงดีดวงงาม
ได้รับรู้ถึงกระแสธารใจอันแสนใสฉ่ำเย็น
ฤดี..ได้แต่ตั้งจิตอธิษฐานตามคำ..*พ่อ*
ให้ใจดวงละออทั้งสองดวงได้หลอมรวมรับรู้
ความเป็นหนึ่งเดียวในรักนิรันดร์อันแสนงามงดนี้นะนาทีนี้
แล้วฤดี
ก็ได้
กลิ่นลั่นทมหวานเศร้า
ดอกไม้แห่งดวงใจรักตั้งแต่ยามวัยเยาว์
ดอกไม้ที่แม้นจะแสนเหงางามเศร้า
หากคือคลุกเคล้าคลุกความหวานหอมสอนใจ
ให้นวลใจใสซื่อไม่ยึดมั่นถือมั่นในค่าคำทุกทุกข์รัก
และ
หากจักยึดถือมั่นก็
แค่นำมาเป็นพลังแห่งการสร้างสรรงาม
ให้ดวงใจไม่ไหวระย่อ
ขอแค่ความงามเงียบเรียบง่าย
รู้รักสมถะมีความพอดี พอใจพอเพียง
ในทุกสิ่งนี้ที่โลกและฟ้าดินรวมทั้งคนหยิบยื่นให้มา
ที่ไม่ว่าร้ายดีย่อมรำลึกรู้รำงับได้
ไม่ให้มาทำลายพร่าผลาญนวลใจแสนงามนาน
แค่นำมาเพียรสร้างพลังใจ
ไปในทางดี...แสนดี
คืนกลับให้โลกหล้าและพสุธาไทยพสุธาทองนี้
อย่างสมค่าคำมนุษย์
และ
ในท่ามกลางดวงดอกไม้ใบไม้
ที่ปรายปรนปลิดปลิวลิ่วลอยควะคว้าง
หล่นร่วงลงกลางร่างฤดี
ที่
แหงนเงยใบหน้ารับพร่างไสวงามบรรเจิดจิต
ในยามเช้าวันมหามงคลนี้
ฤดีได้แต่หวังตั้งใจว่า
ทุกลมหายใจนับต่อแต่นี้
ขอแค่ได้เพียรสร้างจิตให้คิดดีคิดได้
ให้สว่างเย็นดำรงไสวใสประภัสสรพิสุทธิ์
เพื่อตามรอยธรรมรอยทองตามรอยเท้าพ่อ..!
จะมิท้อขอแค่นี้ตราบชั่วนิจนิรันดร..!
และ
พลันราวในมโนนึก
ฤดีได้ยินเสียงแสนซึ้งเศร้า
กระซิบเว้าวอนสารภาพ
ออกมาจากก้นบึ้งแห่งดวงใจแสนพิสุทธิ์
ดุจสวรรค์รับรู้..ฟ้าเมตตา
............
*ชีวิตที่เกิดมาในชาตินี้ของผม
จนกระทั่งมาวันนี้
ผมคิดว่า ได้พบในสิ่งที่ปรารถนาจะพบ
และพอใจกับวิถีชีวิตที่สงบเรียบง่าย สันโดษ
ทางโลกผมมีหน้าที่ตอบแทนบุพการี
ตอบแทนคุณแผ่นดิน และ
มีหัวใจที่ให้กับยอดหญิงแห่งดวงใจ
ทางธรรม ผมเพียรประคับประคองจิตใจ
ไปตามภูมิธรรม
ปรารถนานำน้อมยอดดวงใจไปในทางที่ดี
และ
ความปรารถนาสุดท้ายของผมนี้
ในชีวิตบั้นปลาย คือ จะบวชจนกระทั่งสิ้นลม
คนดีครับ ทั้งหมดคือ ชีวิตของผม
ปณิธาณและความตั้งใจ
ผมขอฝากสายธรรมไว้ให้ดวงใจนะ
แทนสายใจแห่งความร่มเย็น
ให้กับยอดดวงใจในใจผมในยามที่ผมไม่อยู่นะครับ
ผมรักแผ่นดิน รักชาติ ศาสนา
และ สถาบันพระมหากษัตริย์
ผมรักสรรพชีวิตบนโลกใบนี้
ผมรักผู้หญิงหนึ่งในดวงใจนี้
เสมอ ลูกผู้ชายคนหนึ่ง
เกิดมาแล้วตั้งสัจจะ
ที่จะรักภักดีต่อ สตรีเพียงผู้เดียวตลอดนิรันดร
วันหนึ่งถ้าสมมุติดวงใจจากโลกนี้ไปก่อน
ความรักนั้นจะดำรงคงอยู่เช่นนั้น
และ
ผมคงทุ่มเทแรงกายแรงใจ
ให้กับงานแผ่นดิน งานธรรมเท่านั้นครับ
เมื่อผมตาย...
ผมจะไปพบยอดดวงใจแน่นอนครับ
หรือ..
ถ้าผมตายก่อน ผมก็จะไปรอยอดดวงใจ
อีกภพหนึ่งนะครับ คนดี
อย่าได้..
เหงาเศร้าโศกรานเลยนะเจ้ายอดดวงฤดียอดหฤทัย..!
....................
...............................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song6196.html
อัญเชิญบทเพลงพระราชนิพนธ์
รัก
รักทะเล
อันกว้าง ใหญ่ไพศาล
รักท้องฟ้า โอฬาร สีสดใส
รักท้องทุ่ง ท้องนา ดั่งดวงใจ
รักป่าเขา ลำเนาไพร แสนสุนทร
รักพฤกษา รุกขชาติ ที่ดาษป่า
รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร
รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร
รักทั้ง รัตติกร ในนภดล
รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง
รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล
รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล
รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ
รักพฤกษา
รุกขชาติ ที่ดาษป่า
รักปักษา ร้องกู่ บนสิงขร
รักอุทัย สว่าง กลางอัมพร
รักทั้ง รัตติกร ในนภดล
รักดารา ส่องแสง สุกสว่าง
รักน้ำค้าง อย่างมณี มีโภคผล
รักทั้งหมด ทั้งสิ้น ที่ได้ยล
รักนวลนาง รักจน หมดสิ้นใจ...
