16 ตุลาคม 2551 00:00 น.
พุด
ดอกเดียวดายบานแย้มในยามดึก
หนาวล้ำลึกกับพสุธาไทแสนโศกศัลย์
ในวันนี้ทุกดวงใจสะอื้นจาบัลย์
เกินรำพันบอกกล่าวเศร้าเพียงใด....
เดือนดวงงามยังส่องพรายคล้ายวันเก่า
หากใจเหงาอ้างว้างกว่าวันไหน
วันที่ตะวันดับลับลาจากดวงใจ
วันที่ไทยสับสนจนเกินทน
ไม่อยากรับรู้ถึงฝันร้าย
สิ้นสลายแล้วแก้วจอมใจกลางสายฝน
ดอกน้ำตาพร่างพรูในกมล
กับวันวนวัฎฎโลกวิปโยคลา
นิทรานิรมิตจิตวางว่าง
พบกระจ่างเพ็ญจันทร์ ณ กลางฟ้า
หอมปาริชาติสวรรค์ลอยลมมา
ราวรอท่ารับขวัญวันสิ้นลม....!
................................
7 ตุลาคม 2551 22:53 น.
พุด
(เดือนต่ำดาวตก)
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song219.html
....................
ต่อจากภาคแรก
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem119389.html
กระท่อมริมเชิงเขาใกล้เงาลำธารฝัน
...............
ผม..มาถึงกระท่อมริมเชิงเขา
ด้วยหัวใจแสนเบิกบาน
สุขสงบลึกล้ำดำดื่มมาตลอดทางท่ามทุ่งนาป่าเขา
เงาละหานที่ทอดตัวอยู่เบื้องล่างแลทอดต่ำลงไป
หัวใจดวงเหงางามเงียบ
เริ่มคลี่หอมขจรขจาย
ราวถูกคลี่คลุมด้วยกรุ่นกลิ่นแสนหวาน
ของมวลผกาแลเสียงแมกไม้ สายธาร..
ที่ไหวระริกระรินร่ำพร่ำเพ้อละเมอครวญ
ผม..ได้ยินเสียงนกไพร... กำลังโผผิน
ได้ยินด้วยใจดวงนวลดวงนี้ดวงดีของผมเอง
ที่แสนแปลกเป็นยิ่งนัก
เพราะ
ราวกับผมมีพลังพิเศษแผกคิดผิดใคร
ในร่างนี้..ให้รับทุกรสสดสล้าง..ทุกสรรพเสียง
ราวหลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติปานนั้น
ผม..จอดรถ..ช้าช้า
พร้อมกับยกแขนสบัดไหล่หมุนไปมา...
เพื่อยืดร่างคลายเมื่อยขบ..
ก่อนที่จะได้พบกับลุงสอน
ชายผู้เฒ่า
ผู้...ที่เป็นดั่งบิดาทางธรรม..
เฝ้าพร่ำสอนธรรมชาติงาม...วิถีไพรให้ผมได้รับรู้เรียนรู้
และ...
ได้รู้จักอย่างถ่องแท้ถึงแก่นแท้..เลยทีเดียว..เชียว..
และ
ชาย...ผู้มีรอยย่นบนใบหน้า
ราวกับกาลเวลา..
ได้เมตตากำนัลสิ่งล้ำค่าเอาไว้
ประกาศก้องให้โลกหล้าและผู้คนที่เพิ่งผ่านมาทีหลัง
ได้รับรู้ถึงสัจจธรรมอันจริงแท้ที่แน่นอน
คือสิ่งพึงสังวรณ์ยากหนีพ้น
อันคือ...เกิดแก่เจ็บตายว่ายวน..ทุกข์ถ้วน
ผม..ยิ้มทายทัก
พร้อมกันกับ
ที่ลุงสอนค่อยๆทะยอยขนข้าวของลงไปเก็บ
แล้วก็มานั่งคอยเป็นเพื่อนคุย
ให้ผมได้ซักถามทุกความเป็นไปในช่วงที่ผมไม่อยู่...
เขาจะรู้และเข้าใจผมดี..ว่า..
ผมชอบอยู่คนเดียวเงียบเงียบลำพัง
หากไม่มีธุระอะไร ก็จะไม่มากวนใจ
และ..
หากมีอะไรจะไหว้วานขอความกรุณา
ผม...ก็จะเดินออกมาตามตัวจากกระท่อมส่วนตัวของผมเอง
ส่วน...
กระท่อมของลุงสอน
และครัวจะแยกออกไป
ไม่ห่างไกลกันนักพอเดินถึงกันได้ไม่นานนาที
จะมีรั้วชบาและพู่ระหงเป็นดงกั้น
และ
ส่วนรายรอบชิดใกล้กระท่อมของผม
ก็จะเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้มงคล
ที่ลุงสอนเพียรเพาะพันธุ์ปลูกไว้
ราวกับกลัวว่าจะสูญหายไปเสียหมดจากผืนแผ่นดินไทย
ที่มีนับถ้วนไม่สิ้น..หลากหลายพันธุ์นัก..
ทั้ง
ขนุน เงินไหลมาทองหลาง ทรงบาดาล ธรรมรักษา
ทองอุไร บัว ใบละบาท ประดู่ โป๊ยเซียน
พุทธรักษาไผ่ พิกุลทอง เฟื่องฟ้า มรกตแดง
มะขาม มะลิ โมก ราชินีหินอ่อน วาสนาราชินี
วาสนาอธิษฐาน สนฉัตร
และ
ไหนจะแนวสูงถัดไปราวดงใหญ่ไพรพฤกษ์
นั้นคือ...
