3 กุมภาพันธ์ 2551 09:03 น.

หนึ่งมณี..ที่รัก ..รอ...!

เธอคืนกลับมาสู่อ้อมใจในวันนี้
ดวงฤดีเดียวดายก็คลายหนาว
สายฝนหลั่งรับคุ้มขวัญคืนเรือนสะพรั่งพราว
ลบใจเศร้าร้าวไหวไกลทุกข์ทน

ดั่งนกไพรเหินบินไปสู่โลกกว้าง
แม้นอ้างว้างลำพังทุกแห่งหน
ใจดวงแกร่งดวงกล้ารู้อดทน
งามกมลเกินกล่าวเจ้ายอดมณี

เป็นดั่งบัวบุญบุปผชาติพิลาสพิไล
บานไสวเหนือโลกหอมศักดิ์ศรี
รู้เสียสละเมตตาสร้างความดี
ทานบารมีจงคุ้มเกล้าเจ้าดวงใจ

จะกี่วันกี่ปีที่พลัดพราก
ยังคงฝากแสงรุ้งงามไสว
ประดุจดั่งดวงตะวันนำทางใจ
แม้นตัวไกลใจใกล้ยังหมายรอ...!

..............................................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song318.html
รอ

ถ้า เธอ
มีหัวใจเหมือนฉันสักหน่อย
เธอคงไม่ปล่อย ให้ฉันต้องคอย อย่างนี้
เธอคงมองซึ้งถึงไมตรี
เธอคงมองซึ้งถึงความหวังดี
ที่มี เรื่อยมา
สู้ รอ
รอแล้วรอแล้ว รอไม่สิ้น
รอจนใกล้ดับ ถมทับแผ่นดิน แผ่นฟ้า
เธอมองไม่ซึ้งถึงสายตา
เธอมองไม่ซึ้งถึงความบูชา
ว่าฉันศรัทธาเพียงใด
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจ อ่อนอ่อน ของเธอทำด้วยสิ่งใด
ช่างไม่สะทก สะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ
ช่างไม่ หวั่นไหว ว่าใครเขารักเขารอ
สิ้น ลม ลมหายใจของฉันเมื่อไหร่
เธอคงจะต้องได้รู้ว่าใคร เฝ้าง้อ
ใครกันมีรัก มีรักเพียงพอ
ใครกันรอแล้วและยังเฝ้ารอ
เขารอ เขารอ เขารอ เขารอ

น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน
แต่หัวใจ อ่อนอ่อน ของเธอทำด้วยสิ่งใด
ช่างไม่สะทก สะท้านสะเทือนเหมือนหัวใจ
ช่างไม่ หวั่นไหว ว่าใครเขารักเขารอ
สิ้น ลม ลมหายใจของฉันเมื่อไหร่
เธอคงจะต้องได้รู้ว่าใคร เฝ้าง้อ
ใครกันมีรัก มีรักเพียงพอ
ใครกันรอแล้วและยังเฝ้ารอ
เขารอ เขารอ เขารอ เขารอ...

1054

love

comment

2 กุมภาพันธ์ 2551 12:46 น.

รักนี้..ที่รอคอย...!

พุด

ผม..กำลังนอนลืมตาดูฝ้าเพดาน
ในห้องแคบๆย่านใจกลางเมือง
ด้วยใจดวงที่รานร้าวเศร้าหมองอย่างที่สุด
คำพูดมากมายที่ออกมาจากผู้หญิงคนที่ชิดใกล้ผมที่สุด
คนที่ผมรักมากที่สุด
คนที่ผมยินดีพลีพร้อม
ที่จะฝากชีวิตไว้ในอ้อมอกอ้อมใจเธอไปตราบกาล
คนที่ผมเพียรอธิษฐานภาวนา ต่อหน้าฟ้าดิน
สิ้นทั้งอินทร์พรหม ยมพญา
แลสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหล้าโลก
ให้ร่วมรับรู้เป็นพยานแห่งรักนี้....
ที่ผมแสนปิติภักดิ์ภูมิ...เป็นที่ยิ่งนัก
หวังจักเป็น
*ปาฏิหารย์รักแท้นิรันดร์ ตำนานรักนิรันดร์ มหัศจรรย์รักนิรันดร์*