16 เมษายน 2550 10:44 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song175.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song282.html
บทเพลงเย้ยฟ้าท้าดิน..ธาราระทม
ในราตรี...ฟ้าหลังฝน
ที่ปีศาจวสันต์พร่างสายผันผ่านลาเลย
แล..
ฝากรอยระกำช้ำหมองกับคลองธารเชี่ยวกราก
ที่ไหลหลากพรากจาก
ให้หลายดวงใจผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
ได้ระทมสะเทือนโศกไปกับบทวิปโยค
แห่งการลงโทษจากธรรมชาติ
ทุกสัจจธรรม ฑัณท์ธรรมชาติ
มาวนวาดคอยสอนสั่งย้ำเตือน
ทุกชีวาชีวิตมนุษยชาติ
ให้..
เลิกคิดหมายมาดปรารถนา
หลงในกิเลสมนตราวัตถุมากมาย
จนคิดร้าย ทำลาย
แล...
แท้เที่ยงแล้วท้ายสุด
คือเรา ยากหยุดวัฏฏะพิโรธโกรธกริ้ว
ที่จักมาถึงอย่างยากยิ่ง..เกินแก้ไข...
ในราตรี..ที่ฟ้ากำลังร่ำไห้
คล้ายพลีหมองไหม้ให้กับทุกดวงใจที่ไหวครวญ
เมื่อทุกสิ่งสายเกิน...
การะเวกกำลังเสกมนต์ระกำมากับสายลมในยามค่ำ
ปลอบประโลม ทุกดวงชีวาชีวิต
ที่เพรงพรหมลิขิตให้เป็นไปตามวิบากรักพันธนา
และ..
กับทุกดวงใจรัก เรา..ผู้หาญกล้า
ที่จักเลือกขีดเส้นเพรงชะตา
อย่าง..
มิเกรง...สิ้น...ทั้งดินฟ้าอินทร์พรหมยมพญา..!
....................
...........................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song175.html
เย้ยฟ้าท้าดิน
ฟ้าหัวเราะเยาะข้า ชะตาหรือ
ดินนั้นถือ อภิสิทธิ์ ชีวิต ข้า
พรหมลิขิต ขีด เส้น เกณฑ์ชะตา
ฟ้า อินทร์ พรหม ยมพญา ข้า หรือเกรง
ฟ้า หัวเราะ เยาะเย้ย เหวยเหวยฟ้า
พสุธา อย่าครวญว่า ข้า ข่มเหง
เย้ย ทั้งฟ้า ท้าทั้งดิน สิ้น ยำเกรง
หรือใคร เก่ง เกิน ข้า ฟ้า ดินกลัว
ข้า ขอ ลิขิต ชีวิตข้าเอง ไม่เกรง ดิน ฟ้า
อีก พื้นพสุธา พญายม พรหมอินทร์ ทั่ว
ข้า กระทำ แต่กรรมดี มีหรือจะกลัว
มิใช่ใจชั่ว ลืม ตัว หลง ลำพอง
อัน สวรรค์ อยู่ในอก นรก นั่น หรือ
ข้า ก็ถือ อยู่ในใจ ไม่ หม่น หมอง
ละ การ ทำ ชั่ว ควรหรือจะกลัว นรก มั่นปอง
หาก ทำดี ฟ้าดินต้อง คุ้ม ครอง เอย...
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song282.html
ธาราระทม
ม.ร.ว. ถนัดศรี สวัสดิวัฒน์
แว่ว ยิน แต่ เสียง
น้ำหลากมาเสมือนยิ่งพาน้ำตาข้าหลั่ง
ธารารักเอยรักเคยฝากฝัง
ท่ามกลางแสงเดือนสะพรั่ง
รักกลับอ้างว้างในคืนเดือนเพ็ญ
รูป รอย ปาง หลัง
ฝังฝากใจมาไร้ความจริงทิ้งให้ลำเค็ญ
มองเดือนครั้งใดหมองใจไม่เว้น
ค่ำคืนรักเชยเคยเช่น
แสงแห่งเดือนเพ็ญเชยฟ้าราตรี
รัก จาก พราก ไป
เหลือ เพียงรอยอาลัยไม่มี
สายน้ำยามเพ็ญ ก่อนเคยได้เป็นสักขี
ยินแผ่วแว่วเสียงวจี
คล้ายเสียงเสียดสีที่เย้ยดวงใจ
โอ้ คำ อธิษฐาน
เสมือนบ่วงมาร มารับเอาคำสาบานข้าไป
มนต์มารร้ายยิ่งรักจริงสลาย
ตั้งปณิธานวอนไหว้
แสงแห่งดวงใจจงพบกันเทอญ
รัก จาก พราก ไป
เหลือ เพียงรอยอาลัยไม่มี
สายน้ำยามเพ็ญ ก่อนเคยได้เป็นสักขี
ยินแผ่วแว่วเสียงวจี
คล้ายเสียงเสียดสีที่เย้ยดวงใจ
โอ้ คำ อธิษฐาน
เสมือนบ่วงมาร มารับเอาคำสาบานข้าไป
มนต์มารร้ายยิ่งรักจริงสลาย
ตั้งปณิธานวอนไหว้
แสงแห่งดวงใจจงพบกันเทอญ...
15 เมษายน 2550 22:56 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song45.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song45.html
บทเพลงบุพเพสันนิวาส
เติมใจให้กัน
โลกมายาเหว่ว้าพร้อมหมายจาก
ความพลัดพรากรอทุกผู้อยู่ทุกหน
เจ็บแลตายสัจจะแท้ท่ามโลกวน
ราววังวนหมุนเวียนมิเปลี่ยนแปร
ได้เกิดมาชาติหนึ่งพบซึ้งเศร้า
ทั้งเหน็บหนาวทั้งอุ่นไอ..ชนะ แพ้
ดั่งกรรมเก่าเงาวิบากในดวงแด
คือเที่ยงแท้ทุกข์ทนคนคนคน
ปรารถนาสิ่งใดเล่ามวลมนุษย์
สู่วิมุติหลุดพ้นความสับสน
เหนือวัฏฏะกิน..เกียรติ..กามนิยามปุถุชน
ปลดกมลจากโซ่กรรมรู้ทำใจ
ศีล สมาธิ ปัญญาพาหลุดพ้น
วางตัวตนว่างเปล่าจิตไสว
กระจ่างแจ่มจรัสรัศมีบุญนะกลางใจ
อัญมณีใดไหนเล่างามเท่านี้....!!!!