สักทอง...ที่กำลังออกดอกนวลพราวชูช่อ
และพากันพ้อผลัดใบเกลื่อนกล่นลงพรายพรม
จนพื้นพร่างกลายเป็นสีน้ำตาลทอง
และนั่น..อีกล่ะ
ดงแสงจันทร์
รวมทั้งหมากนวลหมากผู้หมากเมีย
ออมเงินออมทอง
และ
ยังอีกมากมีมากมายพรรณไม้ไพรมงคล
ที่ลุงสอนได้ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลิ้ยงดูราวลูกรักก็มิปาน
หากมิเหน็ดหนื่อยด้วยใช้น้ำรักน้ำใจ
ที่พราวพรายราวหยาดน้ำค้างใส
คอยพร่างพรมตลอดมานับหลายปีทีเดียว
ที่ทุกเทียวไปเทียวมา
ผมจะกลับมาเห็นพัฒนาการไพร
ที่ระเริงร่าพากันแตกช่อกอไสว..หยัดยืนเยี่ยมฟ้า
พาให้น้ำนัยน์ตาผมเอ่อซึม..ด้วยแสนปิติรักเช่นเฉกกัน...
แต่น่าแปลก...เป็นยิ่งนัก
ที่กลับมีบางพรรณไม้..
ที่กว่า...
ลุงสอนผู้เชื่อถือเรื่องโชคลางชะตา
จะยินยอมให้ผมได้ลงแรงปลูกได้ก็
ต้องเพียรใช้เวลาอธิบายแสนนาน
คือต้นลั่นทม..
ที่ผมต้องพยายามเริ่มร่ายนิยามว่างามอย่างไร
เล่าถึงความประทับใจว่าลำต้นใหญ่งดงาม
กลีบดอกสวยงามละมุนตากลิ่นหอมจับใจ..
และ
เป็นเพียงต้นเดียวที่ผมแสนรักนักรักหนา
ราวต้นไม้ในฝัน...
พันผูกจิตวิญญาณผมมาตั้งแต่วัยเยาว์
ไม่นับปาริชาติหรือทองหลาง
และมากมายพันธุ์ไม้ไทย
ในใจงามนวลมาอย่างนานเนิ่นเนานานให้ได้โปรดเข้าใจ
และน่าดีใจ...
ที่ในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ..เอาชนะใจลุงสอนได้..
แต่...
ส่วนอีกสองสามต้นเช่น
โศก ลุงสอนไม่ยินยอมให้ปลูก
บอกชวนให้หดหู่เศร้าใจ
เพราะคำว่าโศกนั้น
มักจะชวนให้นึกถึงความโศกเศร้าอยู่เสมอ
และ...
เพราะมีความเชื่อสืบต่อกันว่า
หากปลูกต้นโศกเอาไว้ในบ้านแล้วละก็
คนในบ้านก็จะมีแต่ความทุกข์เศร้า
หม่นหมอง อมทุกข์อมโศกกันไปหมด
โดยที่ไม่ทราบเลยว่า
แท้จริงแล้ว ชื่อเดิมของโศกคือ อโศก
ที่หมายถึงไม่มีความโศกเศร้า
มะละกอ มะละกอ
ที่ลุงสอนบอกผมว่า
เป็นพืชล้มลุกอีกชนิดหนึ่งซึ่งมีชื่อ
ที่ส่งไปในทางที่ไม่ค่อยจะดีนัก
เพราะบางคนเชื่อว่ามะละกอนั้น
เหมือนกับการแตกออกเป็นกอ
หรือ ละ จากเผ่าจากกอ
หากบ้านไหนปลูกมะละกอ
เอาไว้ในบริเวณบ้านแล้วล่ะก็
บ้านหลังนั้นก็จะไม่มีความสุข
เพราะลูกหลานจะแตกแยก
ออกไปเป็นกลุ่มๆ
มีความคิดที่ขัดแย้งกัน
ต่างก็คอยจะทะเลาะเบาะแว้ง
จนหาความสุขไม่ได้
หากจะปลูกไว้เพื่อเก็บรับประทาน
ก็ควรปลูกไว้ริมรั้วนอกบ้าน
มิได้ห้ามปลูกโดยสิ้นเชิง
เพราะมะละกอขึ้นง่าย
และทนทานดีมีประโยชน์มิใช่น้อย
เต่าร้าง ก็อีกต้น
ต้นไม้ที่คนไทยเชื่อกันว่า
จะส่งผลที่ไม่ดีแก่ผู้ปลูกนั้น
มักจะมีชื่อที่ค่อนไปในทางที่ไม่ดีนัก
ในกรณีของต้นเต่าร้างก็เช่นกัน
ถือว่าเป็นอัปมงคลนาม
เชื่อกันว่าหากสามีภรรยาคู่ใด
ปลูกต้นเต่าร้างเอาไว้ในบ้าน
ก็อาจจะต้องเลิกราหย่าร้างกันไปก็เป็นได้
เพราะชื่อเต่าร้างนั้น ก็แสดงไปในความหมาย
ของการเลิกร้าง-ร้างรา หรือหย่าร้างอยู่แล้ว
ดังนั้น จึงไม่เหมาะที่จะปลูกต้นไม้ชนิดนี้
ไว้ในบริเวณบ้าน เพื่อครอบครัวของคุณ
จะได้มีแต่ความสงบสุขตลอดไป
ชบา ชบาก็เป็นต้นไม้อีกชนิดหนึ่ง
ที่มีผู้นิยมนำมาปลูกไว้
ในบริเวณบ้านมากพอสมควรเลยทีเดียว
เพราะชบา
มักจะออกดอกบานสะพรั่ง
อยู่ตลอดเวลา และสีของดอกก็ยังมีให้เลือกมากมาย
ทั้งสีแดงสีเหลือง ขาว ชมพู ส้ม
ดูเพลินตายิ่งนัก
แต่ในสมัยโบราณนั้น
ไม่นิยมปลูกต้นชบาเอาไว้ในบริเวณบ้าน
เพราะดอกชบานั้น
มักจะถูกนำไปใช้เมื่อเกิดเรื่องที่ร้ายๆ ขึ้นเช่น
นำดอกชบามาร้อยเป็นพวง
ไปสวมคอนักโทษ
ที่กำลังจะถูกประหารอีกด้วย
หากจะปลูกก็ควรไว้นอกรั้วบ้าน
และ..เพียงแค่นี้..
บางที..
ผมก็แสนตลกกับความคิดโบราณของลุงสอน
หากทว่านี่..คือสิ่งที่พอจะอนุโลมได้
เนื่องจากผมแค่มาใช้ชีวิตในวันหยุด
ผม..คิดว่าหากผมมาอยู่จริง
ก็คงค่อยว่ากันอีกทีนึงว่า
ผมจะต้องคิดเพียรใช้วิธีไหน
ดัดไม่แก่ ที่มีค่านิยมที่แสนแปลกนักสำหรับคนรุ่นใหม่
ที่รักทุกพันธุ์ไม้ไทย
และ....