หากทว่า...โลกแห่งรักนี้
คงเปรียบประดุจดั่งคำพระพุทธพจน์
แห่งพระบรมศาสดาที่ทรงเคยตรัสไว้ก่อนหน้า
ราวทรงเห็นทุกข์จึ่งเห็นธรรม
ประมาณนั้น เช่นฉะนั้น

*ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์*

และคงเป็นเช่นนั้นเอง
เมื่อมีสุขย่อมเมีเศร้า
เมื่อมีหนาวย่อมมีร้อน
เมื่อมีน้ำผึ้งเสน่หาอาวรณ์แสนอ่อนหวาน
จึ่งย่อมต้องมีรานรอนในรักเป็นธรรมดา..

หลายฉากตอนแห่งรักแท้
ที่..*ยิ่งกว่านิยาย เกินนิยามใด*
จึ่งมากล้นล้ำค่าด้วยพลังสร้างสรรแสนยิ่งใหญ่
ให้หัวใจผมแสนอบอุ่นอ่อนโยน ละเมียดละไม

หากอะไรเล่าจะสมบูรณ์แบบ ...

ผมแค่หวังว่า..
กาลเวลา คงมิพรากลาความงดงามนี้ไป
ในท่ามกระแสแห่งกิเลสมนุษย์
อันสุดยากหยั่งถึงเนื้อแท้แลก้นบึ้งแห่งรักนี้

ที่ผมรอคอยมาแสนนาน...!

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2420.html
วันนี้ที่รอคอย

เกิด มาชาตินี้ ด้วยศักดิ์ศรี อันยิ่งใหญ่
กลับต้องปราชัย ถูกปองร้าย หักหลัง
เปลี่ยนทางชีวิต ให้อับจน หมดหนทาง
ต้องจากบัลลังก์ เร่ร่อนมา
อยู่ ถึงแห่งไหน ยังถูกภัยคอยคุกคาม
จนต้องซมซาน ยังไม่มี จุดหมาย
ชาติกำเนิดชีวิต ต้องคอยปิดบังไว้
คอยวันที่เลวร้าย นั้นพ้นผ่าน
ชีวิต ทั้งชีวิต แทบอับปาง กลางคลื่นลม
เหมือน พายุ ที่คอยโหม อยู่เรื่อยไป
เฝ้า แต่หวัง ใครสักคน คอยให้กำลังใจ
ให้สู้ ฝ่าฟัน เรื่อยมา
จาก ผู้หลบหนี แทบไม่มี ที่ให้อยู่
สู้ มาด้วยมือ และใจ เท่านั้น
สร้าง สิ่งที่หวัง ให้กลับจริง ขึ้นทุกวัน
จนได้พานพบ วันที่ดี
เมื่อ ถึงวันนี้ วันที่คอย มาแสนนาน
วันที่เปิดเผย ชีวิตจริง ที่มี
ขอคนหนึ่งเท่านั้น เคียงข้างกันอยู่อย่างนี้
คือ วันนี้ ที่รอคอย
ชีวิต ทั้งชีวิต แทบอับปางกลางคลื่นลม
เหมือนพายุที่คอยโหม อยู่เรื่อยไป
เฝ้า แต่หวังใครสักคน คอยให้กำลังใจ
ให้สู้ ฝ่าฟัน เรื่อยมา

ชีวิต ทั้งชีวิต แทบอับปางกลางคลื่นลม
เหมือน พายุที่คอยโหม อยู่เรื่อยไป
เฝ้า แต่หวัง ใครสักคน คอยให้กำลังใจ
จนถึง วันนี้ ที่รอคอย...