จุด..จุด..จุด
จุด จุด จุด....!
ชีวิตหนึ่งนี้...ในบางช่วงเวลา...
หัวใจของเราอาจมีเครื่องหมาย จุด จุด จุด...
เป็นช่องว่าง เป็นดังคำถามของหัวใจ
เป็นความอ่อนไหว อ่อนแอ เพื่อรอใครบางคน....
ในบางเวลา....ที่ดวงใจของเรา..อ่อนล้า...
ยามที่น้ำหล่อเลี้ยงดวงใจพร่องหายไปครึ่งหนึ่ง..
ไม่มีเหลือไว้ เพื่อขับเคลื่อนให้กับชีวิตเรานี้
ยังคงมีความหวัง กำลังใจ กับคืนวันในอนาคต
เครื่องหมาย...จุด จุด จุด....นั้น
ทุกคนฝันฝากใจ ฝากความหวัง
ให้ใครสักคน ก้าวเข้ามาในชีวิตเรานี้
เพื่อที่จะเรียนรู้..เข้าใจ และหาคำตอบ...
เพื่อเป็นพลังใจ พลังฝัน..ฝ่าฟัน เคียงคู่กันไป
ในโลกที่แสนกว้างใหญ่นี้
ที่เราทุกคนกลัวความดายเดียว...
เครื่องหมาย...จุด จุด จุด........ นั้น
เป็นเครื่องหมาย ของชีวิตนี้
ที่แต่ละคน มีความต้องการแตกต่างกันไป....
ใครบางคน!........
แสนเข้มแข็ง แต่กลับต้องการ ความอ่อนหวาน
จากใจใครบางคนมาโลมเล้าดวงใจในบางหน
ในยามชีวิตมืดมน
ให้มีความพอเหมาะพอดี ให้โลกแห่งชีวิตนี้ละมุนลง
ใครบางคน!........
แสนอ่อนแอ
และต้องการกำลังใจจากใครบางคนที่เข้มแข็งกว่า
เพื่อนำมาเป็นกำลังใจให้มีจุดยืน หนักแน่น
และแกร่งกล้า สามารถท้าทายอุปสรรค
คลื่นลมแห่งชีวิตอย่างไม่หวั่นไหว
ใครบางคน!........
อาจจะอยู่กับโลกแห่งเทคโนโลยี่ ในอนาคต
ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
ประสบความสำเร็จสูงสุดในชีวิตการงาน
แต่...
กลับต้องการ ใครบางคน
ที่แสนเรียบง่าย อ่อนหวาน ติดดิน ไร้สิ้นมารยา
เมื่อกลับมาถึงบ้านที่ต้องการให้เป็นแค่วิมานดิน...
ใครบางคน!.........
อาจจะต้องการผู้นำ..ชีวิต
ในขณะที่ใครบางคนต้องการแค่เพื่อนคู่คิด คู่ใจ
เพื่อก้าวไปพร้อมๆกัน อย่างเคียงบ่าเคียงไหล่
ใครบางคน!...........
อาจจะต้องการ ผู้ตาม
ไม่อยากให้ล้ำหน้าเพราะกลัวว่าตัวเองจะดูไร้ค่า อ่อนแอ
และ...ไม่เป็นลูกผู้ชาย....
ใครบางคน!......และใครบางคน..
และ..
ใครอีกหลายๆคน..ที่ยังมีความต้องการและยอมรับว่า...
โลกนี้ ไม่มีใครและอะไรจะสมบูรณ์แบบไปเสียหมด....
ฉะนั้น...
จงคิดว่า..ถ้าหากเรา..จะรักใครสักคน..
เขาและเธอคนนั้น...
อาจจะมิใช่พระเอกและนางเอก ในฝัน...
เราขอแค่หวัง...
เพียงมาเมตตารักปรารถนาดี..แบ่งปัน
เอื้อโอบไออุ่นให้แก่กันและกันจนเต็ม
ก็น่าจะพอใจ....แล้วนะคนดี..
ให้สมกับที่เกิดมา..
เพื่อ..
จะมีใครสักคน..ใครบางคน..!
...................
..................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song45.html
บุพเพสันนิวาส สุนทราภรณ์ ประพันธ์ สุนทรจามร
เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด
บุพเพ สันนิวาส ที่ประสาทความรักภิรมย์
คู่ ใคร คู่ เขา รักยังคอย เฝ้าชม
คอยภิรมย์ เรื่อย มา
ขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น
บุพเพยังสรรค์ประสบ ให้ได้สบ พบรักกันได้
ห่าง กัน แค่ ไหน เขาสูงบัง กั้นไว้
รักยังได้ บู ชา
ความ รัก ศักดิ์ ศรี รักไม่มี พรหมแดน
รักไม่มี ศาสนา
แม้น ใคร บุญ ญา ได้ ครอง กันนา
พรหม ลิขิต พาชื่นใจ
รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ
ความรักเช่นนั้นให้โทษ
จะไปโกรธ โทษรักไม่ได้
ไม่ ใช่ บุพ เพ สันนิวาส แน่ไซร้
รักจึงได้ แรม รา
ความ รัก ศักดิ์ ศรี รักไม่มี พรหมแดน
รักไม่มี ศาสนา
แม้น ใคร บุญ ญา ได้ ครอง กัน มา
พรหม ลิขิต พาชื่นใจ
รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ
ความรักเช่นนั้นให้โทษ
จะไปโกรธ โทษรักไม่ได้
ไม่ ใช่ บุพ เพ สันนิวาส แน่ไซร้
รักจึงได้ แรม รา...
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2380.html
เติมใจให้กัน
ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน อาจมีเวลาต้องไกล
หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม
ตอบใจตัวเองมานาน แอบรอคอยเธอก็รู้
อยากให้เธอลองตรองดู
ในความทรงจำ เก็บไว้
ต่างคนมีทางต้องเดิน อาจมีเวลาต้องไกล
หนึ่งคนยังคงคอยใจ ยังคงคอยไปอย่างนั้น
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม
อยู่ไกลกันเกินครึ่งฟ้า หากยังมีใจถึงกัน
จะโยงใยความสัมพันธ์ จนมาพบกันใกล้ตา
ต่อเติมแรงใจเมื่อท้อ
แบ่งปันในยามทุกข์ตรม ไม่หวั่น
ต่างคนเติมใจให้กัน เติมใจซึ่งกัน จนเต็ม...