มีทัศนเห็นว่า
ไม่ว่าต้นไม้อะไรๆก็ดีไปหมดทั้งนั้น
เพราะ....
คืออัญมณีไพรแห่งผืนดิน..
มิให้โลกแล้งไร้ไปเสียสิ้นเสียหมด
และ
ยังดีที่อีกด้านของที่ดินนั้น
ลุงสอนและลูกชายคนขยัน
ต่างพากันทำไร่ตามฤดูกาลเช่นไร่ข้าวโพด ไร่ถั่ว
ไร่มันสัมปะหลัง
และ
ก็ได้พากันลงพืชผักสวนครัวไว้จนกินไม่หวาดไม่ไหว
ต้องหาทางนำไปจ่ายแจก
รวมทั้งพวกสมุนไพรไทยมากมาย
ที่บางครั้งได้ใช้รักษาโรคแบบ
ไม่มีผลข้างเคียง
ที่มีสรรพคุณมากมาย
ตามที่ลุงสอนเพียรเฝ้าเล่าสอนให้ผมฟังว่า
รากต้นหางกระรอก.....
รสจืด ฝนทาและรับประทาน แก้พิษงูขบกัด
หัวอัญชันป่า ..
รสเย็น ถอนพิษทั้งปวง แก้พิษสุนัขบ้ากัด
พนมสวรรค์(ดอก, ต้น)
รสเฝื่อน แก้พิษตะขาบ แมลงป่อง แก้พิษฝี
นาคราช (ไส้หนุมาน)
รสเย็น เผาพอกแก้พิษงู ตะขาบ แมลงป่อง ถอนพิษทั้งปวง
ใบบุนนาค
รสฝาด สมานบาดแผลสด แก้พิษงู
รากโปร่งฟ้า
รสเฝื่อนเย็น แก้ตามัว ตาฟาง แก้พิษงู พิษสัตว์กัดต่อย แก้วัณโรคชนิดบวม
รากประยงค์ป่า
รสฝาดเฝื่อนเมา ถอนพิษทั้งปวง
แก้พิษเสมหะ
แก้หอบเนื่องจากปอดพิการ แก้ไอ แก้พิษสุนัขบ้า
ใบผักคราดทะเล
รสเฝื่อน แก้โรคผิวด่าง
แก้แผลฟกช้ำ แก้พิษแมลงกัดต่อย แก้เส้นเลือดขอด
ใบผักบุ้งทะเล
รสขื่นเย็น ถอนพิษลมเพลมพัด
แก้จุกเสียด แก้ไขข้ออักเสบ แก้คัน
ชะล้างบาดแผล ทาแผลเรื้อรัง
แก้พิษแมงกะพรุนไฟได้ดีรากโลดทนงแดง
.................
............
และณ.......
บัดนี้ไม่ว่าสมุนไพรหรือพันธุ์ไม้เกษตรอะไร
เราคนไทย
ควรได้ระมัดระวัง ว่าจะมีฝรั่งหรือคนต่างชาติ
แสนฉลาดมานำพันธุ์ไป
และ
ไม่ทันไรกลับไปจดลิขสิทธิ์...
ยามที่ผลิตออกมาเป็นยาแล้ว
ให้ใจเราแป้วด้วยปวดร้าวเศร้าลึกเลย..
แบบบทเรียนจากเปล้าน้อยละห้อยใจให้แสนหวนหา
ที่จู่ๆมานำทรัพยากรเราอันแสนล้ำค่าไปเแยบยล
ราวกับของตัวเองก็มิปาน...ประมาณนั้น..ประมาณนี้..
และ
นี่คือโลกที่รานรุกด้วยเทคโนโลยี่ทางพันธุกรรม
ใครดีใครได้...มือใครยาวสาวได้สาวเอา
ไม่ละอายใจ
ทั้งๆรู้ว่าของๆใคร..ของๆเขา จะเอาไปเสียอย่าง..ใครจะทำไม..
...........
..........
ผม...ค่อยๆพาตัวลัดเลาะเดินเลียบลำธารสายงาม
ตามผมมาด้วยคือสุนัขพันธุ์ไทยชื่อเจ้า..เสือ
ที่ดุพอกันและฉลาดล้ำน่าดูหากมีผู้บุกรุกเข้ามา
ก็อย่าหวังเลยว่าจะรอดคมเขี้ยวไปได้
ใจดวงดายเดียวของผมเริ่มเข้าที่เข้าทาง
สัมผัสกับความงามรายรอบ
ที่พาให้ผมรู้สึกแสนดีเสียเหลือเกิน
นั่น..
สักทองต้นใหญ่อีกแล้ว
ที่กำลังออกดอกไสวแพรวพราย
ขาวพร่างละมุนช่อ..รอร่วงราย
สักทองต้นไม้...
ที่ชื่อมีความหมายราวสักหรือสักกะนั้น หรือคือพระอินทร์
ผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ที่สุดในสรวงสวรรค์
นอกจากนั้นคำว่า สัก ยังพ้องเสียงกับ ศักดิ์
ซึ่งหมายถึงยศถาบรรดาศักดิ์ เกียรติศักดิ์
แล้วยังนั่น...
