ขอรจนาบทกวีแห่งความสุข ห่างไกลทุกข์แม้นเหน็บหนาวเศร้าแค่ไหน เพียรรักร้อยสร้อยอักษรางามดวงใจ สร้างจิตใสมิไหวหวั่นวันวนวน ทุกสิ่งสำคัญที่ใจใช่ไหนอื่น จิตจักชื่นฤาช้ำสักกี่หน หากลบลืมด้วยเกษมบุญมิ่งมงคล ไร้ตัวตนมิยึดมั่นวันรานใด วัฏฏเจ็บจากพรากที่รักคอยรอท่า เพียงเดียวดายเหว่ว้ารู้บ้างไหม มาลำพังไปลำพังรู้ทำใจ สว่างใสจิตประภัสร์สอนสัจจธรรม คือบทกวีพลีมอบให้ด้วยความรัก หวังเป็นจักหยาดน้ำค้างระรินร่ำ ดับโลกแล้งทุกแห่งหนราวฝนพรำ จงสร้างสรรทำความดี (พลีแด่แผ่นดินแม่มาตุภูมินี้)ก่อนที่จะสายเกิน..!
คืนหนาว ฟ้าพร่างพราวดาวนับล้านดั่งม่านฝัน คืนแสนหวานเกินจารคำมารำพัน เทพเทวัญเคียงคู่ขวัญปาฎิหารย์ใจ วิมานดาวรายพรายแสงมาทายทัก ตราตรึงนักในดวงจิตแสนยิ่งใหญ่ มหัศจรรย์ฝันสวรรค์เมตตาฤาอย่างไร ให้หอมห้วงหฤทัยประดับทรวง..นิรันดร์..! ....................... เดียวดาย..ในฤดีกับฤดูลีลาวสันต์ที่ผันผ่าน.. และ.. ปีทองอันแสนหวานก็กำลังจักผันผ่านพ้นไปเช่นเฉกเดียวกัน ความเงียบงันในหอมห้วงหัวใจยังคงครองใจขวัญ ในท่ามทิวาวัน ราตรีฝัน.. หลายเรื่องราวสอนสัจจธรรมทั้งสุขโศก ที่โลกหยิบยื่นให้อย่างยากหนีพ้น การได้พบประสบกับผู้เป็นที่รัก การพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่แสนยิ่งใหญ่ การได้ชิดใกล้กับนาทีแห่งการสูญเสีย..ที่เกินจักจารพรรณา ความทุกข์โทมนัสสาหัสสากรรจ์ ในวันที่ดูราวโลกนี้มืดดำไปเสียสิ้น ช่างทำให้ดวงใจดวงน้อยนิดนี้ ได้มองเห็นธรรม..ชัดขึ้น ได้ตระหนักซึ้งถึงคำว่ามรณานุสติ ที่คอยเตือนจิตเตือนใจให้ ไม่ประมาท กับคำว่าพลัดพรากจากลาตราบชั่วนิจนิรันดร์... แล..การที่ได้รับเมตตาแบ่งปัน การได้รับของขวัญแสนล้ำเลอค่า จากเทวดาเดินดิน เปรียบประดุจดั่ง.. วิมานหล้า..วิมานดาว วิมานดาราราย ที่หวัง.. จักพร่างพรายแสง....นำทางใจไปตราบชั่วชีวิต..!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song159.html ราตรีประดับดาว ญชื่น ฉ่ำ วิญ-ญา ตอน นภาแจ่มจันทร์วันเพ็ญ ลมโชย เยือกเย็น ซาบซึ้งด้วยกลิ่น มา-ลี เอ๋ย หอม ดอก หอม ดอก รา-ตรี ฮื้อฮือหื่อฮือฮื้อ สด สี แต่หอม น่า ชม ชชื่น ฉ่ำ ดวง เดือน ฤาแม้นเหมือน นวล น้อง พี่เอง นั่งมอง นิ่มน้องอย่าข้อง ใจ เลย เอ๋ย หอม ดอก หอม ดอก ชมนาด ฮื้อฮือหื่อฮือฮื้อ ไม่ฉูด ฉาด แต่น้อง ยั่ว ใจ ใกล้ รุ่ง แล้วซิน้อง แม่เนื้อทอง พี่ขอลา แสง ทอง แจ่มฟ้า ขอลาไปก่อน เจ้า เอย เอ๋ย หอม ดอก หอม ดอก กระดังงา ฮื้อฮือหื่อฮือฮื้อ จำใจจำลา ไป เอย ญภุมริน บินเวียนชม วนภิรมย์ ช่อมาลา แต่พี่ ร่ำลา จากน้องไกลหน้า ไป เอย เอ๋ย หอม ดอก หอม ดอก จำ ปี ฮื้อฮือหื่อฮือฮื้อ ตรงนี้ พี่เอ๋ย คืน มา...