สงกรานต์เสน่หา! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5453.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song607.html บทเพลงสงกรานต์บ้านนา สงกรานต์น้ำตา ..................... ยามเช้า...แสนหวาน วันที่ฟ้าใส.. วันแห่งงามใจไทยทุกดวง *วันสงกรานต์* วันแห่งความภาคภูมิปิติใจ ในการร่วมมือรวมใจสามัคคีกันอนุรักษ์วัฒนธรรมประเพณีไทย ที่มีมาแต่โบราณกาล ให้หนุ่มสาวไทยทุกวัยวัน ต่างพากันแต่งตัวด้วยผ้าไทยผ้าไหมแสนสวยแสนงาม จากฝืมือภูมิปัญญาชาวบ้านในทุกวิถีทิศ ที่สามารถหยิบจับ มาให้เกิดก่อลายมหัศจรรย์..*หนึ่งเดียวในโลก* ด้วยสองมือหยาบกร้าน..มือชาวบ้านชาวนา มือที่ไร้เพชรนิลจินดา.. มาหมุนเกลียวด้ายมาสาวสายไหม มาใช้เพียงพลังหอมแห่งหัวใจ จากสายใจสายใยรัก... ภักดิ์เพียรมิท้อ..มิพ้อมิพ่าย.. ให้เราได้เสพสุนทรีย์มีผ้าผืนงาม มาวางไว้ในตู้ไว้หยิบดูชื่นชมศรัทธา มาไว้สวมใส่ครอบครองเป็นเจ้าของ ได้จับจองอุดหนุน.. เพื่อเติมต่อตาม.*.ให้น้ำใจ* รักษาวัฒนธรรมไทยอันหอมร่ำด้วยเครื่องแต่งกาย ให้คงไว้เป็นเอกลักษณ์ไทย มิพักสูญหายสลายหล้าลาจากพรากไปในเร็ววัน มาคลี่คลุมกาย มาหมายพาใจให้ได้นวลละมุน ตามแรงรักหอมกรุ่นละมุนละไม อย่างรู้ค่าแรงใจแรงกาย แรงที่ต้องใช้ทั้งพลังสมองแลสองมือ พร้อมพลีหยาดเหงื่อรินพร่าง ถึงจะได้งานงามทอสวยสม..ล้นคุณค่า..เกินกว่าตาแล และ.... ก่อนที่เราจะได้หยิบจับ ชมความงามระยับเป็นเจ้าของปองขวัญ เพื่อต่อสายใจสายใยฝันสวรรค์ผ้าไทย รู้ภูมิใจ ในงานงามจากสองมือทอง จากมือแม่ดวงดอกน้ำค้าง จากธารน้ำใจแสนสวยใสของมิ่งมิตรน้องพี่ ผู้ที่ถึงแม้คนดีจะมีชีวีชีวิตแสนยากไร้อย่างไร หากได้ฝากงานงามจากใจ ได้ครองจิตใสนวล ได้เติบโตมาอย่างมีหัวใจดวงดีที่แสนอ่อนหวานอ่อนโยน อย่างรู้ละเมียดไม่รีบร้อนเกร็งเครียด ไม่เบียดเบียนใคร ให้คิดผิดแผกแตกต่าง ห่างจากใจมนุษย์เมืองเรืองรุ่งในโลกศิวิไลซ์ ที่ต่างพากันเร่งรีบร้อนไม่ทันใจไปเสียหมด จนต่างยกโลกให้กับเครื่องจักร ที่นับวันจะสร้างมลพิษ ในทุกสรรพสิ่ง ให้มาลิขิตเสนอสนอง ครองความอยากที่แสนมากมีมากมาย มาสนิทแนบร่างใจให้ใกล้สิ้นไร้ ให้ยิ่ง มิลอยห่างวนพ้นดงกรรมผสานกล้ำลมหายใจไปทุกวันๆ วันนี้.. วันที่ฟ้าไสวลมระรื่น พาให้ใจสาวไทยในร่างงามอรชรอ้อนแอ้น ควงแฟนหนุ่มในชุดหนุ่มโบราณนานที ต่างเดินยินดีเข้าไปสร้างทิพยนิรมิตในดวงใจ ให้ยิ่งสวยใสแสนสดชื่นอิ่มบุญ หนุนนำให้ใจยิ่งฉ่ำเย็น ไปตักบาตรทำบุญ ที่วัดให้น้องพี่ได้พลีจิตอธิษฐาน พี่ชายตักบาตรด้วยข้าว น้องสาวน้องหญิงตักบาตรด้วยของคาวหวาน ในเวลานั้นใจดวงงามดวงขวัญจะได้รับพรจาก พระสงฆ์ที่จะสวดคาถา พาหุง แล้ว.. ช่วยกันยกอาหารคาวหวานไปกราบกรานถวายพระ ขณะพระฉัน ก็ฟังการอ่านประกาศสงกรานต์ ยกมืออนุโมทนา ด้วยพลังใจอิ่มท้นล้นบุญ แล้ว... ก่อเจดีย์ทราย ถวายวัด จะก่อเป็นเจดีย์ขนาดไหน ให้งามสะบิ้งสะบัดทิ้งทวนปักธงอย่างไรก็ได้ ตามแต่กุศลจิตคิดดีคิดเพียรให้เวียนวนกลับวัด ซึ่งจะเป็นประโยชน์ ให้ได้ใช้ในการก่อสร้าง เป็นกุศโลบายจะได้เหลือทรายไว้ถมพื้นที่ เป็นเรื่องที่น้องพี่จะได้ ทำบุญและสนุกสนาน แล้ว พากันไปปล่อยนกปล่อยปลา เป็นการทำบุญเพื่อแสดงความกรุณาต่อสัตว์ ตามมาด้วยการสรงน้ำพระ มีทั้งสรงน้ำพระพุทธรูปและภิกษุ สามเณร เพื่อความเป็นศิริมงคล ในโอกาสขึ้นปีใหม่อันเป็นเวลาที่อากาศร้อน แล้วกลับไปรดน้ำผู้ใหญ่ เพื่อพลีใจแสดงคารวะ ด้วยความเคารพนับถือ นำผ้า ๑ สำรับ คือ ผ้านุ่ง ๑ ผืน ผ้าห่ม ๑ ผืน มอบให้ท่านพร้อมกับ ดอกไม้ธูปเทียน ขอพรท่าน ให้ท่านให้ศีลให้พร ให้มีความสุขปีใหม่ ตั้งแต่วันสงกรานต์เป็นต้นไป แล้วทำบุญอัฐิ นิมนต์พระ ชักบังสุกุลอัฐิของญาติที่ล่วงลับไปแล้ว แล้วอุทิศส่วนกุศลให้ โดยนิมนต์พระไปยังสถานที่เก็บหรือบรรจุอัฐิ หรือถ้าไม่มีอัฐิ จะเขียนชื่อผู้ที่ล่วงลับไปแล้วก็ได้ เมื่อบังสุกุลแล้ว ก็เผากระดาษแผ่นนั้นเสีย ........ แล้ว มาสาดน้ำ เป็นการสนุกสนานรื่นเริง ใช้น้ำสะอาดมีน้ำอบน้ำหอม หรือแป้งหอมผสมบ้างมิร้างรัก มีเวลาก็ดู.. การแห่นางแมว เพื่อขอฝนในวันรื่นเริงเถลิงศกใหม่ เพื่อขอโชคชัยดับความแล้งไร้ ซึ่งเป็นเรื่องสนุกสนานรื่นเริง แต่ก็แกมแถมหวังผลในทางเกษตรกรรมด้วย... ....... และ ในวันนี้หลังเสร็จทุกพิธีการ ในเส้นทางธรรม..ธรรมชาติ เส้นทางทองทาบอาบรวงเรียว..นาข้าวเขียวไสว เส้นทางสายใต้... ที่ทอดตัวคดเคี้ยวเลี้ยวลัดเลาะราวงูเลื้อย เลียบขนานไปตามสองฟากฝั่งทะเลใต้แสนงาม นาม...อันดามัน...และอ่าวไทย ที่มากมายเกาะแก่ง แหล่งท่องเที่ยวมากมาย ที่มาตรแม้นจะดีจะร้าย.. เพิ่งพ้นผ่านธรรมชาติฝากพิโรธฝากสอนบทเรียนไว้ หากแดนดินถิ่นนี้ ก็ยังมีมนต์ขลังให้ฝากฝังสวาทหวามเสน่หา ยังเต็มไปด้วย.. หาดทราย..สายลม..แสงแดด...เกลียวคลื่น..น้ำทะเลเขียวมรกต ที่แสนงดงาม ในท่ามทะเลสีทอง สายฝนพร่างหอมห่มพรมพรำเกือบตลอดปี ให้สวนยางที่สูงไสว เรียงเป็นระเบียบ.. ราวปราการไพรปราการแรงแห่งรัก ที่เพียรเฝ้าเททุ่มอุ้มชู ให้ได้หยัดยืนฝืนร้อน..สอนใจ ให้เราชาวสวนชาวไพร ได้พากันเรียนรู้สัจจะแห่งความอดทน น้ำยางข้นคือเลือดน้ำแรงแห่งรักจากแรงกายภักดิ์พลี ที่เฝ้าทนทะนุถนอมฟูมฟักตั้งแต่แตกช่อกออ่อน ได้สอนได้บอกถึงความกตัญญุตา ไม่ว่ากับคนหรือต้นไม้หากเราให้น้ำใจรักทุ่มเท เพียรเฝ้ากล่อมเกลิ้ยงดูแล... ไม่ช้านาน... ก็จะพากัน.. ผลิบานแตกช่อกอกตเวทิตาคืนกลับ..แด่โลกงาม และแด่เจ้าของคนดี ที่ยอมอดหลับอดนอนมานานปี สู้ยอมตื่นมากรีดเลือดรักจากยางใหญ่ ที่ยอมสละเลือดจากลำต้นไพรให้คนไทยได้ส่งออกได้มีกิน ................ .............. รถสปอร์ตสีแดง... วิ่งมาด้วยความเร็วพอประมาณ ตามเส้นทางสายธรรมชาติ ที่ยามนี้ สายแสงทองยามตะวันอรุณรุ่ง กำลังอาบไล้ทาบทาไปทั่ว..นาข้าวเขียวไพลราวแพรพรม.. ที่กล้าห่มหอมไปทั่วทั้งท้องนาไกล ดูราวดรุณียังเยาว์วัยแรกรุ่น ..ละมุนนวล เจ้าของรถค่อยๆประคองรถให้ค่อยๆช้าลง...ๆ เมื่อขับเข้าเขตเมือง น้ำตาลหวานงาม ที่มีตราประจําจังหวัดเพชรบุรีเป็นรูปเขาวัง ผืนนา และต้นตาลโตนด เขาวังหมายถึง เขาที่ตั้งของพระนครคีรีซึ่งรัชกาลที่4 ทรงสร้าง และพระเจดีย์ พระธาตุจอมเพชร นับเป็นเจดีย คู่บ้านคู่เมือง ผืนนาหมายถึง เมืองเกษตรกรรม และความอุดมสมบูรณ์ ต้นตาลโตนด หมายถึง ต้นไม้ สัญลักษณ์ ของจังหวัดจังหวัดเพชรบุรี ใช้ อักษรย่อว่ า พบ คําขวัญของจังหวัดเพชรบุรี เขาวังคู่ บ้าน ขนมหวานเมืองพระ เลิศลํ้าศิลปะ แดนธรรมะ ทะเลงาม และ นี่คือเมืองเพชรบุรีศรีไทยแสนงาม.. ที่เป็นเมืองหนึ่งในดวงใจไทยทุกดวง และเป็นหนึ่งในแผ่นดินธรรมแผ่นดินทองของไทย ที่ควรค่าแห่งการจารึกรัก.. ............. เจ้าของรถวงหน้านวลรูปไข่ผมยาว ที่พันทบเกล้าตลบสูงแล้วเสียบไว้ด้วยปิ่นปัก ยิ่งงามแผกหากพิศร่าง ยามเยื้องย่างก้าวลงมาในผ้าถุงชาวเขาสีดำ เชิงชายแดง และมีลูกปัดเงินแวววะวับปักประดับงามตามขอบริม.. เธอ.. ค่อยๆลงจากรถมาพร้อมหูแว่วบทเพลงแสนหวาน ........ .............. เพชรบุรีศรีไทย.. บุรีเอยบุรีรมย์ เรือง โฉมเอยโฉมเมือง งามประเทืองเรืองฝัน พริ้งพราวราวพรหมภินันท์ เพชรบุรีรัมย ์ลอยฟ้ามาสู่ ดิน พร่างเพชรพลอยแพร้ว สมแล้วเมืองปราณวิมานถิ่นถวิล เลิศบุรินทร์ เลื่องลือระบิลสินไพร เพชรเอ ยเพชรบุรีศรีไทย แผ่นดินแดนใจของผองไทยทั่วกัน บุรีเอ๋ยบุรีโอฬารรักเคยสําราญ แก่งกระจานธารใส วิมานสถานชั้นใด เพชรบุรีให้ เราไว้ในอุรา พร่ างเพชรพลอยแพร้ว สมแล้วเมืองปราณตาลนํ้าตาลหวานซ่านดินฟ้า ใครได้ มา จากไปโศกาซมซาน เพชรเอ๋ยเพชรบุรีศรีไทย แผ่นดินแดนใจของผองไทยทั่วกัน บุรีเอ๋ยบุรีรมย์ ราย พระเคยเยื้องกราย เดินหาดทรายสนาน เขาหลวงเป็นสรวงสําราญ เขาวังเป็นบ านสถานสถิตองค์ พร่ างเพชรพร้อมพริ้ม แย้มยิ้มยวนใจ ทักทายขวัญให้ โลมหลง ลืมไม่ ลง ไม่ ตายแล้วคงพบกัน เพชรเอ ยเพชรบุรีศรีไทย แผ่นดินแดนใจของผองไทยทั่วกัน .................. เธอ..คนดี.. จึงลงมาหยุดยืนนิ่ง ทิ้งใจฝันฝัน กับเงาตาโศกราน หวานเศร้าดายเดียวราวน้ำผึ้งรวง ที่ราวรอร่วงหยาดสายหวาน ปานประหนึ่งจะรอปลอบประโลมโลกย์หล้าแลฟ้าดิน เธอ..ยิ่นนิ่งนาน ใต้ร่มเงาต้นตะแบก แบกพราวดวงดอกดก ที่ไล่โทนสีชมพูพริ้งพราย ขาวนวลแกมม่วงหม่น จนถึงปลายพวงกิ่งทิ้งช่อพ้อลมพร่างไสว และ.. ในคลองตา.. คือคูนเหว่ว้าเหลืองพราวราวสายฝนสีทอง ที่กำลังอวดดอกเหลืองไสว สดกระจ่างในท่ามเขียวไพลไปทั้งสองฟากฝั่งถนน ให้น้ำนัยน์ตาเธอเริ่มซึมซึ้งวะวับวาวด้วยคิดถึงใครบางคน ในกมลลึกลึกในรำลึกแห่งบึ้งใจเธอ ที่กำลังเกิดนิรมิตกระจ่างใส จากจิตภายในใจดวงแสนงามของเธอเอง คูนไสว..สว่างพร่างพราว... ราวธรรมชาติ กำลังอยาก กระซิบฝากบทเรียนสอนสัจจะใจสัจจะจริงทิ้งสัจจธรรมไว้ให้ ให้ทุกดวงใจไหวรู้รำลึก รู้สึกว่า... ธรรมชาตินี้หนา ช่างแสนมากมีมหัศจรรย์แห่งรัก..พลังแห่งรัก ที่... สามารถสร้างสรร..สีสัน มารับขวัญพลีกำนัลแด่โลกและมวลมนุษยชาติ ให้พิลาสพิไลในทุกสรรพสิ่ง ให้ได้พึงพิงพึ่งพา โอบอ้อมเอื้อหล้า ด้วยพลัง...แห่ง..ดิน..น้ำ..ลม..ไฟ พอเหมาะพอดี..ที่จะมีชีวิตรอด พร้อมประทานพร.. มอบดวงตาแสนงาม ให้รู้รับรสสดฉ่ำสล้างนาม *สุนทรีย์ธรรม ธรรมชาติ* อย่างแสนน่าอัศจรรย์ใจ.. อย่างแสนยิ่งใหญ่..อย่างแสนงามเสียเหลือเกิน! ธรรมชาติให้สีแก่ดวงดอกไม้ ให้สายธาร..ระรินร่ำ ให้สายฝนพรำพรมห่มห้วยหนองคลองบึง ท้องไร่ท้องนา ทั่วฟ้าทั่วเมืองทั่วพงพฤกษ์ไพร ให้ปีกนกไพรผกโผผินเหิรบินบนฟ้าได้ ให้อากาศหนาวร้อนฝน ผ่อนคลายกลายฤดูคู่ฤดี ให้มีรักคู่ชีวีชาวโลกลบโศกเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย ให้มวลดอกไม้แมลงได้แสร้งชมดอมดมผสมพันธุ์เกสรสล้าง สร้างดอกดวงใหม่ มิให้โลกแล้งไร้กลายเป็นทะเลทราย ให้น้ำมันกำนัลแดนเผ่าที่ขาดแล้งน้ำเพื่อตามเติมชดเชย ให้หมอกเหมยราวเรียวรุ้งเมืองหนาวร้อนได้อ่อนหวานอ่อนโยน ให้ห่อหุ้มโลกไม่เพิ่มโศกร้อนจนมากไป ให้ลมหายใจ มวลมนุษยชาติ ได้อากาศบริสุทธิ์ที่พอเหมาะพอดี ให้ไฟคือ..พระอาทิตย์สีแดง ดวงแรงร้อนสอนพลังธรรม ธรรมชาติอันแสนยิ่งใหญ่ ให้ทุกดวงใจยังมีพลังหวังหวาน ตื่นมารับสายแสงแสนงามราวเรียวรุ้งยามอรุณรุ่งทอประกายจรัส เพื่อเริ่มต้นนับหนึ่งกับปัจจุบันขณะ.. เริ่มต้นชีวิตใหม่.. หากใครทำผิดพลาดไปมิอาจหวนไปในอดีตเรียกคืนมา.. ที่.. ไม่ว่าจะพบเศร้าร้าวรานในอดีตสักแค่ไหน ก็แค่กาลเวลาที่ผ่านมาผ่านไป ที่สอนความไม่เที่ยงแท้แน่นอน ทุกเหตุปัจจัยที่ไม่เคยมีวันคงที่คงทน ให้เราทุกดวงกมล คนในธุลีหล้าได้ตระหนักว่า *เรามวลมนุษย์หาได้ยิ่งใหญ่กว่าธรรมชาติไม่!* เพราะ.. ไม่ช้านาน..ร่างรานใจร้าวอย่างไรก็ต้องถึงกาลแตกดับ.. คืนกลับลงสู่พสุธา.. หาก...ทว่า ดวงสุริยันแลจันทรา จะยังคงเยือนแย้มหล้าฝากงามไปนานแสนแสนนาน.. ยากที่ใครจะมาดับดวงได้ แม้มากมีบารมีเงินตรามากองไว้จนท่วมพสุธา.. ก็อย่าหวังเลย...!!! .......................................... ........................................... ติดตามภาคสองค่ะ นางเอกล่องไพร..