ดงต้นแสงจันทร์พรรณราย
ที่ลุงสอน...เพียรบอกผมว่า
ให้นำพามาปลูกเอาไว้ชิดชายตลิ่ง
เพราะเป็นไม้งามราวสาดแสงสีนวล
ที่ดูเย็นตาเย็นใจราวดวงจันทร์ขวัญฟ้า
ให้คนเราได้พากันชื่นชม
ต้นแสงจันทร์ก็เช่นกัน
หากในค่ำคืนที่แสงของดวงจันทร์ สาดส่องมา
ต้องใบงามของมัน
ก็จะเกิดความงดงาม
เป็นสีนวลเปล่งประกายจับตาจับใจยิ่งนัก
บางคนถึงกับเปรียบเทียบ ความงามของต้นแสงจันทร์
กับรัศมีสีนวลผ่องของดวงจันทร์ว่า
มีความงดงาม อบอุ่น อ่อนโยน เทียบเท่ากัน
คนโบราณเชื่อว่า ครอบครัว
ที่ปลูกต้นแสงจันทร์ไว้ภายในบริเวณบ้าน
จะได้รับอิทธิพลของต้นไม้ชนิดนี้เช่นกัน
โดยจะส่งผลให้สมาชิกทุกคนภายในบ้าน
มีจิตใจที่เยือกเย็น อบอุ่น อ่อนโยน
มีกิริยามารยาทที่เรียบร้อย สุขม เย็นตาเย็นใจ
ราวกับสีเหลืองของดวงจันทร์
ที่ทำให้ใครต่อใครต้องหลงใหล
ไม่มีความก้าวร้าวร้อนรน เข้ามาแผ้วพานได้เลย
..........
ไหนจะ....
ดงดอกทองกวาวกำลังเบ่งบานสะพรั่ง
สีแสดแดงแรงร้อนไปทั้งราวป่า
อินทนิล..หว้า คล้าน้ำ เคลียตลิ่ง
จิกน้ำกำลังทิ้งพวงพราว
ลงพรายพรมห่มไปทั้งท้องธารให้หวานด้วยสีชมพูแฉก
ที่กำลังค่อยๆแหวกว่ายหมุนวนไปตามเกลียวสายชลแสนฉ่ำเย็น
.........
........
ร่างผม..เริ่มรู้สึกเมื่อยล้า..จากค่อยๆ
วักน้ำในลำธารแสนหวานมาล้างหน้าให้สดชื่น
กลับกลายเป็น...
ใจผมอยากสัมผัสเกลียวกลม
ไปกับพลังหอมห่มแห่งสายน้ำอันแสนใสฉ่ำเย็นนั้นทั้งร่าง..
ผมจึง...ค่อยๆถอดเสื้อออกจากตัว
แล้วพาร่างลงไปแหวกว่ายดำผุดดำว่าย
นอนลอยตัวเหนือสายน้ำพร้อมหลับตานิ่ง
ทิ้งร่างใจให้เป็นหนึ่งเดียวกับสายธาราแห่งรักนิรันดร์
นาทีนั้นราวร่างผม
ราวกับถูกเคลียไคล้ได้รับแรงรักปลอบประโลมดวงใจ
ให้แสนสุขล้ำเกินรำพันรำพึง
ผม..ได้รับกลิ่นแสนหวานซึ้ง
จากรวงดอกจิกสีชมพู
ที่กำลังพรูพร่างลงในท่ามกลางความงามเงียบ
ให้หัวใจผมยิ่งเย็นเฉียบแสนฉ่ำชื่นอย่างที่สุด
ผม..รู้แล้วว่าทำไม
คนเรานั้นสมาธิปัญญา
จะพลันเกิดได้เมื่อจิตนั้นได้พลีฝันรับฝึก
ให้รู้หยุดนิ่งทิ้งทุกอย่างวางว่างราวไร้ร่าง
ให้มีเพียงกำหนดรู้..
แค่ดูลมหายใจตามลมหายใจว่ายังไหวแผ่ว
และแผ่วผ่านปานอณูละออละเอียดละเมียดนวล
จนในที่สุด..จิตผมนั้นราวกับ
ถูกพลังแห่งความลึกลับ
พาให้ลอยตัวสูงขึ้นไปในห้วงอนันตกาล
อันคือความว่างราวไร้ขอบเขต ไม่มีที่สิ้นสุด.......
กระทั่งลมหายใจสะอาดบริสุทธิ์นั้น
ได้พลันพาร่างให้ผมได้สัมผัส**ทิพยนิรมิตในฝัน**
สวรรค์ในอกในจิตใสจากบ้านภายในผมเอง
อันคือราวแดนสวรรค์สรวง
คือบึงบัวพร่างในท่ามทิวทิพย์เมฆ
เสกสายแสนหวานตระการจรัสเรืองราวสายรุ้ง
นี่ละกระมัง
ที่เรียกกันว่า..*พลังปิติเกษมมหัศจรรย์แห่งจิต*..
ที่ทุกชีวิตต่างอยากค้นพบ..
หากมิมีวัน
ตราบใดที่ใจยังไม่สว่างสะอาดสงบ
จะไม่มีวันสยบร่างให้ลอยห่างเหนือโลกย์โศกเศร้าได้เลย
ผม...ทำจนเคยกับการฝึกนิ่ง
และผสานลมหายใจแห่งดวงชีวี
ให้เป็นหนึ่งเดียวกับทุกสรรพสิ่งที่เป็นธรรมชาติ
จนในที่สุด..
ผม..รู้ทางที่จะนำจิต
ไปพบแสนสว่างพร่างพราวนั้นแล้ว
และ
คือราวอัญมณีเพชรแพรวพรรณรายฉายฉันท์
ให้คอยส่องนำกระจ่างสว่างจิต
และให้ผม..สนิทแนบแน่นกับธรรม จนล้ำลึก..ลึกล้ำ
และ
ทำให้ผมมีขวัญกำลังใจเพียรภาวนามิหยุด
เพื่อที่จะรู้หยุดคิด..มิรับผัสสะใด
มิไหวครวญนาน
มิรานร้าวเศร้ากับขยะใดจากใจคน
ที่กมลยังรกเรื้อ
ให้ครองเนื้อนวลใจจนหมดใสสิ้นงาม
ผม..กำลังทราบด้วย..ฌาณ..ว่า..
กุศลแห่งการรักษาศีลทานอย่างบริสุทธิ์
การมิยอมหยุดฝึกภาวนาสร้างสมาธิพาให้ผมพบ*ปัญญาบุญ*
ที่จะน้อมหนุนนำให้ผมเดินมิผิดทาง
ได้ตามรอยธรรมรอยทองรอยพระพุทธบาท
ที่ยาตรานำทางไปก่อนหน้าแล้ว
สู่แดนดินเมืองแก้วแพร้วพร่าง
สว่างใสไร้สุขสิ้นทุกข์ใดจะหมายมากรายกล้ำ
ทำร้ายให้จำต้องเวียนว่ายในวัฎฎสังสารอีกต่อไป..!!