ลดาดวงรวงดาวราย! ลดาดวง...ถูกปลุกขึ้นมาราวตีสาม กับนิมิตรแสนแปลก และ กับพรายแสงจันทร์สาดส่องสีทองเป็นยองใย ที่กำลังไล้โลมร่างนวลสว่างกระจ่างแจ่ม ดวง..งงงัน..กับความงามแห่งจันทร์เหนือขอบฟ้าทางทิศตะวันตก ที่กำลังลอยดวงเคลียเคล้ามวลหมอกเมฆนวลนุ่มบางเบาแสนงาม ที่กำลังทอดวงรัศมีทรงกลด..งดงามจับตา..เป็นยิ่งนัก ดวง..กระพริบตาราวกับฝันไปกับคืนฝันจันทร์เพ็ญเด่นดวง เมื่อดวงตาและดวงใจดวงบอกว่า ดวงดารานะฟากฟ้าเบื้องบน ที่กำลังส่องสุกสกาวพราวพริบนั้น ดวง..เห็นปรากฎการณ์บางอย่างแสนแปลกดี..แสนแปลกใจ . มีดาวสามดวงเรียงราย*ราวเครื่องหมายเพราะฉะนั้น*บนฟากฟ้า ทำให้ดวงคิดถึงคำใครบางคนที่เคยฝากไว้ ยามชี้ชวนให้ดวงชมดาวบนนภา ให้รู้ว่าเป็นดาวอะไร .. ดาวดวงไหน เป็น ดาวพระพุทธเจ้า ดวงไหนเป็นดาวพระธรรม หรือว่า เป็นดาวพระสงฆ์ แล้วยังกระซิบบอกให้กมลดวงซึ้งสุดทนว่า ดาวสองดวงที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดาว สามดวง ที่เขาชี้ให้ดูก่อนหน้านี้นั้น เป็น.. ดาวของดวงกับดาวของเขาคนที่แสนดี ที่ในยามนาทีที่ดวงเห็นนั้นทำให้ หัวใจดวงดวงเหน็บหนาวรานร้าว ราวหัวใจเทพีแห่งความระทม กลับถูกถมทับด้วยความรู้สึกลึกซึ้งตรึงตรา อันแสนอ่อนหวานอ่อนโยนอบอุ่น ราวกับได้รับพลังปิติเกษมจากปาฎิหารย์แห่งรัก จากใครคนหนึ่งแห่งโพ้นฟ้าไกล ที่มีสายใยแสนงดงามเชื่อมโยงใยมาในคำนึงนานวัน ที่ดวงหลงฝันหลงรอมานานปี และจักเป็นดั่งรักนิรันดร์นี้ที่จะงดงามดังคำมั่นสัญญา ว่า.. สองดวงใจเราจะรักแผ่นดิน รักชาติ ศาสนา และ สถาบันพระมหากษัตริย์ จะรักสรรพชีวิตบนโลกใบนี้ตราบสิ้นลม.... และหากร่างใครแตกดับลับลาไปก่อนก็จะรอนะภพภูมิหน้า พากันรอรับเคียงประคอง ไปสู่ทางแห่งงามแห่งความสว่างสงบ จบด้วยความรักนิรันดร์ในเวิ้งฝันอนันตกาล...ไปตราบชั่วกาลกัปป์กัลป์.. เหมือนโลกนี้มีสองด้านหวานอีกหน เหมือนทุกข์ทนลาลับมิดับฝัน เหมือนราตรียังมีดาวพราวนับพัน เหมือนสวรรค์ลอยลงหล้ามาเยือนใจ เหมือนภพเก่าเราก่อนอธิษฐานรัก เหมือนจิตภักดิ์พันผูกแต่ปางไหน เหมือนหลอมรักหลอมรวมพลังใจ เหมือนท่องไปในมหานทีรักนิรันดร์ เหมือนขุนเขาหนักแน่นด้วยแผ่นผา เหมือนศิลาวางทอดให้ยอดขวัญ เหมือนราตรียังมีแสงงามแห่งจันทร์ เหมือนตะวันส่องสว่างนำทางใจ.. เหมือนดอกไม้หวานหอมยอมผีเสื้อ เหมือนเหลือเชื่อมหัศจรรย์รักพิสุทธิ์ใส เหมือนน้ำค้างพรมพร่างกลางกลีบใจ เหมือนนกไพรผกโผผินบินคู่กัน เหมือนสายธารระรินไหลคู่ไพรโศก เหมือนดั่งโลกธรรมทองครองคู่ขวัญ เหมือนหยาดน้ำอมฤตหยาดสายจากพรายจันทร์ เหมือนเงาฝันเงาใจใฝ่เฝ้ารัก เหมือนดวงใจเดียวกันในวันนี้ เหมือนความดีฝากไว้ให้ประจักษ์ เหมือนเกิดมาชาตินี้คุ้มค่านัก เหมือนสายใยรักสายใยธรรมน้อมนำมา เหมือนรอยบุญรอยธรรมนำรอยรัก เหมือนสลักตราไว้ให้ห่วงหา เหมือนผูกพันดั่งคำมั่นคำสัญญา เหมือนยอดชีวายอดชีวิตสนิทเนา และ คนดีนาทีนี้นาทีไหนแม้ไกลร่าง จะอ้างว้างดายเดียวมิเปลี่ยวเหงา ด้วยคำรักคำสัญญาระหว่างเรา เป็นดั่งเงาใจเงาฝันตราบวันตาย แม้ปราณแยกแตกดับลับแต่ร่าง จิตกระจ่างพร่างดั่งเพชรคือจุดหมาย ให้สว่างวางว่างตายก่อนตาย สองจิตได้รอเคียงกันปันแบ่งบุญหนุนนิพพาน..! ............................ http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song100.html แต่ปางก่อน ชรอ คอย เธอมา แสน นาน ทรมาน วิญญาณ หนักหนา ระ ทม อยู่ใน อุ รา แก้วกานดา ฉันปองเธอผู้ เดียว ญเธอเอย แม้เราห่างกันแสนไกล ชาย ใด ดวงใจฉันไม่แลเหลียว รัก เธอ แน่ใจจริงเชียว รัก เธอ รักเดียว นิรันดร์ ชแม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม ญขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน ชจะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน ญดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ ช-ญคง เป็น รอยบุญมาหนุน นำ รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย ชแม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม ญขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน ชจะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน ญดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ ช-ญ คง เป็น รอยบุญมา หนุน นำ รอย กรรม รอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ ให้ เรา ได้มา เจอะ เจอ ฉันและเธอพบกันร่วมสุขสมดังรอคอย...
สนธยา..ฟ้าใกล้ค่ำ ในเส้นทางสายร่มรื่น..อภิรมย์ ด้วยพรายพวงดวงดอกตะแบกบาน หาก.. ณ..บัดนี้ ยังดูราวไร้หวานเศร้า ด้วยยังมิใช่ฤดูกาล สายลมหนาว บางเบาพัดพราย ละอองหมอกเริ่มหยอกรินทุกถิ่นที่ ดูหม่นมัว สลัวเยียบเย็น ฟ้าสีเข้มเต็มผืนในยามกลางวัน ค่อยๆแปรเป็นสีเทาทึมงามขรึมทรงพลัง ราตรีกาล..จักหนาวเย็นขึ้นอีกไม่ช้านาน และ.. รอฤดูดวงดอกไม้บาน ที่กำลังจะตามมา จันทร์..กระจ่าง หนาวร่าง รับแรงลม ที่พรมพร่างมาอย่างอ่อนโยน ปลอบประโลม จุดเทียนหอมวางไว้ในถ้วยแก้วบอบบาง นั่งนิ่งเงียบ ในท่ามกลางแสงเทียนทอดทอ มีพระจันทร์ ดอกไม้ และต้นไม้งามละออเป็นเพียงเพื่อน และ.. เฝ้า..รอ.. เวลา..รุ่งอรุณ อันเย็นชื่น ให้ตื่นมาเฝ้าดูละอองหมอกโปรย.. พร้อมใบไม้โรยร่วง...ปลิดปลิว.... ............
ยังคงนั่งตรงนี้ ณ..ที่เก่า กับงามเงาแสนโศกในโลกฝัน มายารักมายาลวงบ่วงผูกพัน พันธนานิรันดร์ตราบวันตาย บนเส้นทางสายฝันอันสับสน หนาวกมลเกินหันกลับรู้เมื่อสาย ทางข้างหน้าอาจพบเพียงความเดียวดาย เมื่อสิ้นไร้เธอเคียง..เพียงลำพัง แลละลิบโน่นทิวทิพย์วิมานสวรรค์ ดั่งภาพฝันในนิมิตตั้งจิตหวัง สักวันหนึ่งคงไปถึงมิหยุดยั้ง สร้างพลังจากใจตัวกลัวไปไย เด็ดลั่นทมดอกสุดท้ายหมายอธิษฐาน สิ้นร้าวรานทางชีวิตสว่างไสว สิ้นไหม้หมองเคยครองโศกสี่ห้องใจ รู้..เส้นทางสว่างไป...พบฝั่งฝัน..นิรันดร.....! ...........................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
Lovings
พุด เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
1933