ไปพบกับ...อะไร..ใครกันละหนอ..รออ่านนะคะทุกดวงใจ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song11.html (เสน่หา) ความ รัก เอย เจ้า ลอยลมมาหรือ ไร มาดลจิต มาดลใจ เสน่-หา รัก นี้จริงจากใจหรือเปล่า หรือ เย้า เราให้เฝ้าร่ำหา หรือแกล้งเพียง แต่แลตา ยั่วอุรา ให้หลง ลำพอง หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อหื่อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อหื่อ ฮือ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หือ ฮือ ฮือ ฮื้อ สง สาร ใจ ฉันบ้าง วาน อย่าสร้าง รอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง รักแรกช้ำ น้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อหื่อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อหื่อ ฮือ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หือ ฮือ ฮือ ฮื้อ สง สาร ใจ ฉันบ้าง วาน อย่าสร้าง รอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง รักแรกช้ำ น้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย... ...................................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song50.html บทเพลงโลกกับความรัก เพียงพลีพร้อมยอมรับความพลัดพราก แม้นต้องจากจำเจ็บจนเหน็บหนาว เพราะชีวิตคือลมหายใจใช่..ยืนยาว ยอมรับเศร้ายอมรับโศกโลกสมมุติ..ก็แค่นั้น...! เพียง..พลีพร้อม...! ฉันเขียนเรื่องนี้ บนบ้านต้นไม้ ในยามที่.. หยาดสายพิรุณกำลังโปรยสาย พร่างพรายราวรวงเพชรพร่างพรม แก้ว...เกลื่อนกระจาย กลางพื้นขาวนวลหอมกรุ่นกำจาย.. เสียงสายฝนกระทบหลังคา เปาะแปะๆ กระชั้นถี่ ราวเสียงดนตรีจากท่วงทำนองธรรมชาติ ที่คีตกวีคนไหนก็คงมิอาจจะสร้างท่วงทำนอง ได้หวานไพเราะเพราะพริ้งพราวได้เทียมเท่า นั่น..โคมไฟ แกว่งไปมาตามแรงลม ที่ฉันใช้กรงนกเล็กๆสานละเอียด ฝีมือประณีตละเมียดละไม ด้วยใจดวงละมุนของผู้ผจงจักถักทอจากภูมิปัญญาไทยพื้นบ้าน จากใจชาวบ้านแถบเมืองกาญจน์ ที่ฉันผ่านตาและมองเห็นค่างานงาม หอบหิ้วมาวางไว้ เพื่อรอเวลารอหาที่แขวนล้อใจไหวล้อลมเล่น จนได้ในยามนี้ ยามที่วสันต์สะเทือนลา.. แล้วก็นั่นละ..ชะลอม..ใบน้อยจากร้านเลมอนฟาร์ม ก็งามด้วยสมองสองมือทองของคนไทยทำอีกเฉกเช่นกัน ที่ฉันใช้แขวนใส่ดอกไม้แห้ง ดอกไม้สดหอมงาม จาก สวนสวรรค์เล็กๆรายรอบบ้านที่ไม่ต้องซื้อหา หอมจรุง ทั้งกุหลาบ จำปี การะเวก มะลิซ้อน มะลิลา เล็บมือนาง พร่างสีสลับมาให้ได้เด็ดดมพรมจูบจนหนำใจ แม้นเมื่อโรยรา ฉันก็จะอบแห้งไว้ให้หอมงาม ได้อีกนานเนิ่นในชะลอมออมฝันนั่นเอง .. ฉันจุดเทียนหลากสีหลายกลิ่น ทั้งแอปเปิ้ล องุ่น รวมทั้งสมุนไพรกลิ่นตะไคร้ ที่หอมอวลไปไกลให้จรุงใจ ราวอยู่ในดงไม้หอม ยามราตรี ฉันจะจุดตะเกียงลาน ที่สานทับด้วยไผ่ตอกเส้นลายละเอียด หรือไม่ก็ให้แสงไฟลอดผ่านโคมดินเผาด่านเกวียน ที่งามลายละลานตา วะวูบวับจับดวงใจ สวยซึ้งกับแสงสาดส่องอบอุ่นอ่อนโยน คลายหนาวใจ ในทุกยามค่ำคืน ฉันจะใช้หมอนขวานเอนอิงพิงร่าง รจนางานฝันบรรเจิดใจให้พริ้งพราย ที่ใช้สายตา สายใจ สายไยรัก ถักทอจากสมอง และ.. ถ่ายทอดสู่มือนี้ที่ตั้งใจฝันฝากงาม มอบให้ทุกดวงใจสวยใสเย็น เห็นงามง่ายใกล้ตัว ที่มิพักลงทุนมากแค่เปิดใจเปิดตาคว้าไขว่ เคียงข้างจะมีตั่งเตี้ยๆที่ใช้วางของกระจุกกระจิก แสนรัก และกองหนังสือที่ยังอ่านค้าง กับบางเล่มที่เป็นเล่มโปรด ที่ต้องอยู่คู่ใจใกล้ตัวตลอดเวลา ราตรีนี้ ..... ฉันกำลังอินกำลังซาบซึ้งไปกับหนังสือแปล ชื่อว่า..