........
..........
ผม...จำต้องดึงจิตกลับมา
กับตะวันลาตะวันดวงโพล้เพล้
ในยามนี้....
ที่ทั้งราวไพร
กำลังบรรเลงดนตรีแสนใสเย็นแสนวังเวง
หากงามใจเป็นที่สุด
ผม...ได้ยินเสียงนกกา
ได้ยินเสียงดุเหว่าแว่ว
ได้ยินราวเสียงสิงสาราสัตว์นานา..กำลังกู่ก้องปองรักเพรียกหา
พากันกลับรวงรังแห่งรัก
ให้หัวใจยิ่งงามเหงาล้ำลึก
เพิ่มรู้สึกแสนวังเวงเงียบงาม...
ผม...
ค่อยๆเดินหันหลังลาสายน้ำแสนใสหวาน
ในท่ามกลางฟ้าระเรื่อเจือสายแสงสีส้มสุก
แจ่มจรัสพรายรัศมีสีชมพูประปราย
ที่งามคล้ายฉากแห่งสวรรค์สรวง
ผม.....
รักความงามยามตะวันตกดิน
อาจจะเป็นเพราะ
ในยามเยาว์ทุกคราที่ผมเหงาเศร้า
ผมจะเฝ้าไปนั่งริมทะเล
ที่บ้านเกิดอย่างเหว่ว้าดายเดียว
เพื่อรอคำอำลาจากดวงตะวัน
ที่จะค่อยๆผันดวงเคลียไคล้ผืนน้ำ
ราวกับจะให้รับรู้ถึงความอาวรณ์อาลัย
ต่อทุกผืนฟ้าแลหล้าโลกน้ำทะเล
ยามนั้น....
ผมจะนั่งนิ่งน้ำตาซึม
และ..
ในก้นบึงดวงใจดวงนวลของผมจะ
ราวได้ยินเสียงกระซิบ สอน
จากฉากตอนแห่งความพรากจากอันแสนยิ่งใหญ่นั้น
ราวผมจะ..ได้ยินคำจากสวรรค์เบื้องบน
ทรงเมตตากรุณา..
มาสอนสัจจะใจสัจจะจริง
*สัญญาแห่งฟ้าดิน*..ให้ได้รับรู้ว่า
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าสิ้นหวัง
ให้รอตะวันยามอรุณรุ่ง ที่จะมาถึง..
มาเยือนแย้มแต้มพลังหวังหวานให้เราเสมอ
และ..มาตรแม้นถึงกาลจำพรากลา
ก็ราวกับว่ายังทิ้งความงามกว่างามแสนล้ำเลอค่าฝากไว้
ราวกับบอกว่า
*จงทำหน้าทุกนาทีของเจ้าอย่างมีคุณค่า
ฝากไว้ในหล้าก่อนจะลาลับ..ดับมอดดวง..
และพลัน..พลีรู้หน้าที่ที่จะคืนมาใหม่
และ..
กาลเวลาชีวิตก็เช่นเฉกกัน
ย่อมมีเกิดแก่เจ็บตายราวว่ายวนวงกลับมา..
หากทว่าสิ่งสำคัญคือ
ให้รู้ทันเท่าเฝ้าเพียรพบจบชีวิต
ภายใต้ร่มเงาพระรัตนตรัย
อย่า..!
ให้เสียทีที่ได้เกิดมาในร่มเงาพระพุทธศาสนา
ที่แม้นฝรั่งมังค่า
ก็ยังรู้ค่าตระหนักค่า
ว่า..
*ฟ้าพุทธภูมิ..*นั้นแสนงามเพียงไร
ไม่นับคำสอนยิ่งใหญ่
ที่จะพาเพียรจบพบทาง..
แห่งความเบาสบาย..ไร้ร่าง..วางว่าง..และแสนสว่างสะอาดสงบ
สยบทุกข์ได้อย่างจริงแท้..
..............
..............
ผม..เอื้อมมือเด็ดดวงดอกพุดไพรดอกไม้ในดวงใจแสนรัก
มาสามสี่ดอกจากรวงช่อกอไสวใบเขียวพร่างริมทาง
ตั้งใจจะมาวางเคียงหมอนที่นอนนวลนุ่มขาว
ให้หวนหอมพราวเศร้า..ซึ้ง
อาบเอิบใจ..อิ่มใจ..
และ
กลับมา..นอนเงียบเหงาฟังเสียงเรไรร้อง
เสียงสายน้ำซอนเซาะโตรกผาหิน
ได้ยินเสียงส่ำสัตว์ที่เริ่มจางหายไป
ราวกับ..ณ..บัดนี้กำลังพักผ่อน
รอฉากตอนต่อสู้แห่งวันใหม่
เพื่อเตรียมพลังใจออกล่าเหยื่อในไพรพง
ที่คงพอกันกับผู้คนในดงมนุษย์เมือง..
......
.......
หัวใจผมเริ่ม...
เบาสบายแสนว่างงาม
กับแสงเทียน....
ที่วางไว้เหนือหัวนอนในตะเกียงทองเหลืองโบราณ
วับแวม พรายพราวแสงจับเรียวนัยน์ตาผม
ที่กำลังซึมซึ้งกับทุกสรรพสิ่งลำพัง..
ที่ผม..กำลังแสนสุขสงบใจอย่างที่สุด
ผม..ได้ยินเสียงแมกไม้ไหวเอน
เสียงดงดอกหญ้ากำลังระเนนร่างพ้อล้อสายลมไหว
เสียงพายุใหญ่..กำลังจะพัดผ่านมา
เสียงฟ้าฝนหลงฤดู
ที่กำลังจะปรายโปรยโรยละออละออง
ไปทั่วท้องไร่ท้องนาทอง
ห้วยหนองคลองบึง
ให้ทั่วถึงผืนหล้าฟ้าไทยให้ได้พบใสรื่นชื่นฉ่ำเย็นอีกครา
ฤา...
ราวหยาดจากฟ้า
จากหยาดน้ำใจพระราชหฤทัยราวน้ำค้างเพชร
หากทว่าที่มาคือฝนเทียม...
หรือฝนหลวง.....อันคือห่วงใยพันผูก
ให้ชาวนาไทหัวใจทองได้พากันปลูกรวงเรียวแห่งรัก
ด้วยภักดี..พลีเพื่อผองชนคนไทยได้มีกิน..กันตาย...ไปตราบนานเนานิรันดร์
และราว
กับรับรู้ซึ้งถึงหัวใจลูกผู้ชายคนนี้
ที่ชอบนอนฟังเสียงฝนครางฟ้าครวญ
ให้ใจดวงนวลแสนอิ่มงาม
อ่อนโยนอ่อนหวานอย่างที่สุดแล้ว
ผม...ค่อยๆกางหนังสือบทกวีธรรม ธรรมชาติ
จากบทประพันธ์ของกวีในดวงใจ..
และไล้สายตาไต่ไปช้าๆ
ให้จิตไสวไปตามอักษราภาษาฝันที่แสนงาม
ด้วยสุนทรียรสอันหมดจดใจ
ในท่ามกลางแสงเทียน
เสียงสายฝนพร่าง
ที่พาสายฝันให้พลันบรรเจิดจิตแจ่มกระจ่าง
และ
นี่คือสวรรค์..วาง .ว่าง
สำหรับหัวใจชายชาติไพรใจดวงทรนงคงมั่นไร้พันธนา
และ
จักหอมสนิทในนิทรา...
ตราบจนกว่า...
จะถึงยามอรุณรุ่ง..
รับกรุ่นกลิ่นดอกไม้ไพรดอกไม้ป่าสะพรั่งริน
กับหยาดน้ำค้างพลิ้วพร่างพลิกพริ้งกลิ้งกลางกลีบใบ
ให้หัวใจได้รู้ถวิล..มิสิ้นรัก..ใน..ทุก..อัญมณีไพร.....!!!
........
.........
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
พระเอกยังไม่ได้เข้าเล้าไก่ลุ้นไก่ให้ฟักไข่เลยค่ะอิอิ!!!!!
........
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song219.html
เดือนต่ำดาวตก
เดือนต่ำดาวตกเสียงนกละเมอ
เผลอร้องกลางดึก ดวงจิตระทึก
พี่นึกว่าเป็น เสียงเธอ
ผวา มองจ้องตามเพียงครู่
รู้ตัวว่าเก้อ ต้องกลับมาเพ้อ รำพึง
เงาไผ่หรุบหรู่แหงนดูเดือนต่ำ
น้ำค้างร่วงกราว
ใจยิ่งปวดร้าว ยามไร้เธอเคียง คนึง
ความรักที่เคยชื่นทรวงใจซ่าน
หวานดังน้ำผึ้ง
แปรเปลี่ยนบึ้งตึงเหมือนเดือนเลือนลา
แม้ท้องฟ้าไร้
ทั้งดาวและเดือนก็เหมือนพี่นี้
ไร้คู่ชีวี นอนแนบนิทรา
เหมือนคนไม่มีหัวใจ ได้แต่ผวา
เสียงลมพริ้วมานึกว่าเสียงนาง
เดือนต่ำดาวตกเสียงนกละเมอ
เผลอร้องครั้งใด
พี่แทบคลั่งไคล้คิดถึงทรามวัย มิวาง
ผวากายหมายโลมเนื้อเกลี้ยง
พบเพียงหมอนข้าง
แทนที่แม่นางน้องเจ้าเคยนอน
แม้ท้องฟ้าไร้
ทั้งดาวและเดือนก็เหมือนพี่นี้
ไร้คู่ชีวีนอนแนบนิทรา
เหมือนคนไม่มีหัวใจ ได้แต่ผวา
เสียงลมพริ้วมานึกว่าเสียงนาง
เดือนต่ำดาวตกเสียงนกละเมอ
เผลอร้องครั้งใด
พี่แทบคลั่งไคล้คิดถึงทรามวัย มิวาง
ผวากายหมายโลมเนื้อเกลี้ยง
พบเพียงหมอนข้าง
แทนที่แม่นางน้องเจ้าเคยนอน...
7 ตุลาคม 2551 22:26 น.
พุด
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song161.html
(เพ้อ)
....................
แด่แผ่นดินอันแสนงดงาม
...........................
เช้าที่แดดทอสวย...
กับ..
ทางลูกรังเล็กๆ....
คดโค้งที่ทอดตัวสู่เส้นทางชนบทสายงาม
เส้นทางที่ขึ้นเนินและเลาะเลียบไต่ตามภูผา
กำลังพาผมเข้าสู่..กระท่อมเชิงเขา
กับพริ้วลมแสนหวานฉ่ำจากสายลมป่าที่ช่ำปอด
ราวมีละอองฝนปรายปนมา
ราวกับว่าหัวใจของผมนะนาทีนี้
กำลังได้รับละอองเย็นจากสายวสันต์อันแสนรื่นร่ำปลอบประโลมใจ
เป็นเช้าวันหยุดที่แสนสดใส
ฟ้าสีครามงามเข้มเต็มผืนกระจ่าง
มีเพียงมวลหมอกเมฆ
บางเบาราวขนนกลอยประปรายประดับให้นวลนภา
พาให้หัวใจผมแสนสงบสุขเงียบงามอย่างเหลือเกิน
..........
ผมตื่นมาตั้งแต่ยามฟ้าสาง
ได้ยินเสียงนกดุเหว่าร้องตู้วู้ๆๆๆ
ปลุกให้รู้ว่าฟ้าเริ่มสว่างรำไรๆแล้ว
ให้..ทุกผู้คน..ขยันออกหากินแต่เช้าตรู่
อย่ามัวเอาแต่นอนคุดคู้
ให้เอาเยี่ยงอย่างนกกาบ้างท่าจะดี...
และ...
สำหรับ
ผม..เตรียมจัดข้าวของเครื่องใช้ไม่กี่ชิ้น
กับของกินไม่กี่อย่าง..ที่จำเป็น
เพื่อเตรียมตัวเดินทาง
ไปใช้ชีวิตสักสามสี่วัน
ใน..กระท่อมเชิงเขาใกล้เงาลำธารฝัน..