หนึ่งปีแสนสุขในโปรวองซ์.. ที่คุณงามพรรณ เวชชาชีวะ นำมาแปล จาก.. บทประพันธ์นักเขียนชาวอังกฤษ ที่ได้รับรางวัลยอดเยี่ยม ฉันอ่านซ้ำแล้าซ้ำเล่า พลันหัวใจดวงร้าว ก็ราวดอกไม้ไพร ยามได้รับหยาดฝนพรำ ชุ่มฉ่ำล้ำลึก ไปกับงานงาม ในโลกจริงของผู้เขียน ที่ฉันเองอยากฝากใจฝัน ไปเยือนเมืองเล็กๆในชนบทแห่งนี้ ที่แสนสงบสุข..ตามไปด้วย ฉันเคยบอกนักเขียนน้องรักคนหนึ่ง ที่มีงานอวดแผงว่าน่าจะเขียนถึง บ้านเกิดของเราในแนวนี้นะ เพราะว่า.. ตอนนี้เขาคนนั้น เขียนเรื่องเกาะพะงันจนแปลเป็นภาษาอังกฤษแล้ว เพราะ.. บ้านเกิดของฉันงามดั่งเกาะสวาทหาดสวรรค์ หากไม่มีขยะมนุษย์มากมี มาย่ำยีเหยียบหยามลบงามฝากรอยรัก รอยแผลระบมไว้มากมาย จนจะกลายกลับเป็นเหมือนดั่งพีพีในวันนี้ ที่.. อาจจะต้องปิดเกาะก่อนที่จะกลายเป็นเกาะขยะมากมี ที่เกลื่อนกาะให้เน่าหม็น หมดงาม เสื่อมไปตามคนที่ไม่รู้ค่า รู้รักธรรมชาติ เพียงหวังทะเลมิเคยหลับไหล ให้หัวใจคนดียังมีอีกมากมาย ที่จะช่วยกันประสานใจดั่งคลื่นซัดสาดรอยทรายลบเลียแผลร้าย แผลใจให้หายลับกลับมางามได้ดั่งเดิม เฉกเช่นใจคนเรานี้ที่จะมิมีวันยอมแพ้ ต่อชะตา รอโลกหมุนวน รอใจหมุนเวียน ดังคลื่นฝันกระทบฝั่งใจ ให้มิมีวันมอดหวัง ตั้งหน้าสร้างพลัง เรียนรู้ และเริ่มต้นใหม่ด้วยไฟฝัน..ไฟแรง.. แข่งไปกับกระแสโลกที่ผกผัน จนกว่าจะถึงวันพรากจากเป็นนิรันดร์ เสียงนกร้องปลุกฉันตื่นจากภวังค์ฝัน ประสานเสียงสอดทอดรับกันระงม ช่างไพเราะเพราะพริ้ง จนยากบรรยาย ฉันลองหลับตาและจรดปลายปากกาไล่เลียนเสียง แล้วรจนาร่ายออกมาเป็นภาษาได้เฉกนี้ กุ๊กๆกรู กุ๊กๆกรู ๆๆๆๆจิ๊บ จิ๊บๆๆๆๆๆ เปาะ เปาะ ๆๆๆๆ เอ้กอีเอ้กเอ้กๆๆๆๆๆๆๆ และ........... นาทีนั้นฉันคิดถึงพี่นกตะวัน ที่คงจะมีโสตประสาตแยกแยะเสียงธรรมชาติเหล่านี้ ของมวลหมู่นกไพรนานาพันธุ์ได้ดีกว่าฉันเป็นแน่ และคงรู้อย่างแน่แท้ว่าเป็นนกประเภทใดบ้าง.... ฉันทอดตานิ่ง ดูความเขียวใสใบเรียวละออ และ..กลีบนวลเนื้อหอมของดอกดกพราวรายรอบกอกิ่ง จากต้นจำปี สูงใหญ่เหนือหลังคา ที่ราวร่มคันใหญ่แผ่ก้านใบปกคลุมคุ้มใจ คุ้มแดดฝนมานานนับสิบปี จนถึงวันนี้...... ที่ฉันแค่เอื้อมมือก็เด็ดดมมาชมชิดเชยได้แล้ว เขียวใส ใบบอบบางอ่อนโยนละมุน ราวแก้มเด็กอ่อนอุ่น ใบหนา เข้มขึ้น ราวมากมีประสบการณ์ ผ่านร้อนหนาวมาหลายฤดูกาล สุดท้ายใบเหลืองทองสุกปลั่ง ราวกับอิ่มเต็มพลัง พร้อมจะร่วงราโรยปลิดปลิวลิ่วควะคว้าง ร้างไร้ไยดี *เพียงพลีพร้อม... * ยอมรับ เพื่อคืนกลับทับถมพื้นพสุธา เป็นหนึ่งเดียวกับโลกไร้โศกสุขไม่ยินดียินร้าย เพียง.. หมายมาด ให้ไม้ใหม่ผลัดใบ รอรับตะวันอ่อนอุ่นหวานละมุนแทนที่ เพื่อยังประโยชน์ให้ผืนดินนี้ ได้พักใจในร่มเงา เป็นนิรันดร์รักที่จักหมุนวนเวียนมิรู้จบ..ชั่วอนันตกาล... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song50.html โลกกับความรัก โลกนี้มี มืดแล้วสว่าง มืดแล้วสว่าง อย่างนี้เรื่อยไป โลกผิดรักที่ สว่างไสว ไม่มีกลางคืน ไม่มีกลางวัน โลกนี้เรา ว่าแสนกว้างใหญ่ มิเทียบเปรียบได้ ครึ่งรักผูกพัน โลกใหญ่ก็ใหญ่ อยู่เพียงแค่นั้น ใจรักฉันใหญ่ ใหญ่ เหลือคณา มนุษย์เล็กๆ คนหนึ่งอย่างฉัน มีใจรักมั่น ต่อเธอเท่าฟ้า จะเอาอะไร อีกไหมขวัญตา เธอเอาชีวา ฉันก็จะให้ โลกหมุนไป ไม่รู้สิ้นสุด ถึงโลกจะหยุด ไม่หมุนต่อไป ทุกสิ่งในโลก หยุดการเคลื่อนไหว แต่เธออย่าได้ หยุดรักฉันเลย โลกหมุนไป ไม่รู้สิ้นสุด ถึงโลกจะหยุด ไม่หมุนต่อไป ทุกสิ่งในโลก หยุดการเคลื่อนไหว แต่เธออย่าได้ หยุดรักฉันเลย...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1909