ที่ดินที่ผมแผ้วถางซื้อเตรียมรองรับเอาไว้..
ยามผมเหนื่อยล้า
ยามที่ผมเบื่อสังคมเมืองเสียเต็มประดา..
หากทว่า..
ยังต้องประกอบหน้าที่การงาน
ที่ยังรัดรึงตรึงร่างผมไว้ด้วยความจำเป็น
กระท่อม..เชิงเขา
ที่ผม..มาใช้ชีวิตลำพัง
บ่อยครั้งเสียเหลือเกิน
ราวเป็นที่ซุกซ่อนหลบเลียแผล
จากความเป็นโรคแพ้เมือง และผู้คน
เพื่อจะหลุดพ้นทางจิต ให้มีอิสระ
แม้ใครๆอาจจะคิดว่าช่างน่าเงียบเหงาว้าเหว่
ที่มาใช้ชีวิตดายเดียวราวฤาษีชีไพร
ในราวป่าที่ห่างไกลแสงสี
มีเพียง..
เสียงดนตรีไพร..
จั๊กจั่นจิ้งหรีดกรีดร้องประลองเสียงเคียงประโลม
หากคือความคลี่คลาย รู้สึกดี
กับทุกนาทีที่ได้นอนใต้ร่มไม้
ริมลำธารสายเล็กๆและเฝ้าดูดอกไม้ป่า
หลากสีสัน
พากันปลิดปลิวละลิ่วลอยมากับสายน้ำอย่างช้าช้า
พร้อมได้ยินเสียงสายน้ำไหลซอนเซาะอย่างแผ่วเบาขับกล่อม
ในยามนั้น
ผมจะ...
หลับตานิ่งนิ่งเพียงอย่างเดียว
วางทุกเรื่องราวไว้ภายนอกใจ
ให้จิตภายในเพียงผสานรับกับทุกสรรพสิ่งเป็นธรรมชาติ
ราวกับว่า...
ผม..กำลังว่ายวน..
เป็นผีเสื้อไหวร่างไปตามลำเนาไพร..
ท่องไปในแดนดินสุดหล้าฟ้าฝัน...
กับเรียวรุ้งอันแสนตระการหวานนวล..
ผม..
ดีใจที่ตัดสินใจซื้อที่ดินผืนนี้ไว้
ราวกับรู้ว่าโลกเล็กๆที่นี่
คือที่ที่เหมาะกับชีวีชีวิตผมอย่างที่สุด
ในทุกโมงยาม ..
ผมรักผืนดินทองในคลองตายามขับรถผ่านมา
รักไร่นาเขียวเขินเนินไศล
ที่กำลังไสวรวงเรียว
รักพฤกษ์ไพร
ที่กำลังห้อมห่มด้วยสไบใบไม้หลากสีสัน
ทั้งเขียวส้มอมน้ำตาลทอง
ที่พากันผลัดใบไหวระยับ
ราวถูกสาดสลับสีด้วยฝืมือธรรมชาติให้แสนสวยสงบงาม
ในท่ามความห่างไกลเมืองศิวิไลซ์
เป็นฉากยิ่งใหญ่
ที่ผู้สร้างคนใดผู้กำกับมือทองก็ต่างต้องยอมแพ้
ยิ่งยามตะวันลา
ยามฟ้าโพล้เพล้เริ่มเปลี่ยนสี
ให้เวทีฟ้าแสนจรัสเจรือง
ด้วยสีส้มอมชมพูพรายพร่าง
ที่กำลังสร้างความรู้สึกแสนหวาน
ออดอ้อนอาลัยอ้อยอิ่ง..อำลาแผ่นดิน
ที่ราวสะบัดสะบิ้งทิ้งแสงรักเอาไว้นะเบื้องหลัง
ผ่านลานดอกไม้สยายกลีบชันชูช่อ..นับล้านดอกดวง
ผ่านกอบัวล้วนถ้วนหล้าหลากสีหลายพันธุ์
ผ่านดงดอกหญ้าอันไหวเอนโอน
ราวพากันร้องเพลง
หยอกล้อพ้อพร่างกับสายลมราวแพรหมอก
หรือ
ที่กำลัง..กระซิบบอกลากับท้องทุ่งนาดงตาล
กับทะเลงาม อาบสายแสงราวทองทาบทา
และ...
กับ..
ทุกธุลีหล้าในผืนดินแผ่นดินธรรมแผ่นดินไทยนี้
ที่คือความงาม..อย่างยิ่งใหญ่
เหนือจิตรกรใดจิตรกรรมใดจะเทียมเท่าถ่ายทอด
ได้งามออกมาอย่างหมดจดใจ..
มีเพียง
หัวใจดวงใสดวงนวลดวงเนียนเท่านั้น
ที่จะซึมซับประทับงามไว้ได้ในซอกส่วนลึก
ผนึกเป็นหนึ่งเดียวกับจิตวิญญาณ
ที่คือแค่เราผ่านมาทายทัก
ได้พิงพักโอบเอื้อ..รู้ค่ารักรักษ์ธรรม ธรรมชาติ
อย่างมิหยาบไร้ฉาบฉวย
มาผลาญพล่าทำลายให้แหลกราญเป็นผุยผง
ลงในชั่วพริบตา
มิทันผ่านตาไปถึงลูกหลานเหลนโหลน..ภายหน้า..
ช่างน่าแสนเศร้าโศกสะเทือน..เสียเป็นยิ่งนัก..
ผม..กำลังใกล้จะถึง
*กระท่อมริมเชิงเขาเหนือเงื้อมเงาลำธารฝัน*เข้าทุกทีแล้วนะครับ
ตามผมมาสิ
ผม...
จะพาไปพบกับความสุขแบบเรียบง่าย
หวัง...
คุณคงอยากชิดใกล้ตามติดมานอนเคียง
ริมลำธารสายหวานใสราวกระจก
มาฟังเสียงนกไพรเพ้อละเมอหาคู่
มานอนนับดาวพรูพร่างฟ้า
ราวกับมือนางฟ้ามาหว่านโปรยกำนัลมอบแด่คุณเพียงผู้เดียว
มาลองนอนเปลี่ยวเหงาฟังสายน้ำระริน
ดูนกไพรโผผินยามสายัณห์
ดูฟากฟ้าฝัน
กับ..
พรายพระจันทร์แสนหวาน
ที่รอหยาดสายธารน้ำผึ้งรวงให้หอมรินสู้ห้วงหอมใจ
มาดูปวงดอกไม้ไพรดอกไม้ป่าร่ายฟ้อน
อ้อนให้คุณซึ้งค่าความงามเงียบ...เงียบงาม..อย่างดายเดียว..ลำพัง
ว่า..งามนั้นจะตราตรึงจิต....
ให้...ชีวิตคุณ.แสนสุขซึ้งสักปานใด..
มาตรแม้นหัวใจจะไม่มี..คนรัก..เคลียคลอ..คลอเคียง..แม้สักคน!
......................
ติดตามตอนต่อไปค่ะ..
ในวิถีชีวิตพระเอกกับ
แสงตะเกียง ..เคียงหัวนอน
กับการเฝ้าดูไก่ฟูมฟักออกไข่เหลืองนวล....
.....
.......
ตามไปใช้ชีวิตงามเงียบเรียบง่าย
ในกระท่อมเชิงเขาในเงาลำธารฝันกันค่ะ
...............................................................
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song161.html
เพ้อ...
เห็นลมละเมอเพ้อหวาดผวา
เห็น ฟ้า พะวงหลงโทษโกรธดิน
เห็นสายน้ำหลาก สาดเซาะ แก่ง หิน
เห็น พื้น ดิน แยก แตกเพราะถูกรอยไถ
เห็นใบไม้ครวญหวนอยู่ริมธาร
เห็น ศาล เพียงตาแล้วข้าปวดใจ
เห็นแสงเดือนส่อง ยิ่งมอง ใจหาย
เห็น เธอร้อง ไห้ ช้ำใจเพราะใครเขาทำ
เธอ ช้ำใจเพราะถูกใครลวง
บอกกับฉันอย่ามาหวง ใครลวงให้เธอชอกช้ำ
บอกฉันสักหน่อย อย่าปล่อยให้ใจระกำ
เธอร้องไห้เพราะใครเขาทำ
เธอช้ำเพราะใครหรือเธอ
เห็นเธอระทมขมขื่นตื้นตัน
แล้ว ฉัน ยิ่งตรมขมขื่นกว่าเธอ
ฟ้าสิ้นดินหล่น ขาดลม แรงเพ้อ
หาก ใคร แกล้ง เธอ ฉันนี้ จะยอมตายแทน
เห็นเธอระทมขมขื่นตื้นตัน
แล้ว ฉัน ยิ่งตรมขมขื่นกว่าเธอ
ฟ้าสิ้นดินหล่น ขาดลม แรงเพ้อ
หาก ใคร แกล้ง เธอ ฉันนี้ จะยอมตายแทน...
........
4 ตุลาคม 2551 20:56 น.
พุด
โลกอดีตงดงามยามรำลึก
งามรู้สึกงามกุลสตรีมากมีค่า
งามน้ำคำงามน้ำใจเกินพรรณนา
งามจรรยาละมุนละม่อมหอมงามใจ
ดั่งดอกไม้มณีเป็นศรีชาติ
สวยสงบสะอาดบริสุทธิ์ใส
รู้รักษาวัฒนธรรมละเมียดละไม
รู้ประคองใจใฝ่ธรรมนำชีวิต
ร้อยมาลัยดอกพุดซ้อนมาวอนหวัง
กระซิบสั่งอย่าหลงโลกย์เศร้าโศกจิต
สร้างคุณค่างามภายในนะมิ่งมิตร
นิรมิตดั่งทองแท้อย่าแพ้ภัย
งามดวงใจเพชรพรายหมายดับโศก
ฝากให้โลกตราจำน้ำค้างใส
มากเมตตานวลมณีแห่งพงไพร
ก่อนสายไปสิ้นแสงตะวันฝากฝันงาม...!
ดอกอรุณผลิแย้มในนวลฟ้า รอพสุธาสงบงามเหมือนยามก่อน วันที่ไทยสมานฉันท์เอื้ออาทร เลิกโศกรอนเข่นฆ่าไร้สามัคคี กี่ครั้งคราเลือดทาแผ่นดินปกป้องศึก ใช่คิดนึกแตกต่างกันอย่างนี้ ช้ำมากพอรอประสานสมานไมตรี นั่นก็พี่นี่ก็น้องผองสิ้นไทย อย่าวนซ้ำสร้างวิบากฝากรอยแผล ใครกันแน่แพ้พ่ายอายถึงไหน ทั้งฟ้าดินสิ้นอินทร์พรหมเฝ้าห่วงใย ทุกดวงใจไทยทั้งหล้าน้ำตาริน วิญญาณบรรพชนวีรชนกล้า คงเหว่ว้าลูกหลานไทยไม่รู้สิ้น ไยโง่เขลาจุดไฟเผาทั่วแผ่นดิน ฤารอวันสิ้นชาติโอ้พวกวิปลาสมนุษย์....! ..................................... http://radio.sanook.com/radio/player7/?songID=44081 ฟังบทเพลงพระราชนิพนธ์ แผ่นดินของเรา ในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช เนื้อร้องโดย ท่านผู้หญิงมณีรัตน์ บุนนาค ขับร้องโดย HM Blue ถึงอยู่แคว้นใด ไม่สุขสำราญ เหมือนอยู่บ้านเรา ชื่นฉ่ำค่ำเช้าสุขทวี ทรัพย์จากผืนดิน สินจากนที มีสิทธิ์เสรี สันติครองเมือง * เรามีป่าไม้อยู่สมบูรณ์ ไร่นาสดใสใต้ฟ้าเรือง โบราณสถานส่งนามประเทือง เกียรติเมืองไทยขจรไปทั่วแดนไกล รักชาติของเรา ไว้เถิดผองไทย ผืนแผ่นแหลมทอง รวมพี่รวมน้องด้วยกัน รักเกียรติรักวงศ์ เสริมส่งสัมพันธ์ ทูนเทิดเมืองไทยนั้นให้ยืนยง ซ้ำ *
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
1143
